شور محرم در دل شیعیان حسینی

به گزارش ایکنا از اصفهان، آیت‌الله‌العظمی مظاهری در درس اخلاق خود با عنوان  «نگاهی به فضایل و ویژگی‌های حضرت سیدالشهدا(ع)» که در فضای مجازی منتشر شده است، گفته‌اند: یکی از امتیازهای امام حسین(ع)، این شوری است که در دل‌های شیعیان است و پیغمبر اکرم(ص) می‌فرماید: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي‏ قُلُوبِ‏ الْمُؤْمِنِينَ‏ لَا تَبْرُدُ أَبَدا؛ خدا از امام حسین(ع) حرارت و شوری در دل شیعیان قرار داده که این خاموش شدنی نیست.»

از این جمله می‌فهمیم که حتی در زمان حضرت ولی‌عصر(عج) هم این روضه است. برای اینکه این روضه‌هاست که آرامش دل شیعه است. این سوز و گدازهاست که شیعه را آرام می‌کند. بعد می‌گویم که روح شهادت‌طلبی در او می‌دمد، اما آنچه مورد بحث ماست، این است که: این حسین کیست که عالم همــه دیوانه اوست / این چه شمعی است که جان‌ها همه پروانه اوست

این تفاوتی هم ندارد مسجدی باشد یا غیر مسجدی باشد. فاسق باشد یا فاجر باشد. در دهه محرم یک شوری در دل شیعه پیدا می‌شود که حاضر است که همه چیز را فدای او کند. می‌بینیم که همه این سیاه‌پوشی و این عزاداری را در این دهه محرم دارند و همیشه داشتند و تا آخر هم به قول پیغمبر اکرم(ص) است. حتی غیر شیعه توجه به امام حسین(ع) و قضایا پیدا می‌کنند، این شور در دل آنها هم پیدا می‌شود. در روایات می‌خوانیم هر وقت که اسم امام حسین(ع) می‌آمد، در خدمت یکی از پیامبرهای گذشته، شوری در دل آنها هم پیدا می‌شد. حضرت آدم بنا شد توبه کند. قرآن می‌فرماید که جبرئیل آمد و اسماء پنج تن آل عبا را به او گوشزد کرد. قبلاً در عرش خدا دیده بود: «فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمات‏»

این کلمات یعنی پنج تن آل عبا. جبرئیل گفت خدا را به این پنج تن قسم بده تا خدا دعایت را مستجاب کند، تا اینکه خدا توبه‌ات را قبول کند. حضرت آدم توبه کرد. گریه‌ها و زاری‌ها داشت و بالاخره آرام شد. یک سوال کرد و گفت جبرئیل! این حسین کیست که وقتی اسمش را آوردم، دلم شکست و شوری پیدا کردم. جبرئیل برای حضرت آدم روضه عطش را خواند. گفت این فرزند توست که به کربلا می‌رود و آنجا دشمن نه تنها او را بلکه همه اولادش را می‌کشند و از عطش بچه‌هایش می‌میرند و بالاخره جبرئیل روضه‌ای برای حضرت آدم خواند و حضرت آدم(ع) گریه کرد.

مرادم این جمله است که وقتی اسم امام حسین(ع) را پیش حضرت آدم آوردند، شوری در دلش پیدا شد. راجع به حضرت موسی و حضرت ابراهیم(ع) نیز چنین است. خدا برای حضرت ابراهیم(ع) مصیبت خوانده است و خدا برای حضرت موسی(ع) مصیبت خوانده است. خدا به حضرت موسی گفت که ای موسی! یکی از امتیازهای شیعه، این عاشوراست. گفت خدایا! عاشورا چیست؟‌ گفت گریه برای حسین(ع) و عزاداری برای حسین. وقتی اسم حسین آمد، دلش شکست و خدا هم یک گریه حسابی از او گرفت یعنی یک مصیبت برای حضرت موسی خواند و بعد هم مصیبت عطش خواند و حضرت موسی(ع) یک گریه حسابی برای امام حسین(ع) کرد.

