علم بهتر است یا بیکاری؟
از اینکه همین مدرک دانشگاهی که عده‌ای برایش سال ها زحمت کشیدند و علاوه بر زحمت، هزینه‌های زیادی را نیز بر دوش خانواده های خود گذاشتند، امروزه شده مایه ننگ و عامل اصلی بیکاری.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، جهان اقتصاد نوشت: بیکاری نه تنها موجب پریشانی فکر و ناراحتی خیال است، بلکه کدورت و پشیمانی همیشگی و باطنی پدید می آورد (فریدریش شیلر). سؤالی که اکنون در بین جوانان تحصیلکرده بیکار بدون پارتی رواج دارد.سوالی به ظاهر ساده اما در باطن انواع مشکلات فردی و اجتماعی را در پی دارد. افرادی که سالها وقت را صرف کسب علم کردند اما امروزه حتی برای آنان یک شغلی وجود ندارد که بتوانند حداقل های معیشتی را تامین کنند. در گذشته های نه چندان دور ، همه پدران و مادران فرزندان خود را نصیحت می کردند که علم بهتر از ثروت است و اکثر جوانان امروز و کودکان گذشته با این ذهنیت به درس و تحصیل خود ادامه دادند که روزی با علم به ثروت می‌رسند. مخصوصا جوانان دهه شصتی. اما غافل از اینکه همین مدرک دانشگاهی که برایش سالها زحمت کشیدند و علاوه بر زحمت، هزینه های زیادی را نیز بر دوش خانواده های خود گذاشتند امروزه شده مایه ی ننگ و عامل اصلی بیکاری . نمی توان خانواده‌ها را مقصر دانست چون فکر نمی کردند روزی به جایی برسیم که مدرک دانشگاهی عامل بیکاری شود. از فوق دیپلم بگیر تا فوق لیسانس و دکترا ، آنهایی که کسی را جز خدا ندارند بیکار همانند یک زن خانه دار مانده اند.به لطف وجود شبکه های اجتماعی خیلی از جوانان بیکار دیگر شب و روز هم ندارند دائما سرشان در گوشی می باشد.یا در قهوه خانه های سنتی (قلیان سراها) وقت خود را می گذرانند. دولت با شرایط و موانعی که برای استخدام می گذارد معلوم نیست فضا نورد استخدام می کند یا کارمند؟ آزمون استخدامی برگزار می کنند که در نهایت افراد مورد نظر را استخدام می کنند و ثبت نام سایر افراد فقط جنبه تامین مالی و درآمد برای دولت دارد.شرکت های خصوصی هم یا ورشکسته شده اند یا نیمه تعطیل و در حال تعدیل نیرو. شرکتی هم نیرو بخواهد از آشنایان خود استخدام می کند یا شرایط سابقه کاری جلوی پای بیکاران می گذارد.هنوز دهه شصتی‌ها شاغل نشده‌اند که دهه هفتادی‌ها هم به بازار کار آمدند. با شرایط اقتصاد کنونی و رکودی که بر بازار حاکم است حتی این جوانان نمی توانند برای خود شغل آزادی هم دست و پا کنند هر چه داشتند در راه دانشگاه و تحصیل خرج شد و حتی بدهکار دولت نیز می باشند و به دنبال وامی برای بازپرداخت بدهی دانشگاهشان (وام صندوق رفاه دانشجویی) هستند. این جوانان بیکار قید ثروت را زده اند و فقط دنبال کاری هستند تا بتوانند حداقل معیشت های خود را تامین کنند.امروزه افراد بی سواد راحت تر استخدام می شوند تا افراد تحصیلکرده. افراد بیسوادی استخدام می شوند که حتی روشن و خاموش کردن کامپیوتر را هم نمی توانند انجام دهند.اما به لطف بند ((پ))ی که دارند در بهترین مشاغل مشغول کار هستند از کارمند بانک بگیر تا معلمی و شهرداری و مخابرات و غیره و … .اکنون سوال اینجاست که چه کسی مسئولیت بیکاری جوانان را بر عهده می گیرد؟ این جوانان تا کی جوان می مانند و توانایی کار کردن دارند؟ وزارت ورزش و جوانان و همچنین وزارت رفاه، کار و تامین اجتماعی با همکاری سایر ارگانها می تواند به جای راه اندازی خانه سالمندان به فکر تاسیس خانه جوانان بیکار باشد تا جوانان تحصیل کرده به جای رفتن به قلیان سراها و سرگرمی با شبکه های اجتماعی که مضرات خاص خود را دارد در مکانی آرام گرد هم بیایند و اوقاتشان را با دوستان و همسالان خود بگذرانند که دیگر نگرانی برای حضور جوانان در شبکه های اجتماعی وجود نداشته باشد.
