راهی که هنوز مادران چشم به آن دوخته‌اند
گروه جهاد و حماسه: پایان هر سفر باید همان راهی که آمده‌ایم را بازگردیم و چه افرادی که راهی جبهه‌ها شدند و هرگز برنگشتند و هنوز مادران‌شان در انتهای جاده‌ها منتظر بازگشت دسته گل‌های خود هستند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، هر سفری پند، پیام و پایانی دارد و اگر در پایان هر سفر به معارف و شناخت انسان از خود و اطراف خود دست یافته شود می‌توان آن سفر را مفید دانست و مسافر مصداق شعر «بسیار سفر باید تا پخته شود خامی» می‌شود.
در راه بازگشت از سفر انسان فرصت دارد تا چندبار سفرش را مرور کند و به آنچه که دست یافته است، بیفزاید و چه خوب است، دستاوردی که نتیجه همنشینی با شهدا باشد، کاروان راهیان نور نوروزی که به پایان می‌رسد هرکس به چیزی دست یافته و به آن می‌بالد.
بخش مهمی هر سفر را می‌توان مسیر بازگشت آن دانست، مسیری که روزی آن را طی کرده بودیم تا به مقصد برسیم و اکنون بازمی‌گردیم اما همان فرد ابتدای سفر نیستیم، تن خسته سفر با فکر مشغول از دستاوردهایی که این مسیر برایمان داشته است به مسیر خیره می‌شویم، شاید در بین جمعمان گاهی گفت‌وگو و خنده جا باز کند اما هر چقدر هم طول بکشد، دوباره همه ساکت می‌شوند و حس غریب اینجا است که بدانی این همان مسیری است که از آن رزمندگان به سمت خانه‌های گرم و امنشان برمی‌گشتند، گاهی سالم، گاهی زخمی و یا گاهی تنها پیکر. از آن سخت‌تر این است که خود را به جای رزمنده‌ای بگذاریم که به سمت منزل بازمی‌گشت اما در دلش آشوب بود و در مشتش و یا در جیبش پلاک یک رزمنده سنگینی می‌کرد و ذهنش درگیر این بود که به خانواده منتظر صاحب پلاک چه بگوید.
اکنون حدود سی سال از دوران دفاع مقدس می‌گذرد و برخی مادران چشم‌شان هنوز به این مسیر بازگشت دوخته شده است تا شاید روزی، پیکری، خبری، پیامی و یا حتی کوچک‌ترین نشانی از عزیزان و جوانانشان بازگردد، مسیری که روزی خود آن‌ها پشت سر فرزندشان آب ریختند و قرآن خواندند و جوانانشان رفتند و هرگز بازنگشتند.
شاید این فکر عجیب به‌نظر برسد اما حتی راه بازگشت از سفر راهیان نور نیز با دیگر سفرها فرق می‌کند، همین‌که بدانیم قدم به قدم این مسیر را چند سال بعد از اتمام جنگ، مشتاق‌ترین مردان زمانه بعد از مدت‌ها تحمل شکنجه و رنج دوری در حالی که هرگز فکر نمی‌کردند روزی دوباره راه بازگشت به خانه را طی خواهند کرد، با چه اشتیاقی پشت سر می‌گذاشتند و بیشترشان باور نمی‌کردند که کابوس تمام شده و خانه امنشان نزدیک است به یاد دوستان شهیدشان می‌گریستند و این بغض بسیار نفس‌گیر است.
اما هنوز هم این مسیر خالی از مسافر نیست و هر از چند گاهی چند رفیق قدیمی پا در مسیر بازگشت به خانه می‌گذارند و دوست دارند که همه مادران شهدا برایشان مادری کنند و همه مردم برادران و خواهرانشان باشند و خود را با نام «گمنام» وقف عام می‌کنند.
به هر حال بعد از اتمام ایام عید نوروز، هرکس از سفری که داشته برای یکدیگر تعریف می‌کنند و خانواده‌هایی که راهی مناطق جنگی شده بودند از سفری شیرین تعریف می‌کنند.
در راه بازگشت از سفر انسان فرصت دارد تا چندبار سفرش را مرور کند و به آنچه که دست یافته است، بیفزاید و چه خوب است، دستاوردی که نتیجه همنشینی با شهدا باشد، کاروان راهیان نور نوروزی که به پایان می‌رسد هرکس به چیزی دست یافته و به آن می‌بالد.
بخش مهمی هر سفر را می‌توان مسیر بازگشت آن دانست، مسیری که روزی آن را طی کرده بودیم تا به مقصد برسیم و اکنون بازمی‌گردیم اما همان فرد ابتدای سفر نیستیم، تن خسته سفر با فکر مشغول از دستاوردهایی که این مسیر برایمان داشته است به مسیر خیره می‌شویم، شاید در بین جمعمان گاهی گفت‌وگو و خنده جا باز کند اما هر چقدر هم طول بکشد، دوباره همه ساکت می‌شوند و حس غریب اینجا است که بدانی این همان مسیری است که از آن رزمندگان به سمت خانه‌های گرم و امنشان برمی‌گشتند، گاهی سالم، گاهی زخمی و یا گاهی تنها پیکر. از آن سخت‌تر این است که خود را به جای رزمنده‌ای بگذاریم که به سمت منزل بازمی‌گشت اما در دلش آشوب بود و در مشتش و یا در جیبش پلاک یک رزمنده سنگینی می‌کرد و ذهنش درگیر این بود که به خانواده منتظر صاحب پلاک چه بگوید.
اکنون حدود سی سال از دوران دفاع مقدس می‌گذرد و برخی مادران چشم‌شان هنوز به این مسیر بازگشت دوخته شده است تا شاید روزی، پیکری، خبری، پیامی و یا حتی کوچک‌ترین نشانی از عزیزان و جوانانشان بازگردد، مسیری که روزی خود آن‌ها پشت سر فرزندشان آب ریختند و قرآن خواندند و جوانانشان رفتند و هرگز بازنگشتند.
شاید این فکر عجیب به‌نظر برسد اما حتی راه بازگشت از سفر راهیان نور نیز با دیگر سفرها فرق می‌کند، همین‌که بدانیم قدم به قدم این مسیر را چند سال بعد از اتمام جنگ، مشتاق‌ترین مردان زمانه بعد از مدت‌ها تحمل شکنجه و رنج دوری در حالی که هرگز فکر نمی‌کردند روزی دوباره راه بازگشت به خانه را طی خواهند کرد، با چه اشتیاقی پشت سر می‌گذاشتند و بیشترشان باور نمی‌کردند که کابوس تمام شده و خانه امنشان نزدیک است به یاد دوستان شهیدشان می‌گریستند و این بغض بسیار نفس‌گیر است.
اما هنوز هم این مسیر خالی از مسافر نیست و هر از چند گاهی چند رفیق قدیمی پا در مسیر بازگشت به خانه می‌گذارند و دوست دارند که همه مادران شهدا برایشان مادری کنند و همه مردم برادران و خواهرانشان باشند و خود را با نام «گمنام» وقف عام می‌کنند.
به هر حال بعد از اتمام ایام عید نوروز، هرکس از سفری که داشته برای یکدیگر تعریف می‌کنند و خانواده‌هایی که راهی مناطق جنگی شده بودند از سفری شیرین تعریف می‌کنند.
