توصيه های قرآن برای مادران باردار
بنا بر آموزه‌هاي آيات و روايات، نه فقط خصوصيات خَلقي والدين که ويژگي‌هاي خُلقي آنها نيز از طريق ژن منتقل مي‌شود. مادري که باردار است بايد بداند فکر گناه مستقيما بر جنين اثر مي‌گذارد چه رسد به فعل گناه.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، تبیان نوشت: در علوم پزشکي به کوچک‌ترين واحد زنده موجود جاندار، سلول گفته مي‌شود. سلول‌ها حامل کروموزوم‌ها هستند و آنها نيز به نوبه خود، حامل ژن‌ها. ژن‌ها، بستر انتقال ويژگي‌ها و استعدادهاي ارثي والدين به فرزندان هستند.
امروزه در علوم تجربي ثابت شده است که افزون بر صفات خَلقي و جسمي، پاره‌اي از ويژگي‌هاي روحي و خُلقي همچو ترس، اضطراب، خشونت، شتابزدگي و... نيز از طريق وراثت به فرزندان منتقل مي‌شود. ژن‌ها حتي مي‌توانند پل انتقال ويژگي‌هاي وراثتي نسل‌هاي گذشته به نسل‌هاي سپسين ما باشند.
قرآن کريم در ضمن روايت ماجراي تولد دو پيامبر عظيم الشان، حضرت موسي و حضرت عيسي(عليهما السلام) به توصيف حالات روحي مادران آنها در حين آبستن، زايمان و پس از آن پرداخته است که بيانگر آموزه‌هايي نکته‌آموز است.
افزون بر دانش دنيا، در دانش دين نيز در باب رعايت بهداشت مادي و معنوي خطاب به والدين به ويژه مادران باردار تاکيدات و دستورات فراواني آمده است.
نقش پدر تا قبل از القاي نطفه پررنگ‌تر است از مادر اما پس از آن، مسئوليت مادر به مراتب خطيرتر از پدر است. رحم مادر نخستين بستر تربيتي کودک است که اگر چه مدت درنگ کودک در اولين ايستگاه، دست‌کم 6 و حداکثر 9 ماه، بيش نيست اما همين مدت کوتاه مي‌تواند در سرشت و سرنوشت او در طول دوران حيات خاکي‌اش، تاثيراتي ژرف و جبران‌ناشدني برجاي نهد.
پيام قرآن براي مادران باردار
اکنون در اين مجال کوتاه، با رويکرد تدبّر و تحليل پيام‌هاي مستقيم و غيرمستقيم برخي آيات قرآن، به ذکر نکاتي چند پيرامون تاثير حالات مادران باردار در تکوين شخصيت فرزند مي‌پردازيم.
در سوره بقره، کريمه 223 مي‌خوانيم: نِسَاوُکُمْ حَرْثٌ لَکُمْ فَأْتُوا حَرْثَکُمْ أَنَّى شِئْتُمْ وَقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ: زنان شما، محل بذرافشاني شما هستند؛ پس هر زمان که بخواهيد، مي‌توانيد با آنها آميزش کنيد. و (سعي نمائيد از اين فرصت بهره گرفته، با پرورش فرزندان صالح) اثر نيکي براي خود، از پيش بفرستيد!
باران در زمين شوره‌زار لجن مي‌روياند و بذرافشاني در کشتزاري که حاصل‌خير نيست، ثمري نيکو به بار نخواهد نشاند. چرا که: وَالْبَلَدُ الطَّيبُ يخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِي خَبُثَ لَا يخْرُجُ إِلَّا نَکِدًا(اعراف/58): سرزمين پاکيزه گياهش به فرمان پروردگار مي‌رويد؛ اما سرزمينهاي بد طينت (و شوره‌زار)، جز گياه ناچيز و بي‌ارزش، از آن نمي‌رويد.
بنا بر آموزه‌هاي آيات و روايات، نه فقط خصوصيات خَلقي والدين که ويژگي‌هاي خُلقي آنها نيز از طريق ژن منتقل مي‌شود.مادري که باردار است بايد بداند فکر گناه مستقيما بر جنين اثر مي‌گذارد چه رسد به فعل گناه.
