آیه‌ای که یک ایثارگر نوشت و لبنانی‌ها را به وجد آورد

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) حسین‌علی اسفندیار، از نخبگان هنرمند ایثارگر است که سال‌های دفاع مقدس را در خدمت جبهه حق بوده و توان خود را برای حفظ و نگهداری ارزش‌های ملی کشور خود صرف کرده است.
این رزمنده بسیجی از هنرمندان خوش‌نویس بین‌المللی است که آثارش را می‌توان در کشورهای دیگر نیز دید. این خوشنویس ماهر در گفت‌وگو با ایکنا در رابطه با هنر خود بیان کرد: من حدود چهل سال است که وارد هنر خوشنویسی شده‌ام و بیشتر آیات قرآن را می‌نویسم و گاهی نیز اشعار بزرگان را خوشنویسی می‌کنم.
وی در مورد فعالیت‌های خود این چنین بیان می‌کند: روزگاری اسلحه به دست داشتیم و امروز قلم، نمی‌توان گفت اسلحه دست گرفتن سخت‌تر است یا قلم به دست گرفتن، چراکه هر کدام در موقعیت خاصی حساسیت‌ها و دشواری‌های مخصوصی پیدا می‌کنند، کاربرد قلم بسیار بیشتر و پیچیده‌تر از اسلحه است.
این هنرمند رزمنده با اشاره به یکی از آثار خود در رابطه با اهمیت زیبا نوشتن آیات قرآن می‌گوید: آیه «فإن حزب الله هم الغالبون» را خوشنویسی کرده بودم و در نمایشگاهی که در دانشگاه بیروت برپا شده بود به نمایش گذاشتیم، وقتی آن اثر را یکی از داوران بین‌المللی دید به وجد آمده بود و می‌گفت ما هزاران بار این آیه را خوانده‌ایم اما شما شکل جدیدی از این آیه را به ما نشان دادید. این اتفاق به این دلیل بود که محتوای آیه، نحوه نگارش و آن فضای لبنان در کنار هم قرار گرفته بودند و شکلی زیبا و جدید از آیه قرآن دیده می‌شد. وقتی سفیر ایران در لبنان آن اثر را دید از من خواست به عنوان هدیه به سید حسن نصرالله اهدا کنیم و من نیز نامه‌ای برای سید حسن نصرالله نوشتم و آن اثر را به وی هدیه کردیم، از آن اثر یک نسخه دیگر نگارش کرده‌ام که اکنون در نمایشگاه‌ قرآن به نمایش گذاشته شده است.
وی از روزهای جنگ و روحیه دادن به رزمندگان با خوشنویسی تعریف می‌کند: در دوران جنگ نیز من همین روحیه هنری را داشتم و در کنار تجهیزات جنگی خود، قلم و کاغذ نیز نگهداری می‌کردم. در فاو که بودیم، گردان ما یک روحانی داشت که به هنر علاقه‌مند بود و به من می‌گفت حیف است خط خوش شما بر در و دیوار سنگر و مسجد نباشد، روزی چند قوطی رنگ خرید و به مسجد جامع فاو رفتیم، هر روز ظهر بعد از نماز یک آیه یا حدیث می‌خواند و من روی دیوار می‌نوشتم و رزمندگان از آن فضای روحانی که بر مسجد و سنگر حاکم شده بود لذت می‌بردند.
اسفندیار با مثال قرار دادن این بیت از شعر فردوسی «توانا بود هرکه دانا بود/ ز دانش دل پیر برنا بود» در مورد دل دادن به آیات قرآنی و جوان ماندن و جاویدان شدن آثار، روح و افراد می‌گوید: دانش را مجموعه‌ای از علوم می‌دانند که در برابر جهل و نادانی قرار می‌گیرد و برنایی نیز جوانی و شادابی است، حال در این شعر ما ترکیبی از این دو را می‌بینیم و به این می‌رسیم که اگر کسی از منظر معرفتی و دانش از خود و اطراف خود به درجه والای کمال دست پیدا کند قطعاً حتی بعد از دوران جوانی که تن او پیر می‌شود، آن دانش و معرفت ذهن، عقل و روح او را جوان نگه می‌دارد و آن انسان به واسطه دانش خود آثاری را به جای می‌گذارد که تا ابد او را زنده نگه می‌دارند.
وی ادامه می‌دهد: برای مثال وقتی شعر حافظ را می‌خوانیم حس می‌کنیم هم‌اکنون زنده بوده و برای این لحظه شعر گفته است. آیات قرآن را نیز هر وقت بخوانید تازه است و خداوند این آیات با ارزش را برای لحظه لحظه زندگی ما فرستاده است، باید عمق مطالب آیات قرآن را بشناسیم تا آثار ما ماندگار شود و این شناخت تنها به ساخته شدن نیست؛ چراکه باید مفاهیم را در بطن زندگی اجرا کنیم و به آن‌ها بپردازیم و این پرداختن و اجرا کردن مفاهیم قرآن است که افراد را برنا و جاویدان می‌کند.