شاگرد، مادۀ خام ارزان و بی‌اهمیتی در تعلیم و تربیت نیست
گروه شبکه‌های اجتماعی ــ مصطفی ملکیان ضمن تببین دیدگاه‌های مهم در مورد اهداف تعلیم و تربیت بیان کرد: یکی از نکات در اخلاق تعلیم و تربیت، این است که معلم یا مربی بداند که شاگرد، ماده خام ارزان و بی اهمیتی نیست که براساس ذوق و سلیقه و ترجیحات شخصی خود، هر طور که خواست آن را شکل دهد.
به گزارش ایکنا؛ در کانال تلگرامی مصطفی ملکیان، پژوهشگر حوزه اخلاق یادداشتی با عنوان «اهمیت توجه به اهداف تعلیم و تربیت» منتشر شده که در ادامه متن آن تقدیم می‌شود؛
معلم یا مربی، باید مشخص کند که از مُتعلم یا مُتربی خود، چه چیزی می‌خواهد بسازد. شاگرد، ماده خامی است که زیر دست معلم و مربی قرار می‌گیرد و قرار است که این ماده خام، شکلی به خود بگیرد. در میان فیلسوفان تعلیم و تربیت، این سوال مطرح است که معلم یا مربی، شاگرد را می‌پذیرد تا چه چیزی به او تحویل دهد؟ این بحث، در فلسفه تعلیم و تربیت، ناظر بر اهداف است.
سه دیدگاه مهم در مورد اهداف تعلیم و تربیت وجود دارد:
1ـ انتقال میراث فرهنگی
این دیدگاه می‌گوید که هدف تعلیم و تربیت، انتقال میراث فرهنگی‌ای است که هر یک از ما آموخته‌ایم و باید به نسل‌های بعدی منتقل کنیم. این میراث فرهنگی، شعب و ساحات گوناگونی دارد که با این رویکرد از تعلیم و تربیت، به آنها پرداخته می‌شود.
2 ـ ساختن شاگرد برای یک زندگی خوب، خوش و ارزشمند
3 ـ کشف استعدادهای بالقوه و شکوفا کردن آنها
در دیدگاه کشف استعدادها، هر انسانی یک معدن است که معلم یا مربی، نقش کانی‌شناس را بازی می‌کند و محتویات این معدن را کشف، استخراج و فرآوری می‌کند.
برای اینکه تعلیم و تربیت، اخلاقی باشد باید مهم‌ترین این اهداف را پیدا کرد و به آن پرداخت. اما کار در اینجا، به همینجا ختم نمی‌شود و دشواری‌های زیادی دارد. بسیاری از فیلسوفان تعلیم و تربیت معتقدند که به هر سه هدف باید پرداخته شود و ناسازگاری میان آنها وجود ندارد.
یک معلم اخلاق، اگر یکی از این سه هدف را، تنها هدف تعلیم و تربیت دانست، باید فقط و فقط به آن بپردازد و اگر بیش از یک هدف را دنبال کند، باید در مواقع تعارض، هر کدام که ارجح هست، انتخاب کند.
در آموزش و پرورش کشور ایران، دغدغه هیچ یک از این سه هدف وجود ندارد. تنها هدف آموزش و پرورش ایران، این است که هر کدام از شاگردان را، متخصص یک شغل و حرفه بار بیاورد.
لذا یکی از نکات در اخلاق تعلیم و تربیت، این است که معلم یا مربی بداند که شاگرد، مادۀ خام ارزان و بی اهمیتی نیست که بر اساس ذوق و سلیقه و ترجیحات شخصیِ خود، هر طور که خواست آن را شکل دهد.
انتهای پیام
