حکم شکستن روزه در شرایط اضطرار چیست؟

به گزارش ایکنا، برای پاسخ گفتن به این پرسش که حکم شکستن روزه در شرایط اضطرار چیست؟ اول باید شرایط اضطرار را تعریف کنیم. متأسفانه برخی با سبک شمردن فروع دین از جمله روزه به دلایلی سطحی و البته با گذاشتن کلاه شرعی بر سر رفتار غیر دینی خود، هر حالتی را اضطرار تعبیر یا تعریف می‌کنند.

حتی برخی طوری در خصوص مضرات نخوردن آب صحبت می‌کنند و حتی تلاش می‌کنند استدلال‌های علمی برای این مسئله پیدا کنند که گویی فراموش کرده‌اند 14 قرن است که مسلمانان در سرتاسر جهان از صحرای داغ عربستان تا مناطق خوش آب و هوای شمال ایران روزه گرفته‌اند و مضراتی که آنها برمی‌شمرند نیز طی این 14 قرن بروز نکرده است.

تشنگی و گرسنگی و حتی بی‌حالی در هنگام روزه‌داری طبیعی است و به دلیل گرسنه یا تشنه شدن نمی‌توان روزه را شکست، اما برخی موقعیت‌های خاص به خصوص برای برخی از صاحبان مشاغل خاص ممکن است رخ دهد که شرایط اضطرار بودن آن کاملاً روشن و مشخص است.

مثلاً فرد سالمی که روزه گرفته (احکام مربوط به افراد بیمار کاملاً متفاوت بوده و نظر پزشک متخصص در این خصوص باید کسب شود) اما به دلیل طولانی شدن کاری که انجام می‌دهد مثل نانوایی و در کنار تنور داغ بودن به مدت طولانی، بدن وی دچار بی‌آبی غیر قابل تحمل شده و ممکن است سلامتی وی به خطر بیفتد در شرایط اضطرار قرار دارد و می‌تواند روزه خود را افطار کند. توصیه این است که افرادی که مشاغل خاص و سخت دارند در ماه رمضان تلاش کنند از شدت و مدت کارشان بکاهند تا بتوانند روزه بگیرند.

فتوای مقام معظم رهبری در خصوص افطار کردن روزه در شرایط اضطرار به این شرح است: انسان نمی‌تواند بخاطر ضعف و تشنگى، روزه را بخورد ولی اگر ضعف و تشنگى او به اندازه‌‌ای است که معمولاً نمی‌شود آن را تحمل کرد، در این صورت هر وقت به حرج افتادند مى‌توانند افطار نمایند ولى تا در حرج واقع نشده‌اند، نباید روزه را باطل کنند.

آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی نیز فرموده‌اند: اگر روزه‌دار به اندازه‌اى تشنه شود که طاقت تحمّل آن را ندارد یا ترس بیمارى و تلف داشته باشد، مى‌تواند به اندازه ضرورت آب بنوشد، ولى روزه او باطل مى‌شود و اگر ماه رمضان باشد باید بقیّه روز را امساک کند.

آیت‌الله العظمی سیستانی نیز فرموده‌اند: ضعف به تنهایى مجوز روزه‌خوارى نیست، هر چند شدید باشد، مگر این که موجب مشقت (سختی زیاد) باشد که در این صورت خوردن یا آشامیدن به مقدار ضرورت جایز است و باید بعد از آن قضا نماید.