حفظ بزرگ‏ترين دارايى

به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی، حقوق‌دان و عضو هیئت‌ علمی دانشگاه تهران در یادداشتی با عنوان درسی از نهج‌البلاغه نوشت؛

شايد براى ما هيچ‏ چيز عزيزتر و پربهاتر از «آبرو» نباشد؛ گرچه مردان خدا براى «رضايت او» ممكن است «جام زهر» هم بنوشند و با ايثار آبروى خويش، عاشقانه بگويند «اگر آبرويى داشته‏‌ام با خدا معامله كرده‌‏ام». همه ما مكلف به حفظ آبروى خود و ديگرانيم و جز آنجا كه مصلحت و آبروى دين در خطر است، نبايد از اين سرمايه بزرگ چشم پوشيد. گرچه دزدان هميشه در كمين كالاهاى پرارزش‌‏ترند و هتاكان نيز در آشفته‏‌بازار زندگى در دنياى جديد فراوان‏‌تر امّا باور كنيد تا خود ما غفلت نكنيم كمتر نامحرمى می‌تواند به هستى ما دست دراز كند. 

اگر می‌خواهيم عزيز باشيم و ديگران جرئت دريدن حريم ما را نداشته باشند، بايد پرده حيا را از اندرون خود برنگيريم. همه ما به اندازه كافى خطاهايى داريم كه براى آبروريزى بهانه‌‏اى مناسب تلقى شود امّا آبروىِ دنيا و آخرتِ ما فرمود «هركه پوشش شرم گزيند، كس عيب او را نبيند» براى مثال چه زيباست كه به هنگام تنگدستى، قناعت گزيدن و به راحتى دست نياز به سوى اين و آن دراز نكردن. 

تجربه ثابت كرده است كه «آبرويت نريخته ماند تا خواهش آن را بچكاند، پس بنگر كه آن را نزد كه می‌‏ريزى»؛ يا مگر ترديدى است كه «آنكه نخواهد آبرويش بريزد، از جدال بپرهيزد» و بيهوده با هركس كشمكش نكند؛ البته هرچه هم تلاش كنى باز هم از مدد حق بى‏‌نياز نخواهى بود. صبح و شام بايد دست نياز بلند كرد كه «خدايا! به توانگرى، آبرويم نگاه‏دار و به تنگدستى حرمتم را ضايع مگذار، تا روزى خواهم از بندگانِ روزی‌خوارت و مهربانى جويم از آفريدگان بدكردارت و به ستودن كسى مبتلا شوم كه به من عطايى ارزانى داشته و به نكوهيدن آن كس فريفته گردم كه بخشش خود را از من بازداشته و گذشته از اين گفتار در بخشيدن و بازداشتن، تو بر همه چيز توانايى و صاحب اختيار».