صله بی‌رحم

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از کهگیلویه و بویراحمد، سیدمجید بایگانی، پژوهشگر حوزه فرهنگ و آموزش دانشگاه‌های کهگیلویه و بویراحمد در یادداشتی که در اختیار ایکنا قرار داده، نوشت:
رفتار انسان‌ها تأثيرات منفی يا مثبتی را در اجتماعی كه در آن زندگی می‌كند به جای می‌گذارد. دیدار، عیادت و بازدید بستگان از اعمال با برکت و بسیار مهمی است که واجب است زمانی از اوقات زندگی را برای دیدار و عیادت پدر و مادر، خواهر و برادر و دیگر بستگان و دوستان صرف کنیم و با این کار از لحاظ معنوی خود را در کنار آنها قرار دهیم و به آنها حس امنیت در جمع خانوادگی را انتقال دهیم.
هنگامی که صله رحم برقرار باشد و افراد خانواده‌ها با یکدیگر ارتباط داشته باشند، مشکلات و مسائل خانواده‌ها در جریان همین دید و بازدیدها مطرح و قسمت اعظم آنها نیز با همکاری و تشریک مساعی نیز برطرف می‌شود، چنانکه یکی از دلایل سفارش ائمه(ع) به ایجاد صله رحم در خانواده‌ها، حل مشکلات آنها بوده است.
امروزه می‌بینیم صله رحم در میان میهمان‌هایی که در آنها تنها اسراف به چشم می‌خورد در حال کم رنگ شدن است؛ چون در این بین خانواده‌ها حس در کنار هم بودن و اختلاط و معاشرت با هم را از دست می‌دهند و نمایشی جالب و حیرت‌انگیز از خودنمایی ها در زمینه غذایی و ... دیده می شود.
هنگامی که کسی به میهمانی دیگری می‌رود، خانم خانه از چند روز قبل درگیر آماده کردن مواد غذایی است و درست کردن چند نمونه غذا و دسرهای متفاوت و رنگین کردن سفره بیشتر برای خود نمایی و باکلاس جلوه دان است و گرنه با یک نمونه غذا هم می‌شود ارتباط صمیمی را برقرار کرد، چرا که همین ضیافت‌های آنچنانی سایه صمیمیت و مهربانی و معاشرت ساده را تحت شعاع خود قرار داده و رفتارها را تصنعی‌تر می‌کند.
خانم خانه بیشتر در آشپزخانه هست تا در کنار دیگران چون آماده کردن چند نمونه غذا همزمان، وقت زیادی را می‌طلبد و نگرانی‌های خانم‌ها که مبادا غذایی خراب شود دلهره و استرس را برای او ایجاد می‌کند.
 ایجاد روحیه تجمل‌گرایی در میهمانی‌ها، آن سادگی و صمیمت‌های سفره ایرانی را از یاد بزرگترها برده و برخی در دل خود آرزوی آن را دارند که ای کاش در یک میهمانی سفره ساده‌ای را از نزدیک ببینیم. جالب اینجاست که دوست داریم سادگی را ببینیم و نمی‌خواهیم از خود شروع کنیم.
هر چه میهمانی‌ها بزرگ‌تر و ضیافت‌ها با صرف هزینه بیشتر باشد دل‌ها از هم دورتر می‌شود و حس اینکه امروز من که به مهمانی دوستم رفتم و او بهترین پذیرایی و چند مدل غذا و میوه‌های گران برایم آماده کرده است ناخودآگاه ذهنم درگیر این قضیه خواهد شد که من هم باید برای او چنین مهمانی را ترتیب بدهم. شاید کسی وضع مالی خوبی نداشته باشد و خود را ناچار می‌بیند که باید جبران کند.
اسراف‌هایی که بر سر سفره یک نفر از ما در یک میهمانی انجام و غذاهایی که دور ریخته می‌شود غذای چند وعده تعدادی خانواده فقیر را تشکیل می‌دهد. اما سطل‌های زباله ما پس از میهمانی‌ها آنچنان از اسراف‌ها لبریز می‌شود که گاهی اوقات خود سطل زباله از این همه اسراف خجل می‌شود و ما انسان‌ها نه!!!!!
مطلب دیگر اینکه امروزه بیشتر خانواده‌ها به‌خصوص بستگان درجه دو و سه، کمتر در شهرهای بزرگ به هم سر می‌زنند و جویای احوال همدیگر از نزدیک نمی‌شوند. زمانی ما به دیدن کسی می‌رویم که فقط ما را میهمان کند و در میهمانی‌ها هم اسراف.
دنیای ماشینی و روحیه تجمل‌گرایی و تنوع و سرگرمی‌های فراوان برای جوانان در جمع‌های دوستانه نیز آنها را از ایجاد ارتباط در جمع بستگان و خانواده‌ها دور کرده است.
در زمانه‌ای که اسراف کردن فرهنگ مردم باشد و ارزش افراد بر اساس کیفیت و کمیت پذیرایی‌ها سنجیده شود در آینده‌ای نزدیک شاهد آن خواهیم بود که ارزش‌ها جای خود را به بی‌ارزش‌ها خواهد داد.
وقتی به مسافرت در یک شهری می‌رویم که چند نفر از بستگان در آن شهر هستند فقط در صورتی به دیدن آنها می‌رویم که ما را دعوت به ناهار یا شام بکنند و از ما پذیرایی کنند در غیر این صورت به ندرت پیش خواهد آمد که به فکر صله رحم باشیم و بستگان و دوستان خود را پس از مدت‌ها حاضر به دیدن آنها باشیم.
راهکار:
یک بار که شده از خود شروع کنیم و  کمتر به دنبال آن باشیم تا کسی ما را دعوت کند و به دیدنش برویم.
سفره‌هایمان را با یک نمونه غذا برای بستگانمان آماده کنیم.
سادگی را در رفتارمان جلوه‌گر کنیم نه اینکه به دنبال جلوه‌گری اسرافمان باشیم.
چشم و هم چشمی‌ها را کنار بگذاریم و با چشمان ساده چشم‌های هم را پذیرا باشیم.
هنگام سفر به دیگر شهرها بستگانمان را دیدار کنیم نه اینکه منتظر دعوتنامه بستگانمان باشیم.