وفاداری، فداکاری و تنهایی؛ ویژگی‌های شاخص زن معاصر ایرانی قابل طرح در آثار نمایشی

کاوه مهدوی، نویسنده و کارگردان تئاتر در گفت‌و‌گو با خبرنگار ایکنا گفت: قالب و ظرف زمانی که من معمولاً برای روایت آثار نمایشی خودم به ویژه در مرحله نگارش انتخاب می‌کنم معاصر است؛ روایتی از انسان‌ها در بستر زمانی فعلی با انواع و اقسام ساحت، اقتضائات و اتفاقاتی که ممکن است بر سر راه آنها به وجود آید و مقابله و نوع رفتار شخصیت نمایشی با آنها منجر به وجود آمدن درام می‌شود.

وی ادامه داد: قطعاً با موضوع مادر و شخصیت‌محوری او در آثار نمایشی نیز ترجیحم بر این است که از زن و مادر در روزگار معاصر روایتی داشته باشم که قطعاً تأثیر بیشتر و ملموس‌تری بر روی مخاطبان تئاتر خواهد داشت، با این حال اگر یک زمانی خواسته باشم به این موضوع در ظرف زمانی تاریخی بپردازم نیز اولویت با انتخاب زبانی محاوره‌ای و غیرباستانی و غیرآرکائیک است؛ زبانی که شخصیت‌های نمایش در آن همچون مردم عادی تکلم می‌کنند و قرار است از این ارتباط کلامی مفهومی به مخاطب نمایش منتقل شود.

مهدوی تصریح کرد: ما برای روایت نمایشی با موضوع زن و مادر ایرانی باید به دنبال مابه ازاها در جامعه خودمان باشیم چرا که اگر اقتباس نمایشی از ادبیات و فرهنگ غربی داشته باشیم و اصطلاحاً این اقتباس وفادارانه باشد، مخاطب را با یک فرهنگ و مواجهه فرهنگی روبرو کرده‌ایم که چندان ارتباطی به لحاظ فضای نمایشی و نوع ارتباط میان اشخاص نمایش نمی‌تواند برقرار سازد؛ هرچند که اجرای آثار نمایش خارجی یک عرف مرسوم در دنیای حرفه‌ای تئاتر است اما در مواردی همچون موضوع زن و مادر در آثار نمایشی از آنجا که هدف الگوسازی است، از داشته‌های فرهنگی، مناسبات اجتماعی و احیاناً ناهنجاری‌هایی که یک زن در ارتباط با جامعه پیرامون خود با آن مواجه است، باید سخن به میان آید.

وی در ادامه گفت: اگر یک زمانی قرار باشد در مورد شخصیت مادر ایرانی به عنوان یک تکیه‌گاه و ستون در برپا نگاه داشتن ارکان خانواده اثر نمایشی تولید کنم سعی بر آن خواهم داشت تا به خلوت و تنهایی‌های یک مادر ایرانی بپردازم، موقعیتی که در آن هر زن و مادر ایرانی پس از ارائه خدماتی به اعضای خانواده، همچنان در افکار و نگرانی نسبت به همسر، فرزندان و زندگی خود قرار دارد و در یک کلام وفاداری مادر ایرانی، فداکاری او در ازای تک تک اعضای خانواده از جمله مسائلی است که قطعاً جزء دغدغه‌های من در تولید آثار نمایشی با این موضوع است.

این بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر افزود: البته همانطور که گفته شد می‌توان در اقتباس‌های نمایشی از روایات و داستان‌های غربی نیز استفاده و بهره‌برداری مفیدی انجام داد اما در این فرایند باید سعی شود با الهام از روند روایتی آثار نمایشی و داستانی به دنبال موضوعات و ضمائمی بود که وصله ناجور نسبت به زن و مادر ایرانی تلقی نشود و هم عرفیات و هم شرعیات در آن لحاظ شود هرچند که بسیاری از مفاهیم مشترک میان همه مادران دنیاست و یک مادر واقعی را همه در دنیا به وفاداری، فداکاری و دلسوزی نسبت به اعضای خانواده می‌شناسند.

وی در پایان گفت: برای اقتباس‌های نمایشی باید قدری هم در منابع مکتوب و آثار ادبی ایرانی دقیق شد، آثاری که اغلب نویسندگان آنها نیز چهره‌های سرشناس زن ادبیات ایران هستند و از آنجا که شخصاً خود تجربیات مشابهی با آنچه که به رشته تحریر درآورده‌اند در زندگی شخصی داشته‌اند لذا در توصیف لحظات و موقعیت‌های مندرج در آثار خود به بهترین شکل عمل کرده و حساسیت و دقت زیادی به خرج داده‌اند.

انتهای پیام