«دروش» از چهره‌های کم‌نظیر در شعر و مدح اهل بیت(ع)
گروه ادب: یکی از شاعران آئینی کشورمان با اشاره به آیه «كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ» بیان کرد: برخی از افراد آنقدر نیکو در راه خدا حرکت می‌کنند که گویی وجهی از خدا می‌شوند و دروش از این جمله بود. وی از چهره‌های کم‌نظیر در عرصه ادب، شعر و مدح اهل بیت(ع) بود.
محمدکاظم نیکنام، شاعر و از دوستان مرحوم فضل‌الله دروش در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، درباره این شاعر و مصحح ادبی اظهار کرد: اگر نگوییم از چهره‌های بی‌نظیر، باید گفت که از چهره‌های کم‌نظیر در عرصه ادب، عرفان، صنعت شعر و تحقیق در این زمینه‌ها بود.
نیکنام با اشاره به ویژگی‌های مرحوم دروش گفت: وی ضمن اینکه در اوج مراتب شاعری و نویسندگی، تالیف، تحقیق، تدبر و تتبع بود، خیلی متواضع و فروتن بود و از ویژگی‌های بارز او می‌توان به عشق وافرش به امام علی(ع) اشاره کرد.
این شاعر آئینی در وصف حالات عرفانی و آئینی مرحوم دروش شعری را با این مضمون سرود که «دروش دل پاک و منجلی داشت/ پیوسته شعار یا علی داشت/ از بعد نبی رسول یزدان/ در سینه محبت ولی داشت» و عنوان کرد: چهره‌ای مانند دروش با آثار و برکات فراوانی که از عمر کوتاهش به یادگار گذاشت، سبب شد که از نظر معنوی و روحی، جاودانه و پاینده باشد.
وی با اشاره به آیه 88 سوره قصص با این مضمون «كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ؛ جز وجه خداوند همه چیز نابود شونده است» بیان کرد: برخی از افراد آنقدر نیکو در راه خدا حرکت می‌کنند که گویی وجهی از خدا می‌شوند و دروش از این جمله بود.
نیکنام همچنین به آیات 26 و 27 سوره الرحمن با این مضمون که «کلُّ مَنْ عَلیها فَان وَ یبقَی وَجْهُ رَبَّک ذوالجلالِ والاکرامِ» اشاره کرد و گفت: مضمون فارسی این آیات را می‌توان با این شعر بیان کرد که «هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق/ ثبت است در جریده عالم دوام ما» و دروش خود را در ذات خداوند متعال فانی می‌دانست.
این شاعر با بیان اینکه در هیچ مجلسی شرکت نکرده است، مگر آنکه از دروش به نیکی و خیر یاد کرده، افزود: روش، منش و نوع برخورد این شاعر، اسوه، هدایتگر و دلیل برای همه اهالی ادب، تحقیق، نویسندگی، دانش و معنویات است. دروش را می‌توان دانشمندی کم‌نظیر در عرصه ادبیات عروض و عارف و شاعری بزرگ دانست.
وی در پایان سخنانش به بازخوانی اشعاری پرداخت که در وصف دروش خوانده بود؛ «گفتم که یادش به خیر دُروش ما بی بدیل بود/ نطقش فصیح و دُرّ کلامش جمیل بود/ ما را دلیل بود به راه شعور و شعر/ خوش آیتی ز حضرت رب جلیل بود».
