ماجرای نفوذ بهاییان در حکومت پهلوی به روایت فصلنامه «بهایی‌شناسی»
بخشی از مجله به مکتوبی از میرزا آقاخان کرمانی درباره مسافرتش به عکا و دیدارش با میرزا حسینعلی بهاء الله اختصاص دارد. میرزاآقاخان کرمانی یکی از فعالان سرشناس بابی و ازلی در دوره قاجار است که هم در حوزه تکاپوهای سیاسی و هم در حوزه تکاپوهای فکری از اثرگذاران آن برهه مهم تاریخی ایران شناخته می‌شود.
به گزارش ایکنا، شماره 30 فصلنامه تخصصی فرهنگی اجتماعی «بهایی‌شناسی» با موضوع نقد بهاییت، ویژه تابستان ۱۴۰۳ به صاحب‌امتیازی و مدیرمسئولی عبدالحسین فخاری منتشر شد.
در سرمقاله این شماره با عنوان «مهدویان، عاشورایی‌اند» چنین آمده است: «این سخن مهدویانی است که از دور و نزدیک زیارت امام حسین(ع) می‌خوانند و خطاب به یاران آن حضرت می‌گویند: ای کاش با شما بودیم و با شهادت در رکاب امام، به رستگاری عظیم می‌رسیدیم. آرزوی هر شیعه، شهادت در رکاب امام زمان خویش است. همه ما آرزوی بودن در روز عاشورا را داریم، یعنی همراهی با اصحاب امام حسین(ع) که شهیدانی خاص و بی‌مثل و مانند هستند. همه زائران که در عاشورا و اربعین، به حائر حسینی می‌رسند، می‌گویند «لبیک یا حسین». این یعنی آمادگی برای نصرت اباعبدالله(ع) و حضور در رکاب او یا فرزندش امام زمان(عج). امام رضا(ع) خطاب به ریان بن شبیب فرمود: ای ریان، اگر دوست داری که ثواب شهیدان کربلا را داشته باشی هر گاه به یاد آن حادثه افتادی بگو: کاش من نیز با آنان بودم و با آنان به رستگاری بزرگ می‌رسیدم.»
بخشی از مجله به مصاحبه با سیامک زند اختصاص دارد. در بخشی از این مصاحبه به مسئله بهایی بودن هویدا اشاره شده و بیان شده: «به نظر من خود امیرعباس هویدا بهایی نبود و بیشتر بی‌دین بود ولی از خانواده بهایی بود، اما به خاطر این تعلقات خانوادگی و تعلقاتی که نسبت به خانواده‌اش داشت طبیعتا راه را برای حضور بهاییان باز می‌کرد که در حکومت داخل شوند. حتی در کابینه او تعدادی بهایی بودند، حالا یا رسما اعلام می‌کردند بهایی هستیم یا اعلام نمی‌کردند چون بحث تقیه در بهاییت با اینکه می‌گفتند ما تقیه نمی‌کنیم ولی خود بهاء الله و عبدالبهاء تقیه می‌کردند و عبدالبهاء در مسجد جامع عکا امام جماعت بود، با اینکه نفر دوم بهائیت بود و در بهائیت هم نماز جماعت حرام است! بنابراین اینها ابراز بهائیت نمی‌کردند اما زمینه را برای نفوذ در داخل حکومت و در پست‌های مختلف یا پزشک شاه یا وزرای آنها آماده می‌کردند.»
در بخش دیگری از مصاحبه به نفوذ بهائیت در حکومت پهلوی پرداخته شده است. در این رابطه چنین می‌خوانیم: «شما خانم فرخ‌رو پارسا را در نظر بگیرید. ایشان برای مدتی وزیر آموزش و پرورش بودند. گرایش ایشان به بهائیت معروف است. بنده می‌توانم به این اضافه کنم که در تمام مدت وزیر بودن خانم فرخ‌رو پارسا دو تا معاون سرشناس داشت که یکی از آنها دوست نزدیک بنده بود به نام آقای امیرحسین نخعی و معاون دیگر کاظم ودیعی بود. امیرحسین نخعی بهایی نبود ولی کاظم ودیعی از بهائیان سرشناس آن دوره بود. شما می‌توانید بروید تحقیق کنید، در جاهای مختلف این ذکر شده است. می‌خواستم اشاره کنم خدمتتان، وزارت آموزش و پرورش یکی از وزارتخانه‌های بسیار بزرگ و مهم در ایران بوده و از انتخاب یک آدم بهایی برای پست معاونت در این وزارت، آدم استنتاج غرض‌ورزی می‌کند، بنده چنین استنتاجی می‌کنم».
بخش دیگری از مجله به مکتوبی از میرزا آقاخان کرمانی درباره مسافرتش به عکا و دیدارش با میرزا حسینعلی بهاء الله اختصاص دارد. میرزاآقاخان کرمانی یکی از فعالان سرشناس بابی و ازلی در دوره قاجار است که هم در حوزه تکاپوهای سیاسی و هم در حوزه تکاپوهای فکری از اثرگذاران آن برهه مهم تاریخی ایران شناخته می‌شود.
در بخش دیگری از فصلنامه، 19 غلط مشهور درباره بهائیت بیان شده است. در مقدمه این بخش آمده است: «بسیاری از اوقات، موضوع بهائیت در اذهان مردم با اطلاعات نادرستی همراه است. در این میان برخی اشتباهات رایج که گاهی مبلغان و تشکیلات عنوان می‌کنند به شکلی پرتکرار برای جوانان و عموم مردم شده است. برای رفع این شبهات ارجاع به منابع سنگین و پژوهش‌های عمیق همیشه مقدور نیست و گاهی این افراد فرصت و امکان مطالعه عمیق و طولانی در موضوع بهائیت را ندارند و با گفتارهای کوتاهی دچار برخی تصورات نادرست شده‌اند. بنابراین در پاسخ به آن نیز باید یک متن مستند، کوتاه، کاربردی و دقیق ارائه شود».
انتهای پیام