پيامبر اکرم(ص) مي‌فرمايد: دقت کن و بنگر که نطفه خود را در کجا مي‌نهي چرا که خلقيات از خانواده به فرزند مي‌رسد.
اگر مادر باردار، خانه رحمش را چنانکه بايد از هر گونه تشويش، اضطراب و کدورات افکار شوم و پريشان نپيرايد، کجا مي‌تواند کودک درونش را با جسم و رواني سالم به دنيا آورد.
اين آموزه وحياني را بايد به عنوان يک اصل مسلم تربيتي در حيات مادي و معنوي کودک پذيرفت و به کار بست.
اينک ببينيم مفاد اين اصل، در وجود کدام شخصيت‌ها به وقوع پيوسته است؟
قرآن کريم در ضمن روايت ماجراي تولد دو پيامبر عظيم الشان، حضرت موسي و حضرت عيسي(عليهما السلام) به توصيف حالات روحي مادران آنها در حين آبستن، زايمان و پس از آن پرداخته است
که بيانگر آموزه‌هايي نکته‌آموز است.
وقتي فرستاده خدا در قالب بشري جسماني، به سوي مريم(س) فرود آمد وي در شرايط روحي نامناسبي به سر مي‌برد. فَأَجَاءَهَا الْمَخَاضُ إِلَى جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ يا لَيتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَذَا وَکُنْتُ نَسْيا مَنْسِيا(مريم/23): درد زايمان او را به کنار تنه درخت خرمايي کشاند؛ (آنقدر ناراحت شد که) گفت: «اي کاش پيش از اين مرده بودم، و بکلي فراموش مي‌شدم!
اين ناراحتي وجود داشت تا زمانيکه فرشته مامور الهي، به صورت کالبدي انساني بر وي متمثل گردد، آنگاه با تکلم با او، تسکين يافت و در کمال آرامش فرزند خويش را به دنيا آورد.
اما در خصوص حضرت موسي(ع) بنا بر گزارش قرآن، مادر وي، در شرايط تهديد و تشويش‌آفرين زمان فرعون، فرزند دلبندش را در گوشه‌اي پنهان از چشم فرعونيان، با دلهره و ترس، به دنيا آورد.
«بين موسي و عيسي خيلي فرق است او «بَطش» است قبل از نوبت مُشت مي‌زند و کسي را مي‌کُشد؛ ولي وجود مبارک عيساي مسيح هرگز چنين کارهايي را نمي‌کند هر دو حق است; منتها يکي مظهر «هو القادر» است يکي مظهر «هو الرحيم» هر کدامشان حق است آن‌که ﴿فَوَکَزَهُ مُوسي﴾ با يک مُشت يک جوان قِبطي را از پا در آورد آن اضطرابها بي‌اثر نيست، چنين کاري را هرگز حضرت عيسي نکرده است.
ما اسرار عالم را که نمي‌دانيم؛ ولي گوشه‌اي است که به ما مي‌فهماند، اين رواياتي که مي‌گويد مادر در دوران بارداري عصباني نشود, همسرش او را عصباني نکند, مواظب باشد که او غذاي مناسب, ميوه مناسب, هواي مناسب, وضع مناسب داشته باشد هيچ استرسي بر او تحميل نشود سيّئةالخُلق نشود تا فرزندش گشاده‌روي و خندان و بشّاش و رحيم و رئوف به بار بيايد همين است.»
باري! تفاوت در شرايط حاکم بر فضاي روح و روان اين دو مادر، موجب تفاوت شخصيت و خلق و خوي اين دو پيامبر مرسل گرديده است. به گونه‌اي که يکي چون موسي، به رغم نيل به مقام عصمت، غيرصبورانه و شتابزده ظاهر مي‌شود و يکي مانند عيسي، بشّاش و رحمت‌گستر.
