حجت‌الاسلام اکبرنژاد:
حوزه مطلوب قرن 21 نیست / مدیران محافظه‌کاری نکنند
رئیس مؤسسه فقاهت و تمدن‌سازی در یادداشتی به مناسبت آغاز سال تحصیلی جدید، نوشت: حوزه امروز مطلوب قرن 21 نیست و مدیران حوزه باید از محافظه‌کاری‌ها و مصلحت‌انگاری‌های بیهوده دست بردارند.
به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین محمدتقی اکبرنژاد، در یادداشتی به مناسبت سال تحصیلی جدید به ارزیابی جایگاه حوزه پرداخته است که متن آن را در ادامه می‌خوانید: حوزه را آغاز می‌کنیم؛ با امید به اینکه:
1.بزرگان آن چشم از گذشته بردارند و به آینده نگاه کنند، تا شاید راه‌های نرفته و شکاف‌های عمیق، خواب از چشمانشان برباید.
2. مراجع معظم تقلید(دامت تأییداتهم) باور کنند که حوزه قم یا نجف، حوزه مطلوب قرن 15 شمسی و 21 میلادی نیست و در حال حذف شدن از لیست نیازمندی‌های انسان عصر حاضر است و اگر کاری نکنند کارستان، حوزه باید مترصّد آینده‌ای دردناک، در سیاه‌چال بی‌اعتنایی و انزوا باشد.
3. مدیران حوزه، از محافظه‌کاری‌ها و مصلحت‌انگاری‌های بیهوده دست بردارند. یا کاری را که درست می‌دانند، انجام دهند یا لااقل عَمَلِه و اَکَرِه متحجرین و در گذشته‌مانده‌ها نباشند و مسند مدیریت را رها کنند، تا خود را از این بدنامی تاریخی برهانند.
4. معاونت پژوهش حوزه، همچون گذشته شرمنده سال‌ها وقت‌کشی و هزینه‌تراشی نباشد و طرحی نو دراندازد. معاونتی که نه روح پژوهش را رواج داد و نه مرجع آزاداندیشی شد و نه از نظریه‌پردازان حمایت کرد و صد البته در قهقرا، سقوط کرد.
5.معاونت صیانتی آن، واقعاً به صیانت از حوزه بپردازد؛ آن هم در برابر جریان‌های انحرافی و نفوذ سازمان‌های امنیتی بیگانه و رفتارهای مغایر با آرمان روحانیت؛ نه در مقابل نیروهای اصیل و دلسوز انقلابی و افراد آزاداندیش و دغدغه‌مند.
6. اساتید حوزه، به جای تکرار مکرّرات قرون متوالی و ریختن مطالب کم ثمر یا تاریخ گذشته در حلقوم طلبه‌های بینوا، مسئولانه نسبت به سرنوشت جامعه و طلاب برخورد کنند و از تدریس مطالبی که حجتی بر آن ندارند، اجتناب نمایند. امیدواریم از اینکه شاید کرسی درس خود را از دست بدهند یا از اعتبارشان کاسته شود، ترسی به دل راه ندهند؛ که اینها کم‌ترین هزینه‌هایی است که ما در راه خداوند متعال باید بپردازیم.
7. طلاب جوان حوزه، خود را بزرگ‌ترین مسئول سرنوشت‌شان بدانند و خیال نکنند که تنها بزرگان حوزه مسئول‌اند. بلکه آنها نیز باید در برابر خدای متعال پاسخ دهند که چرا با علم به ناکارآمدی نظام آموزشی، پژوهشی یا تبلیغی حاکم، باز هم از آن تمکین و بدان اعتماد کردند و بزرگ‌ترین سرمایه زندگی، یعنی جوانی خود را، به دست افرادی سپردند که سابقه آنها به بی‌مسئولیتی‌شان نسبت به نسل‌های پیاپی گواهی می‌داد.
اینها امیدهای ماست. امیدواریم؛ چون خدای بزرگ را داریم، چون دعای مستجاب حضرت ولیعصر(عج) را داریم، چون بزرگان ما از نعمت تقوا برخوردارند و خود را از جنس مردم می‌دانند. امیدواریم؛ چون طلابی خوش استعداد، خوش‌فکر و جوان داریم. چون هر روز بر تعداد اساتید دغدغه‌مند افزوده می‌شود و اینها همه از آینده‌ای روشن خبر می‌دهند.
انتهای پیام 
