تجربه شهروند اماراتی از رمضانی متفاوت در سایه کرونا

به گزارش ایکنا؛ اجبار به خانه‌ ماندن و قرنطینه در ماه رمضان امسال ناشی از شیوع ویروس همه‌گیر کرونا باعث شده که زمان بیشتری برای افراد روزه‌دار برای تفکر و توجه بیشتر به معنویات در طول ماه رمضان به وجود بیاید. فِبی ایمتیاس(Feby Imthias) نویسنده ساکن امارات در یادداشتی که در وب‌سایت گلف نیوز منتشر کرده است، تجربه خود را از ماه رمضان متفاوت امسال به اشتراک گذاشته و می‌نویسد:

ماه رمضان همواره برای ذهن و نیز روح و روان، زمان دلپذیری بوده است. به نظر می‌رسد آرامشی که از نظر درونی در این ماه وجود دارد، به عطر شکوفه‌های گل شبیه است. این ماه واقعاً زمان تأمل است و افزایش میل به پرستش و آگاهی سِحرگونه احساس می‌شود زیرا ارتباطی ملموس با خالق شما وجود دارد.

این عجیب‌ و غریب‌ترین ماه رمضان زندگی من بوده است؛ هر سال افکار خود را در دفتر خاطرات پربار ماه رمضان می‌نگارم و خواندن گزارش‌های سال قبل درست قبل از ماه رمضان بعدی باعث افزایش ایمانم می‌شود. جزء خوانی قرآن را تا اتمام کل آن با انرژی تازه آغاز می‌کنم. امسال اما چیزی در قلب من سایه تاریکی انداخته که خاطره اولین روز ماه رمضان را با تأخیری 10 روزه  می‌نگارم. افزایش زمان ماه رمضان وجود ندارد و سطح ایمان نیز به‌طور  التهاب‌آوری پائین آمده است. من هنوز در حال قرائت جزء چهارم قرآن هستم و در دریایی از کارهای انجام نشده غرق شده‌ام.

هیچکدام از اعضای خانواده غذاهای مخصوص ماه رمضان را درست نکرده‌ایم و دو فرزندم این موضوع را حتی به من یادآوری نمی‌کنند. به نظر می‌رسد که هر دو خیلی زود بزرگ شده‌اند و شدت وخامت اوضاع جهان بیرونی را درک می‌کنند. به این دلیل که باید ساعت 3.30 صبح برای سحری بیدار شوم، شب نمی‌توانم بخوابم. بسیار سعی می‌کنم تا اعتماد به نفس داشته و از تمام اخبار بد اطرافم دور بمانم.

به آرامش رسیدن دشوار است

لحظه‌ای بدون اینکه در دلم ذکر «لاحول ولاقوة الا بالله العلي العظيم» نگویم، نمی‌گذرد. با این حال، افسردگی من عمیق و به نظر می‌رسد به آرامش رسیدن دشوار است. صدای هر آژیر آمبولانس از بیرون پنجره باعث می‌شود «آیة الکرسی» بخوانم. از خدا می خواهم که هر فرد مصیبت‌دیده‌ای را نجات دهد. گفته می‌شود که خداوند دست‌های تهی دعاکننده را بی اجابت نمی‌گذارد.

می‌توانیم روزی را تصور کنیم که همه ما یک بار دیگر سبک‌بار شده‌ایم. دنیایی مهربان، دنیایی آرام؛ روزی که انسان با طبیعت و دیگران آگاهانه‌تر و هماهنگ‌تر باشد. ندای امید است که می‌گوید «این آینده دور نیست»

این احساس ناامیدی رو به افزایش است. چه چیزهایی ما را نگران می‌کند؟ قبض پرداخت نشده، از دست دادن شغل، عدم توانایی در یافتن شغل جدید، پیدا شدن شغل دائم برای برادرتان، خطر روزانه قرار گرفتن او در معرض ویروس مخوف، کاهش حقوق و دستمزد، غم پسر عموی دوستی که برای زنده ماندن می‌جنگد ... فوت اطرافیانی که می‌شناختید، همکار ناامیدی که در جستجوی شغل است، همکار دیگری که تمام شب برای تکمیل کار مشغول است ... در میان این هرج و مرج در داخل خانه و خارج از خانه، بیشترین نگرانی شما چیست؟

نبردی متفاوت

همه در حال نبردی متفاوت هستیم. درون ذهن خود و همچنین بیرون آن. خانواده‌های قرنطینه شده در خانه، گرسنگی افراد بدون خانه یا شغل، والدینی که برای حفظ خانواده در خانه و گرسنه نماندن باید در خط مقدم تلاش و زحمت باشند. یک عطسه کوچک عضو جوانتر خانواده، شما را شب بیدار نگه می‌دارد. کیسه‌های مواد غذایی و کاورهای پلاستیکی مواد غذایی را با وسواس شسته می‌شوئید. همه در حال جنگ علیه دشمنی نامرئی هستیم. قدرت این ویروس بالاتر از چیزی است که در بسیاری از فیلم‌های علمی تخیلی تماشا کرده‌اید.

می‌توانیم روزی را تصور کنیم که همه ما یک بار دیگر سبک‌بار شده‌ایم. دنیایی مهربان، دنیایی آرام؛ روزی که انسان با طبیعت و دیگران آگاهانه‌تر و هماهنگ‌تر باشد. ندای امید است که می‌گوید «این آینده دور نیست».

وقت نماز مغرب است. یک لحظه نفس عمیق و آهسته بکشید. عطش از بین رفته و زبان مرطوب می‌شود(افطار می‌کنید). قلب نیز به مرور زمان آرام‌تر خواهد شد. دعای «اللهم لک صمنا» را زمزمه می‌کنید، به طور حتم پاسخ داده خواهد شد. ان‌شاءالله این نیز بگذرد.