قرآن کريم افزون بر ماجراي قتل قبطي که واجبي بود زودهنگام (و چنانکه گفته اند اين قتل، ترکي اولايي بيش نبوده است و نافي مقام عصمت ايشان نيست)در ضمن روايت داستان همراهي موسي با خضر نبي نيز بار ديگر در سوره مبارکه کهف به اين صفت کم‌طاقتي و شتابزدگي حضرتش اشاره مي‌کند که به جهت پرهيز از تطويل کلام، خوانندگان عزيز را بدانجا ارجاع مي‌دهيم.
امروزه در علوم تجربي ثابت شده است که افزون بر صفات خَلقي و جسمي، پاره‌اي از ويژگي‌هاي روحي و خُلقي همچو ترس، اضطراب، خشونت، شتابزدگي و... نيز از طريق وراثت به فرزندان منتقل مي‌شود. ژن‌ها حتي مي‌توانند پل انتقال ويژگي‌هاي وراثتي نسل‌هاي گذشته به نسل‌هاي سپسين ما باشند.
قرآن کريم در ضمن روايت ماجراي تولد دو پيامبر عظيم الشان، حضرت موسي و حضرت عيسي(عليهما السلام) به توصيف حالات روحي مادران آنها در حين آبستن، زايمان و پس از آن پرداخته است که بيانگر آموزه‌هايي نکته‌آموز است.
افزون بر دانش دنيا، در دانش دين نيز در باب رعايت بهداشت مادي و معنوي خطاب به والدين به ويژه مادران باردار تاکيدات و دستورات فراواني آمده است.
نقش پدر تا قبل از القاي نطفه پررنگ‌تر است از مادر اما پس از آن، مسئوليت مادر به مراتب خطيرتر از پدر است. رحم مادر نخستين بستر تربيتي کودک است که اگر چه مدت درنگ کودک در اولين ايستگاه، دست‌کم 6 و حداکثر 9 ماه، بيش نيست اما همين مدت کوتاه مي‌تواند در سرشت و سرنوشت او در طول دوران حيات خاکي‌اش، تاثيراتي ژرف و جبران‌ناشدني برجاي نهد.
پيام قرآن براي مادران باردار
اکنون در اين مجال کوتاه، با رويکرد تدبّر و تحليل پيام‌هاي مستقيم و غيرمستقيم برخي آيات قرآن، به ذکر نکاتي چند پيرامون تاثير حالات مادران باردار در تکوين شخصيت فرزند مي‌پردازيم.
در سوره بقره، کريمه 223 مي‌خوانيم: نِسَاوُکُمْ حَرْثٌ لَکُمْ فَأْتُوا حَرْثَکُمْ أَنَّى شِئْتُمْ وَقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ: زنان شما، محل بذرافشاني شما هستند؛ پس هر زمان که بخواهيد، مي‌توانيد با آنها آميزش کنيد. و (سعي نمائيد از اين فرصت بهره گرفته، با پرورش فرزندان صالح) اثر نيکي براي خود، از پيش بفرستيد!
باران در زمين شوره‌زار لجن مي‌روياند و بذرافشاني در کشتزاري که حاصل‌خير نيست، ثمري نيکو به بار نخواهد نشاند. چرا که: وَالْبَلَدُ الطَّيبُ يخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِي خَبُثَ لَا يخْرُجُ إِلَّا نَکِدًا(اعراف/58): سرزمين پاکيزه گياهش به فرمان پروردگار مي‌رويد؛ اما سرزمينهاي بد طينت (و شوره‌زار)، جز گياه ناچيز و بي‌ارزش، از آن نمي‌رويد.
بنا بر آموزه‌هاي آيات و روايات، نه فقط خصوصيات خَلقي والدين که ويژگي‌هاي خُلقي آنها نيز از طريق ژن منتقل مي‌شود.مادري که باردار است بايد بداند فکر گناه مستقيما بر جنين اثر مي‌گذارد چه رسد به فعل گناه.
پيامبر اکرم(ص) مي‌فرمايد: دقت کن و بنگر که نطفه خود را در کجا مي‌نهي چرا که خلقيات از خانواده به فرزند مي‌رسد.