لذا پیغمبر اکرم(ص) بعضی اوقات به یاد کربلا گریه می‌کردند. حضرت زهرا(س) نیز به یاد کربلا گریه می‌کردند. امیرالمؤمنین(ع) به یاد کربلا گریه می‌کردند و روضه می‌خواندند. همینطور که بعد از امام حسین، همه ائمه طاهرین(ع) در این دهه محرم عزاداری می‌کردند و در این دهه کسی آنها را خندان نمی‌دید و به دنبال روضه‌خوانی بودند که آنها روضه بخوانند و اینها بلند بلند گریه کنند. این اختصاص‌های امام حسین(ع) است. یعنی مثلاً پیغمبر اکرم وقتی اسمشان آورده می‌شود، فرحی برای همه پیدا می‌شود. یا علی، اسمش آورده می‌شود و یا فاطمه و مابقی. کسانی که به راستی عاشق امام زمان(عج) هستند و به راستی برای فرج امام زمان(عج) کار می‌کنند، اینها امام زمان(عج) را دوست دارند، اما اینطور نیست که شوری در دلشان از اسم امام زمان بیاید، بلکه این شور مختص امام حسین(ع) است و ما باید به این شور توجه داشته باشیم و این نعمت بزرگی است. برای اینکه انسان وقتی اسم حسین می‌آید، یاد حسین بیفتد. اما با یاد، حرارتی در دلش پیدا شود. لذا روایت داریم که وقتی آب می‌خورید، به یاد امام حسین(ع) باشید و سلامی به امام حسین(ع) بکنید. وقت آب خوردن این شور را در دل پیدا کنید. وقتی غریبی را می‌بینید و یا نام شهیدی را می‌شنوید. «لَا يَوْمَ‏ كَيَوْمِكَ‏ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ». هیچ روزی مثل روز عاشورا و هیچ کسی مثل حسین نیست. همه ائمه طاهرین را شهید کردند و باید برای آنها گریه کنیم. همه ائمه طاهرین(ع) عزا دارند و باید برای آنها گریه کنیم. اما امام حسین(ع) غیر از ائمه طاهرین(ع) است. غیر از پدرش امیرالمؤمنین(ع) است. پدرش مظلوم است اما این کلمه مظلوم برای امام حسین است. اینکه در دل شوری پیدا می‌شود، برای امام حسین است و اینکه انسان گریه کند و آرام شود، برای امام حسین است و به راستی گریه بر حسین(ع) آدم را آرام می‌کند و ما باید به این اختصاص‌ها و امتیازها اهمیت بدهیم. ولو امتیاز برای امام حسین(ع) است، اما برای ما هم یک امتیاز است. به یاد امام حسین(ع) دلمان بشکند و شوری پیدا شود. آنگاه همین آب برای ما لذت‌بخش می‌شود. بعد هم به نام حسین گریه کنیم، این گریه برای ما آرام بخش می‌شود: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي‏ قُلُوبِ‏ الْمُؤْمِنِينَ‏ لَا تَبْرُدُ أَبَدا».

ما گاهی خودمان برای امام حسین(ع) گریه کنیم. یکی از بزرگان گفته بود که من خواب بودم و از خواب بیدار شدم و تشنه بودم و آب پیدا نکردم. کسی نبود به من آب دهد و نتوانستم آب بخورم. مقداری برای امام حسین گریه کردم و با لب تشنه خوابیدم. دیدم روز قیامت است و من رفتم در صفی که صف امیرالمؤمنین و لوای حمد است. مرا راه دادند و مولا امیرالمؤمنین یک ظرف آب برایم آوردند و گفتند این جای آن عزاداری که امشب کردی. بالاخره آب خوردم و سیراب شدم و از خواب بیدار شدم. اینها امتیازهایی است که باید به یاد آن باشیم. در خانه ما باید اسم امام حسین(ع) باشد. در خانه ما امام حسین زنده باشد. در زندگی ما امام حسین زنده باشد. ما لااقل سه چهار مرتبه آب بخوریم و «سلام الله علی الحسین» بگوییم.