بررسی حکمت سیاسی در قرآن و حدیث در فصلنامه «سیاست متعالیه»

به گزارش ایکنا؛ بیست و چهارمین شماره فصلنامه علمی پژوهشی «سیاست متعالیه» ویژه تابستان 98 به صاحب‌امتیازی انجمن مطالعات سیاسی حوزه و مدیرمسئولی منصور میراحمدی منتشر شد.

عناوین مقالات این شماره بدین قرار است: «حکمت و حکمت سیاسی در قرآن و حدیث»، «ساختار قدرت سیاسی در اندیشه سیاسی ائمه ‌معصومین‌(ع)»، «امکان‌سنجی مهندسی فقه سیاسی در سه پارادایم «فقه حکم و موضوع»، «فقه نظام‌سازی» و «فقه تکامل اجتماعی»»، «مبانی و آثار اصل شفافیت از منظر اندیشه سیاسی اسلام»، «الزامات و بایسته‌های تحقق تمدن نوین اسلامی بر مبنای سیره سیاسی پیامبر(ص)»، «گفتمان عرفان و فلسفه ‌متعالیه الگویی برای گفت‌وگوهای ایران و جهان عرب»، «استبداد یا مشروطه؟ بررسی دیدگاه آیت‌الله میرزاصادق آقا مجتهد تبریزی»، «وجوه امنیتی متعالی و متدانی شاهنامه فردوسی»، «مرجع امنیت بین‌الملل از دیدگاه اسلام»، «تاثیر سیاسی «صمت» و «هذر» در اندیشه سیاسی اسلام با تأکید بر اندیشه ‌ امام خمینی(ره)»، «حکومت و آزادی در اندیشه سیاسی مطهری: تاملی در زمینه‌های عملی و ایدئولوژیک»، «رویکرد امنیت ملی در الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت مدنی»، «نگرش و فرایند دیالکتیکی در ترسیم الگوی جامع و تفصیلی پیشرفت اسلامی ایرانی»، «مواجهه امر سیاسی با انسان و قدرت در غرب معاصر»، «داعش: خشونت هویتی و کشتار غیرنظامیان در کنش‌گری سلفی».

حکمت سیاسی در قرآن و حدیث
در چکیده مقاله «حکمت و حکمت سیاسی در قرآن و حدیث» می‌خوانیم: «حکمت و حکمت سیاسی از مفاهیمی هستند که در دانش و تمدن ایرانی اسلامی ریشه دارند. هدف مقاله، تبیین چیستی حکمت و حکمت سیاسی در قرآن و حدیث است به نحوی که بتوان کاربرد حکمت سیاسی اسلامی در حوزه ‌سیاست در جهان کنونی را توضیح داد. بدین منظور ابتدا معنای حکمت و سیاسی بودن آن را توضیح داده و سپس بر مبنای آیات قرآن، آن را تبیین خواهیم نمود. در ادامه، به منظور دستیابی به معنای عینی‌تر و عملی‌تری از این مفهوم، حکمت و حکمت سیاسی را ابتدا در تفاسیر و سپس در احادیث کاوش خواهیم کرد. این معنا نشان می‌دهد که حکمت سیاسی، یک فرایند عملی و کارکردی است و بهترین و مناسب‌ترین تصمیمات و عملکرد ممکن در هر شرایط را در حوزه ‌سیاست و حکومت به دنبال دارد. از دستاوردهای این مقاله، معرفی منابع حکمت از دیدگاه قرآن و حدیث می‌باشد. نتایج نشان می‌دهند که «وحی»، «عقل» و «خودسازی»، سه منبع اصلی برای دست‌یابی به حکمت می‌باشند؛ با این تفاوت که منبع نخست - یعنی وحی - به اسلام و ادیان الهی اختصاص دارد، اما دو منبع دیگر، فرامذهبی هستند و تمام انسان‌ها می‌توانند از طریق آن‌ها به حکمت دست پیدا کنند.»

حکومت و آزادی در اندیشه سیاسی مطهری
در طلیعه مقاله «حکومت و آزادی در اندیشه سیاسی مطهری: تأملی در زمینه‌های عملی و ایدئولوژیک» آمده است: «پژوهش حاضر با استفاده از روش هرمنوتیک زمینه‌گرای اسکینر در صدد است بعضی از زوایای آشکار و پنهان اندیشه سیاسی مطهری را حول محور دو مؤلفه حکومت و آزادی، مورد بررسی قرار دهد. تحقیق پیش رو، با قرار دادن متن درون زمینه‌های عملی و ایدئولوژیک، در کنار گفته‌ها، به ناگفته‌های قصد‌شده از سوی مولف نیز توجه می‌نماید. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که اندیشه سیاسی مطهری درباره مساله حکومت و آزادی، دو مرحله متفاوت دارد: در مرحله اول دیدگاه او درباره حکومت درون چارچوب ولایت انتصابی، درصدد است به پیشرفت نظریه نصب در شرایط جدید یاری رساند. اما وقوع یکسری تحولات عینی و ذهنی ورود ایشان را به مباحث آزادی ناگزیر می‌سازد. همین بحث پلی است که نظریه مطهری درباره حکومت را با آزادی به مثابه بنیادی‌ترین مبحث سیاسی مدرن هماهنگ می‌سازد و نهایتا در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی دیدگاهش به نظریه انتخاب نزدیک می‌گردد.»

انتهای پیام