اگر مادر باردار، خانه رحمش را چنانکه بايد از هر گونه تشويش، اضطراب و کدورات افکار شوم و پريشان نپيرايد، کجا مي‌تواند کودک درونش را با جسم و رواني سالم به دنيا آورد.
اين آموزه وحياني را بايد به عنوان يک اصل مسلم تربيتي در حيات مادي و معنوي کودک پذيرفت و به کار بست.
اينک ببينيم مفاد اين اصل، در وجود کدام شخصيت‌ها به وقوع پيوسته است؟
قرآن کريم در ضمن روايت ماجراي تولد دو پيامبر عظيم الشان، حضرت موسي و حضرت عيسي(عليهما السلام) به توصيف حالات روحي مادران آنها در حين آبستن، زايمان و پس از آن پرداخته است
که بيانگر آموزه‌هايي نکته‌آموز است.
وقتي فرستاده خدا در قالب بشري جسماني، به سوي مريم(س) فرود آمد وي در شرايط روحي نامناسبي به سر مي‌برد. فَأَجَاءَهَا الْمَخَاضُ إِلَى جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ يا لَيتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَذَا وَکُنْتُ نَسْيا مَنْسِيا(مريم/23): درد زايمان او را به کنار تنه درخت خرمايي کشاند؛ (آنقدر ناراحت شد که) گفت: «اي کاش پيش از اين مرده بودم، و بکلي فراموش مي‌شدم!
اين ناراحتي وجود داشت تا زمانيکه فرشته مامور الهي، به صورت کالبدي انساني بر وي متمثل گردد، آنگاه با تکلم با او، تسکين يافت و در کمال آرامش فرزند خويش را به دنيا آورد.
اما در خصوص حضرت موسي(ع) بنا بر گزارش قرآن، مادر وي، در شرايط تهديد و تشويش‌آفرين زمان فرعون، فرزند دلبندش را در گوشه‌اي پنهان از چشم فرعونيان، با دلهره و ترس، به دنيا آورد.
«بين موسي و عيسي خيلي فرق است او «بَطش» است قبل از نوبت مُشت مي‌زند و کسي را مي‌کُشد؛ ولي وجود مبارک عيساي مسيح هرگز چنين کارهايي را نمي‌کند هر دو حق است; منتها يکي مظهر «هو القادر» است يکي مظهر «هو الرحيم» هر کدامشان حق است آن‌که ﴿فَوَکَزَهُ مُوسي﴾ با يک مُشت يک جوان قِبطي را از پا در آورد آن اضطرابها بي‌اثر نيست، چنين کاري را هرگز حضرت عيسي نکرده است.
ما اسرار عالم را که نمي‌دانيم؛ ولي گوشه‌اي است که به ما مي‌فهماند، اين رواياتي که مي‌گويد مادر در دوران بارداري عصباني نشود, همسرش او را عصباني نکند, مواظب باشد که او غذاي مناسب, ميوه مناسب, هواي مناسب, وضع مناسب داشته باشد هيچ استرسي بر او تحميل نشود سيّئةالخُلق نشود تا فرزندش گشاده‌روي و خندان و بشّاش و رحيم و رئوف به بار بيايد همين است.»
باري! تفاوت در شرايط حاکم بر فضاي روح و روان اين دو مادر، موجب تفاوت شخصيت و خلق و خوي اين دو پيامبر مرسل گرديده است. به گونه‌اي که يکي چون موسي، به رغم نيل به مقام عصمت، غيرصبورانه و شتابزده ظاهر مي‌شود و يکي مانند عيسي، بشّاش و رحمت‌گستر.
قرآن کريم افزون بر ماجراي قتل قبطي که واجبي بود زودهنگام (و چنانکه گفته اند اين قتل، ترکي اولايي بيش نبوده است و نافي مقام عصمت ايشان نيست)در ضمن روايت داستان همراهي موسي با خضر نبي نيز بار ديگر در سوره مبارکه کهف به اين صفت کم‌طاقتي و شتابزدگي حضرتش اشاره مي‌کند که به جهت پرهيز از تطويل کلام، خوانندگان عزيز را بدانجا ارجاع مي‌دهيم.
