یاری طلاب شیرازی به نیازمندان در سه‌شنبه‌های مهدوی
در گرامیداشت سه‌شنبه‌های امام زمانی، مستضعفین را دریابیم همانان که در این دنیا هیچ ندارند و به جز خدا و ولی‌اش هیچ کس حامی‌شان نیست.
به گزارش خبرنگار افتخاری ایکنا؛ در پی رسم گرامیداشت سه‌شنبه‌های مهدوی به یاد حضرت صاحب‌الزمان(عج)، طلبه‌های شیرازی در این روز با همراهی یکی از گروه‌های جهادی مردمی، بسته‌های غذایی در میان کارتن‌خواب‌ها و دیگر آسیب‌دیدگان اجتماعی توزیع می‌کنند و برخی از افرادی را که نیازمند خدمات درمانی هستند به بیمارستان انتقال می‌دهند و امیدوارند بتوانند قدم‌های بزرگ‌تری را در رسیدگی به آسیب‌های اجتماعی بردارند تا شاهد زباله‌گردی و خیابان‌خوابی هیچ انسانی نباشند.
انساهایی که به جز خدا و ولی‌اش هیچ کس را ندارند و زمانی برای خود کسی بوده‌اند، آبرو و اعتباری داشتند و حال به دلیل ابتلا به بیماری اعتیاد و یا ورشکستگی اقتصادی برای حفظ آبرو از شهر خود خارج شده و آواره دیگر کلانشهرها شده‌اند و در این سرمای زمستان حتی پتویی برای گرم کردن خود ندارند.
براساس آمارها تعداد این افراد در کلانشهرها زیاد است و در شهر شیراز این آمار به بالای یک هزار نفر می‌رسد، افراد با عزتی که درد نان ندارند و دردشان تنها حفظ آبروست تا جایی که عکاسان را از انتشار تصاویرشان منع می‌کنند.
گرچه سه گرم‌خانه در شیراز احداث شده است اما این تعداد از اماکن برای اسکان این عزیزان کفاف نمی‌دهد و آنان باید با گونی خود را بپوشانند و در سرمای زمستان بلرزند و از گرسنگی به درد آیند. برای لقمه‌ای نان، انسانی که اشرف مخلوقات است و حامل روح خدا، باید زباله ها را بگردد و از سرما بلزرد و با خود زمزمه کند آیا انسانی نیست مرا یاری کند؟
اسلامی که کفاره گناهان را رسیدگی به مساکین می‌داند، چگونه اشرافیت مساجد، حسینیه‌ها، نذوراتی که شکم ثروتمندان را سیر می‌کند و در برابر رها کردن انسان‌ها در زباله ها را از جامعه ما می‌پذیرد؟ آیا ما واقعا مسلمان هستیم؟ این بی‌تفاوتی نسبت به خیابان‌خواب‌ها، شیوه کیست و چه توجیهی وجود دارد؟ آیا باید در قبال این افراد مسلمانی و انسانیت را فراموش کرد؟
آیا پناه دادن به بی‌پناهان در خانه‌های خدا، کار دشواری است؟ صدها حسینیه، فاطمیه، مسجد و حرم مقدس در این شهر وجود دارد، کافی است درب بگشایند و این بندگان خداوند را دریابند، باور کنید کار سختی نیست در برابر پاسخ‌گویی ما در قیامت در برابر خداوند و و اولیای الهی.
کاش در تلاش برای ظهور مولای‌مان هویت مکان‌های مذهبی را به آنان باز گردانیم و این انسان‌ها را دریابیم، و اصحاب صفه قرن چهاردهم را پناه دهیم که در غیر این صورت چه خوش‌مان آید چه نیاید، رها کردن هر انسانی در زباله‌ها، نشان از این دارد که ما نه تنها به مسلمانی خود بلکه به انسانیت خود نیز بهایی قائل نیستیم.
به قلم سمیه قهرمانی
انتهای پیام انساهایی که به جز خدا و ولی‌اش هیچ کس را ندارند و زمانی برای خود کسی بوده‌اند، آبرو و اعتباری داشتند و حال به دلیل ابتلا به بیماری اعتیاد و یا ورشکستگی اقتصادی برای حفظ آبرو از شهر خود خارج شده و آواره دیگر کلانشهرها شده‌اند و در این سرمای زمستان حتی پتویی برای گرم کردن خود ندارند.
براساس آمارها تعداد این افراد در کلانشهرها زیاد است و در شهر شیراز این آمار به بالای یک هزار نفر می‌رسد، افراد با عزتی که درد نان ندارند و دردشان تنها حفظ آبروست تا جایی که عکاسان را از انتشار تصاویرشان منع می‌کنند.
گرچه سه گرم‌خانه در شیراز احداث شده است اما این تعداد از اماکن برای اسکان این عزیزان کفاف نمی‌دهد و آنان باید با گونی خود را بپوشانند و در سرمای زمستان بلرزند و از گرسنگی به درد آیند. برای لقمه‌ای نان، انسانی که اشرف مخلوقات است و حامل روح خدا، باید زباله ها را بگردد و از سرما بلزرد و با خود زمزمه کند آیا انسانی نیست مرا یاری کند؟
اسلامی که کفاره گناهان را رسیدگی به مساکین می‌داند، چگونه اشرافیت مساجد، حسینیه‌ها، نذوراتی که شکم ثروتمندان را سیر می‌کند و در برابر رها کردن انسان‌ها در زباله ها را از جامعه ما می‌پذیرد؟ آیا ما واقعا مسلمان هستیم؟ این بی‌تفاوتی نسبت به خیابان‌خواب‌ها، شیوه کیست و چه توجیهی وجود دارد؟ آیا باید در قبال این افراد مسلمانی و انسانیت را فراموش کرد؟
آیا پناه دادن به بی‌پناهان در خانه‌های خدا، کار دشواری است؟ صدها حسینیه، فاطمیه، مسجد و حرم مقدس در این شهر وجود دارد، کافی است درب بگشایند و این بندگان خداوند را دریابند، باور کنید کار سختی نیست در برابر پاسخ‌گویی ما در قیامت در برابر خداوند و و اولیای الهی.
کاش در تلاش برای ظهور مولای‌مان هویت مکان‌های مذهبی را به آنان باز گردانیم و این انسان‌ها را دریابیم، و اصحاب صفه قرن چهاردهم را پناه دهیم که در غیر این صورت چه خوش‌مان آید چه نیاید، رها کردن هر انسانی در زباله‌ها، نشان از این دارد که ما نه تنها به مسلمانی خود بلکه به انسانیت خود نیز بهایی قائل نیستیم.
به قلم سمیه قهرمانی
