به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا)، امسال هم تکرار شد اما شدیدتر از سالهای قبل؛ هجمه به حج و رفتن حجاج به عربستان برای ادای مناسک حج آن هم از سوی افرادی که اگر از آنها بپرسی حج جزو فروع دین است یا اصول دین، فرق فرع و اصل دین را نمیدانند و حتی اگر هم بدانند گمان میکنند چون حج جزو فروع دین است پس جزو واجبات نیست.
همه ساله با آغاز ثبتنام حج عدهای ملبس به لباس دلسوزی برای فقرا، روشنفکری و علاقه به فرهنگ ایران باستان، ضدیت با اعراب، اقتصاددان و نگران از دست رفتن ارز از مملکت و ... شروع به تختعه و ارائه استدلالهای خود ساخته برای منصرف کردن مردم از حج میکنند و اگر از این گروه در خصوص حج، فلسفه حج، دلیل و جایگاه حج در دین اسلام، تأثیرات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، معنوی و ... حج و به طور کلی معنی و مفهوم حج سؤال کنی، حج را در رفتن به یک کشور عربی و خرج کردن پول مملکت خلاصه خواهند دانست و اگر از آنها بپرسی حال که شما تا این حد نگران ارز مملکت هستید چه قدر کالای ایرانی استفاده میکنید؟ آیا سفر خارجی نمیروید و مثلا پولتان را خرج گردش در ترکیه و دبی و مالزی و ... و خرید محصولات این کشورها نمیکنید؟ پاسخی برای ارائه نخواهند داشت.
اگر از این عده سؤال کنید پس از 14 قرن ورود و پذیرش اسلام به ایران کدام بخش از فرهنگ کنونی مردم ایران را اسلامی و کدام بخش را میتوان به صورت مجزا ایرانی دانست و آیا حقیقتا میتوان این دو را از هم جدا کرد؟ باز هم پاسخی برای ارائه نخواهند داشت.
البته شاید به نظر برسد این هجمهها و مخالفتها تنها متوجه یکی از واجبات دین اسلام یعنی حج است، اما اگر سری به فضای مجازی بزنیم خواهیم دید که بسیاری از واجبات دین با چنین هجمههایی مواجه هستند؛ اما مسئله حج شدیدتر و آشکارتر مورد نقد و هجمه قرار دارد.
میتوان از جنبههای مختلف دلیل این همه مخالفت با رفتن مردم به حج را بررسی کرد؛ حتی میتوان در خصوص میزان اطلاعات دینی افرادی که مخالف رفتن دیگران به حج هستند هم پروژههای میدانی متعدد انجام داد، میتوان از دهها جنبه مختلف در خصوص دلایل وجوب رفتن به حج و تأثیرات عمل به این فریضه مهم الهی بر فرد و جامعه اسلامی سخن گفت؛ اما، این بار و در این مجال میخواهم تنها از یک جنبه و آن هم از منظر عشق به اهل بیت(ع) در خصوص وجوب حج سخن به میان آورم.
در ابتدا چند سؤال کلی دارم. آیا آنهایی که تعطیلی حج برای مردم ایران را میخواهند، به امامت معتقد هستند؟ آیا آنها قبر چهار امام غریب بقیع را غریبتر و بیزائر از آنچه اکنون هست میخواهند؟ اگر چه شیعیان زیادی از سرتاسر جهان برای عمل به فریضه حج به مکه و برای زیارت قبر حضرت رسول(ص) به مدینه میروند اما این خیل عظیم شیعیان ایران است که پرچمدار زیارت اهل بیت(ع) در مدینه هستند.
زدودن غبار غربت از چهار امام مظلوم بقیع و سایر بزرگانی که در این قبرستان به خاک سپرده شدهاند، بلند کردن پرچم یاد اهل بیت(ع) و بردن نام آنها و زیارت کردن آنها در پشت پنجرههای بقیع کاری است که حجاج ایرانی پیشتاز عمل به آن در طول سالهای خفقان وهابیت در مدینه بودهاند.
آنهایی که سخن از تعطیلی سفر حج ایرانیان میزنند، آیا به این فکر کردهاند که تعطیلی سفر حج ایرانیان یعنی دیگر هزاران نفر در مکه و مدینه دعای فرج را نخواهند خواند، هزاران نفر در صحرای عرفات و منا به دنبال مهدی فاطمه(ص) نخواهد گشت و تو چه میدانی چند ایرانی در حج، امام غایبان را حی و حاضر و ظاهر ملاقات میکنند.
نبود ایرانیان در مدینه یعنی تداوم غربت آل محمد(ص)؛ یعنی هزاران نفر، دیگر بر در خانه بسته فاطمه(س) در مسجد النبی(ص) اشک نخواهند ریخت و به دنبال قبر گمشده بانویشان نخواهند گشت و تو چه میدانی چه لذتی دارد بردن نام فاطمه(س) در مسجدالنبی آن هم زمانی که بردن این نام در مسجد پدر بزرگوارش یعنی انقلابی علیه دشمنان آل محمد (ص) و این یعنی جهاد و این یعنی من هم در مدینه کربلایی هستم. حضور شیعیان در مکه و مدینه یعنی حسین(ع) و یارانش موفق شدند، پیروز شدند و شیعه را زنده نگه داشتهاند.
حضور شیعیان که ایرانیان پرچمدارشان هستند در مناسک حج یعنی مهدی(عج) به برکت خون امام حسین(ع) تنها و بییاور نیست. هزاران نفر نه زیر لوای حکومت آلسعود و وهابیت که به برکت حضور مهدی فاطمه(ص) در حال ادای فریضه حج ابراهیمی هستند، یعنی در مقابل چشم هزاران بدخواه اهل بیت(ع) از عشق به محمد و آل محمد(ص) سخن گفتن و نمایش اسلام حقیقی.
تاج سروری بزرگی است اگر قدرشناس باشیم؛ اما وجود
هر ایرانی در مکه و مدینه یعنی پرچم اهل بیت(ع) برافراشته و بلند است و هزاران نفر
در میان میلیونها مسلمان بلند و با افتخار نام مطهر ائمه اطهار(ع) را تکرار میکنند
و دعای فرج میخوانند و حج فرصتی است برای مردم ایران که مدعی عشق حسین(ع) هستند.
فرصتی برای اثبات این عشق در محضر حضرت رسول(ص)، حضرت فاطمه(س) و شهدای قبرستان
بقیع. فرصتی برای آبروداری ائمه(ع) و چه کسی است که نام ائمه(ع) را در مکه و مدینه
بلند آوازه نخواهد؟