آژیر قرمز به صدا درآمد، مردم در خانه بمانید
با شیوع بیماری کرونا در ایران و آلودگی هزاران نفر؛ در بسیاری از شهرها آژیر قرمز به صدا درآمده است تا مردم تا خانه‌ها بمانند و زنجیره آلودگی را قطع کنند.
توجه توجه؟! علامتی که می‌بینید، نشان خطر است، معنا و مفهوم آن این است که حمله کرونایی انجام می‌شود، خیابان و بازار را ترک کرده و در خانه بمانید، خانه بهترین پناهگاه شماست.این هشدار در پوستری آمده که از سوی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه طراحی شده و بر در و دیوارکوچه‌ها و خیابان شهر‌های این استان نقش بسته است.
همزمان روزانه ماشین‌های شهرداری در سطح شهر کوچه به کوچه از طریق بلندگو‌های سیار به مردم در مورد بیماری کرونا هشدار داده و خواستار ماندن شهروندان در خانه می‌شوند. ضمن اینکه همچون دوران جنگ تحمیلی و بمباران‌های هوایی آژیر قرمز در شهر به صدا درآمده است.
در بسیاری از استان‌ها، مسئولان به روش‌های قدیمی برای هشدار دادن به مردم روی آورده‌اند. روش‌هایی که در زمان جنگ در شهرها مرسوم بود، نواختن آژیر قرمز و استفاده از بلندگو‌های دستی و سیار در کوچه‌ها و درخواست از مردم برای ماندن در خانه‌ها و قطع زنجیره انتقال ویروس کرونا که به گفته بسیاری از پزشکان بحران ۱۰۰ سال اخیر نظام است.
کرمانشاه، ایلام، اصفهان استان‌هایی هستند که در آن‌ها روزانه از طریق این روش‌های کهنه، ولی کارآمد در حال هشدار دادن به مردمی هستند که هنوز بیماری کووید ۱۹ را یک شوخی می‌دانند و مرگ و میر پرسنل درمانی یا کارمندان بانک و برخی از مردم را شایعه فضای مجازی می‌دانند.
بیش از ۲ هفته از ثبت اولین بیمار مبتلا به کرونا، در ایران می‌گذرد، هشدار‌ها به صدا درآمد، مردم در خانه بمانید. بهداشت اولیه را رعایت کنید تا از گزند این ویروس عالمگیر در امان باشید.
مدارس تعطیل شد، ادارات نیمه تعطیل، عده‌ای بار و بندیل بسته و عظم سفر کردند، تا به امروز بیش از ۱۰ هزار نفر مبتلا شده‌اند و بیش از 429 نفر نیز براساس آمار‌های رسمی جان باخته اند. اما گویی هنوز مردم عمق فاجعه را درک نکرده‌اند، از تهران به شمال، از شمال به جنوب از غرب به شرق و برعکس با هر رفتنی بیماری را به سوغات به دیار دیگر بردند و می‌برند.
مردم در خانه بمانید، این هشدار سازمان بهداشت جهانی، وزارت بهداشت و تمامی شخصیت‌های حقوقی و حقیقی درگیر مبارزه با کرونا هستند که از عمق فاجعه آگاه هستند. اما هنوز بسیاری گوش شنوایی ندارند و نمی‌دانند چه خبر است یا خود را به خواب زده‌اند، اما همین خواب زده‌ها، خواب را بر مردم آشفته می‌کنند و با خیانت خود سطح بیماری را شهر به شهر، خیابان به خیابان، کوچه به کوچه و خانه به خانه می‌برند.
این بیماری یک راه مبارزه دارد که ارزان و بی خطر و بدون عوارض است، آن هم در خانه ماندن و عدم حضور در فضای بیرون و پرهیز از هرگونه سفر‌های غیرضروری درون و برون شهری است، آلودگی یک نفر ممکن است بدون علائم باشد، اما همین یک نفر که نه خود و نه دیگران از آلودگی‌اش به ویروس خبر ندارند چه بسا فاجعه‌ای برای یک شهر باشد.
