بدترین شرایط اعتیاد از نظر حجم در تهران/ خانواده‌ها دغدغه داشته باشند
گروه جامعه: مدیرکل بهزیستی استان تهران با عنوان کردن این مطلب که برنامه و طرح برای پیشگیری از اعتیاد در تهران وجود دارد اما جدیتی برای اجرای این برنامه‌ها نیست، گفت: باید بخشی از کارها نهادینه شود و خود جامعه و خانواده‌ها کمک کنند.
اصغر باقری، مدیرکل بهزیستی استان تهران در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) در پاسخ به این سؤال که آیا قبول دارید وضعیت اعتیاد در استان تهران بدترین شرایط را در کل کشور دارد؟ گفت: از لحاظ حجم بله.
وی در پاسخ به این سؤال که شرایط پیشگیری در این استان چطور است؟ گفت: پیشگیری به جد در دستور کار ما بوده و هست. البته کلیه دستگاه‌ها باید در این مسئله سهم خود را ایفا کنند که به نظر من صدا و سیما اولین دستگاه است چون بیشترین ظرفیت، مخاطب و امکانات را دارد.
وی تعدد وظایف دستگاه‌های دولتی را از عوامل کم توجهی به مسئله پیشگیری از اعتیاد عنوان کرد و گفت: در کمیته فرهنگی ستاد مبارزه با اعتیاد هم این مسائل مطرح می‌شود اما چون شرایط، شرایط دولتی است و هر دستگاهی وظایف متعددی دارد، مثلاً خود بهزیستی 156 وظیفه دارد که یکی از وظایف آن پیشگیری از اعتیاد است، جدیتی در توجه به پیشگیری نیست.
اقدام عجیب NGO های تهران در خصوص کمک نکردن به ترک اعتیاد
باقری از تلاش برای جلب کمک‌های مؤسسات مردم نهاد و NGO ها در خصوص پیشگیری از اعتیاد نیز سخن گفت و اظهار کرد: تمام تلاش ما این است که علاوه بر همکاران دولتی از بخش غیر دولتی هم استفاده کنیم. به محض اینکه بهزیستی مسئولیت ماده 16 (کمپ ترک اعتیاد اجباری) را گرفت از همه NGO هایی که در سطح استان تهران وجود دارند از جمله سازمان‌های مردم نهاد مرتبط با پیشگیری، درمان، توانمندسازی و بازتوانی دعوت کردم تا در جلسه‌ای حضور داشته باشند و به آنها گفتم که اکنون هشت هزار نفر معتاد در اختیار ما قرار گرفته است بیایید و هر برنامه‌ای دارید مطرح کنید، از میان تمام NGO های حاضر، در جلسه بعدی فقط یک خانم آمد و من به احترام آن خانم جلسه را برگزار کردم چون به این کار اعتقاد دارم.
وی تصریح کرد: باید بخشی از کارها نهادینه شود و خود جامعه و خانواده‌ها کمک کنند و مسئله پیشگری و ترک اعتیاد دغدغه آنها باشد.
گوش شنوا نیست؛ جدیت نیست
مدیرکل بهزیستی استان تهران با انتقاد از اینکه طرح‌های ارائه شده اجرایی نمی‌شود، گفت: دولت‌ها عوض می‌شوند، اولویت‌ها عوض می‌شود؛ مثلاً اکنون مسئله تقسیم کار ملی مدام مطرح می‌شود در حالی که این مسئله را ما در دهه 80 گفتیم اما گوش شنوایی نبود. سال 81 بحث توجه به پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی در دانشگاه‌ها مطرح و مصوب شد مهارت‌های زندگی در دانشگاه‌ها تدریس شود، اما اکنون آمار بگیرید در چند درصد دانشگاه‌ها این درس ارائه می‌شود؟ جدیت نیست. مشکل کشور ما این است که تمام امورات دستوری و دیکته‌ای مطرح می‌شود و خود مردم هم در این قضیه مشارکت جدی و دغدغه ندارند.
وی در پاسخ به این سؤال که با همه این مشکلات اکنون برای پیشگیری از اعتیاد باید چه کرد؟ گفت: نه اینکه نمی‌توان کاری انجام داد؛ مهدکودک، آموزش و پرورش، دانشگاه، محیط پادگان‌ها، محیط‌های اداری و ... همه در اختیار هستند و برنامه پیشگیری هم هست، همه ظرفیت‌ها هم هست اما همه باید در این زمینه نقش خود را ایفا کنند. هم فرد و هم جامعه باید مسئولیت اجتماعی خود را اجرا کنند. فرد، خانواده و جامعه(مردم و مسئولان) باید موضوع را جدی بگیریند. والا برنامه هست اکنون شما پیش یک NGO هم بروی می گوید برنامه دارم اما جدیت در اجرا نیست.
