ترور و تبعید روش بنی‌امیه و پیروانشان در طول تاریخ است

به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین علی‌اکبر عالمیان، پژوهشگر تاریخ و استاد حوزه 17 مردادماه در نشست علمی ««مواجهه سیاسی دولت بنی امیه با ائمه(ع) و شیعیان (اقدامات و اهداف)»» به عنوان ارائه‌دهنده بحث برای روشن‌شدن دشمنی بنی‌امیه، روایتی از امام باقر(ع) را بیان و اظهار کرد: این روایت در کتاب شرح نهج‌البلاغه ابن ابی الحدید آمده است و امام فرمودند همیشه ما تحقیر می‌شدیم؛ مورد ظلم و ستم قرار می‌گرفتیم؛ ما را دور می‌کنند و حقیر می‌سازند و محروم می‌کنند؛ می‌کشند و کار شیعیان به جایی رسیده بود که اگر فردی زندیق و کافر بود نزد حجاج محبوب‌تر از شیعه و دوستدار علی(ع) بود.

وی با تاکید بر اینکه بنی‌امیه به دو دوره سفیانیان و مروانیان قابل تقسیم است، افزود: یک دوره از معاویه شروع و به معاویه ثانی ختم و دوره دیگر هم از مروان شروع و به مروان حمار می‌رسد. معاویه که بنیانگذار دوره اول است غیر از سیاست حذف که منجر به شهادت دو امام شیعه یعنی علی(ع) و امام حسن مجتبی(ع) شد، سیاست فشار و سخت‌گیری بر شییعان وجود داشت تا کسی جرئت نکند نام فرزندش را علی بگذارد و باید نام آن‌ها را معاویه می‌گذاشتند. 

عالمیان اظهار کرد: کشتار شیعیان از همان زمان امام علی(ع) شروع شد و معاویه توسط بازوان غدار خود مانند بسر بن ارطاط و ضحاک بن قیس و حجاج و ... به حذف شیعیان همت گمارد و این جنایات را تا حد زیادی گسترش داد و کارگزاران معاویه هم این روش را اتخاذ کردند. زیاد بن ابیه، والی کوفه بود که دائما دنبال شیعیان بود و هر کدام از آنان را که می‌یافت به قتل می‌رساند و شمار زیادی از آنان را کشت و دست و پای مردم را قطع و چشمشان را کور می‌کرد.

وی با بیان اینکه در دوره امام حسن(ع) هم تقابل معاویه با شیعیان وجود داشته است، تصریح کرد: در دوره مروانیان هم به خصوص در دوره حجاج این سیاست‌ها تداوم یافت و او کمیل و قنبر، غلام وفادار علی(ع) را به قتل رساند و گفته شده است که او تا حدی نسبت به نام علی نفرت داشت که وقتی فردی نزد او آمد و گفت پدر و مادرم نزد من عاق شدند زیرا اسم مرا علی گذاشتند، من به جایزه و عطیه امیر محتاجم و حجاج از این تعبیر او خوشحال شد و از او به خاطر این کلامش تمجید کرد و او هم امارت یکی از شهرها را به او سپرد. 

3 روش بنی امیه در مواجهه با ائمه و یارانشان

عالمیان افزود: ابوالفرج اصفهانی هم آورده است که تعداد زیادی از شیعیان به دست بنی‌امیه به شهادت رسیدند؛ بنابراین نوع تقابل سیاسی بنی‌امیه در هر دو گروه سفیانیان و مروانیان با ائمه(ع) را می‌توان به سه دسته قتل، ترور و تبعید تقسیم کرد. سیاست تبعید به ویژه در این دوره رو به اوج نهاد و افرادی چون ابن جناده غفاری یا همان ابوذر غفاری، تبعید شدند و این تبعید آنچنان در شام سر و صدا درست کرد که معاویه به عثمان پیام داد اگر حضور ابوذر در اینجا تثبیت شود همه شام را به شورش وا خواهد داشت. 

استاد حوزه علمیه با اشاره به سیاست ترور بنی‌امیه گفت: شاخص‌ترین فردی که ترور شد مالک اشتر نخعی یا مالک بن حارث بود که از تیره نخع و قبیله مذحج و از یاران با وفای امام علی(ع) بود که با عسل مسموم به شهادت رسید. ترور هم دو نوع است ترور جسمی و روانی که معاویه در ترور روانی نسبت به اهل بیت(ع) خباثت زیادی به خرج داد تا جایی که طوری در اذهان مردم شام نسبت به علی(ع) و امام مجتبی(ع) بدگویی کرده بود که ایشان را جزء اهل بیت پیامبر محسوب نمی‌کردند و معاویه را خلیفه پیامبر(ص) قلمداد می‌کردند.  