از سوی دیگر امکانات بهداشتی و درمانی در هر منطقه‌ای محدود به ساکنان آن منطقه است، اضافه کردن بار افراد دیگر خارج از آن منطقه علاوه بر کاهش کیفیت خدمت درمانی موجب می‌شود تا مردم آن منطقه و کادر‌های بهداشتی و درمانی نیز در خطر آلودگی قرار بگیرند.
انتهای پیام در بسیاری از استان‌ها، مسئولان به روش‌های قدیمی برای هشدار دادن به مردم روی آورده‌اند. روش‌هایی که در زمان جنگ در شهرها مرسوم بود، نواختن آژیر قرمز و استفاده از بلندگو‌های دستی و سیار در کوچه‌ها و درخواست از مردم برای ماندن در خانه‌ها و قطع زنجیره انتقال ویروس کرونا که به گفته بسیاری از پزشکان بحران ۱۰۰ سال اخیر نظام است.
کرمانشاه، ایلام، اصفهان استان‌هایی هستند که در آن‌ها روزانه از طریق این روش‌های کهنه، ولی کارآمد در حال هشدار دادن به مردمی هستند که هنوز بیماری کووید ۱۹ را یک شوخی می‌دانند و مرگ و میر پرسنل درمانی یا کارمندان بانک و برخی از مردم را شایعه فضای مجازی می‌دانند.
بیش از ۲ هفته از ثبت اولین بیمار مبتلا به کرونا، در ایران می‌گذرد، هشدار‌ها به صدا درآمد، مردم در خانه بمانید. بهداشت اولیه را رعایت کنید تا از گزند این ویروس عالمگیر در امان باشید.
مدارس تعطیل شد، ادارات نیمه تعطیل، عده‌ای بار و بندیل بسته و عظم سفر کردند، تا به امروز بیش از ۱۰ هزار نفر مبتلا شده‌اند و بیش از 429 نفر نیز براساس آمار‌های رسمی جان باخته اند. اما گویی هنوز مردم عمق فاجعه را درک نکرده‌اند، از تهران به شمال، از شمال به جنوب از غرب به شرق و برعکس با هر رفتنی بیماری را به سوغات به دیار دیگر بردند و می‌برند.
مردم در خانه بمانید، این هشدار سازمان بهداشت جهانی، وزارت بهداشت و تمامی شخصیت‌های حقوقی و حقیقی درگیر مبارزه با کرونا هستند که از عمق فاجعه آگاه هستند. اما هنوز بسیاری گوش شنوایی ندارند و نمی‌دانند چه خبر است یا خود را به خواب زده‌اند، اما همین خواب زده‌ها، خواب را بر مردم آشفته می‌کنند و با خیانت خود سطح بیماری را شهر به شهر، خیابان به خیابان، کوچه به کوچه و خانه به خانه می‌برند.
این بیماری یک راه مبارزه دارد که ارزان و بی خطر و بدون عوارض است، آن هم در خانه ماندن و عدم حضور در فضای بیرون و پرهیز از هرگونه سفر‌های غیرضروری درون و برون شهری است، آلودگی یک نفر ممکن است بدون علائم باشد، اما همین یک نفر که نه خود و نه دیگران از آلودگی‌اش به ویروس خبر ندارند چه بسا فاجعه‌ای برای یک شهر باشد.
از سوی دیگر امکانات بهداشتی و درمانی در هر منطقه‌ای محدود به ساکنان آن منطقه است، اضافه کردن بار افراد دیگر خارج از آن منطقه علاوه بر کاهش کیفیت خدمت درمانی موجب می‌شود تا مردم آن منطقه و کادر‌های بهداشتی و درمانی نیز در خطر آلودگی قرار بگیرند.