عالمیان اضافه کرد: روش دیگر هم قتل و شهادت اصحاب ائمه(ع) و خود ایشان بود؛ شهادت ائمه اطهار تا امام باقر(ع) به دست همین شجره خبیثه صورت گرفت؛ شهادت هم یا از طریق جنگ و یا غیر جنگ بود؛ در غیر جنگ، بزرگانی چون حجر بن عدی، مثیم تمار اسدی، کمیل بن زیاد، رشید هجری(راویان حسنین و باب الحسین)، محمد بن ابی بکر، فرزند خلیفه اول که در سال دهم هجری به دنیا آمد و محصول ازدواج ابوبکر با اسماء بنت عمیس بود زیرا اسماء بعد از شهادت جعفر بن ابیطالب(ع) به عقد ابوبکر درآمد و محمد فرزند مشترک این ازدواج بود.

ترور و شهادت؛ روش بنی‌امیه

وی ادامه داد: محمدبن ابی بکر از خالص‌ترین یاران امام علی(ع) بود که یاران معاویه او را در دل الاغ مرده قرار دادند و سوزاندند و همه این کارها به دستور معاویه صورت گرفت؛ قنبر و سعید بن جبیر از شاگردان امام سجاد(ع) هم به این طریق به شهادت رسیدند و در جنگ هم این کشتارها در قالب سه جنگ تحمیلی بر علی(ع) و در عاشورا صورت گرفت. 

عالمیان با بیان اینکه سیاست ترور به صورت ترور شخص و شخصیت، قتل در معرکه یا غیر معرکه و نبرد و تبعید از سوی بنی امیه دنبال شد به اهداف امویان اشاره کرد و افزود: یکی از اهداف مهم و کلان آنان، حذف جایگاه محوری رسول‌الله(ص) از جامعه بود که طبیعتا وقتی پیامبر حذف شود ائمه(ع) هم جایگاهی نخواهند داشت. عثمان افراد اخراجی بدنام دوره پیامبر(ص) مانند ابوسفیان و ... را به قدرت برگرداند.

وی افزود: امام سجاد(ع) در مورد تلاش امویان برای حذف نام پیامبر(ص) فرموده است که به خدا قسم اگر این قوم می‌توانستند بدون سوء استفاده از نام پیامبر(ص) حکومت را به دست آورند از ایشان رومی‌گرداندند یعنی با حذف جایگاه رسول‌الله دنبال حذف جایگاه ائمه(ع) بودند تا اسلام بنی‌امیه را جایگزین کنند و تا حدودی هم موفق شدند.

عالمیان بیان کرد: آنها قصد داشتند تا نام حسین بن علی(ع) را خاموش کنند ولی نه تنها نتوانستند بلکه امروز شاهد حضور چند میلیونی عاشقان و دلدادگان امام حسین(ع) تنها در مراسم اربعین هستیم.

91 سال کینه‌توزی

همچنین ناصر باقری بیدهندی، مدیر این نشست در ابتدا در سخنانی با بیان اینکه امویان شاخه‌ای از قریش هستند که به دو دسته سفیانی و مروانی تقسیم شده‌اند، گفت: از دسته سفیانی، سه نفر و از دسته مروانی، 11 نفر عنوان خلافت اسلامی را غصب کردند؛ خلافت اموی در مخالفت با امیرمؤمنان(ع) ایجاد شد و در طول حکومت 91 ساله کینه‌توزی دشمنانه‌ای با امام علی(ع) داشتند.

وی افزود: معاویه انواع و اقسام دشمنی را بر ضد شیعه و ائمه(ع) اعمال کرد؛ او به مامورانش دستور داد که شیعیان را شناسایی و در فشار قرار دهید و شکنجه کنید و بکشید و حتی اگر کسانی متهم به دوستی امام هستند از زیر سنگ بیرون بکشید و آنان را بکشید حتی اگر دلیل و بینه هم نداشته باشید. این فشار تا جایی تداوم داشت که کسی جرئت نداشت نام فرزندش را علی بگذارد.

باقری بیدهندی با اشاره به ماجرای جنگ جمل، اضافه کرد: حتی این جنگ هم با محوریت معاویه رخ داد یعنی او نامه‌ای به زبیر نوشت و او را به شورش بر ضد علی(ع) تحریک کرد و او هم به اتفاق طلحه این کار را کردند؛ پس از جمل فشار بر شیعه بیشتر شد و شیعیان امام در هیچ یک از مناطق اسلامی امنیت نداشتند و از همین دوره این ناامنی علیه آنان شروع شد و در هر جا توانستند مشکلاتی برای امام و شیعه ایجاد کرد.  

وی افزود: سخت‌ترین دوره، مرتبط با فرمانداری حجاج بن یوسف، استاندار معاویه در عراق عجم است که روی تاریخ را سیاه کرده است. او یکسری از شیعیان خالص و شاگردان امیرمؤمنان مانند کمیل و قنبر و سعید بن جبیر را به شهادت رساند.