کتاب حدیث سحرگاهان

غیبت به مرگ اجتماعی انسان و از بین رفتن اعتماد مردم و تزلزل زندگی مردم و از بین رفتن سرمایه‌های اجتماعی موجود در درون جامعه منجر می‌شود. طبیعی است که کسی که غیبت فرد غایبی را می‌کند و در مرگ اجتماعی او مشارکت می‌کند، به خودش ضرر می‌رساند. از همین‌روست که قرآن کریم چنین تعبیر می‌کند:«... أَ یُحِبُّ أَحَدُکُم أَن یَأکُلَ لَحمَ أَخِیهِ ...»؛ گویی که برادر خود را می‌کشد. [امام موسی صدر؛ برگرفته از کتاب حدیث سحرگاهان ]

در نگاه دین تمام هستی محراب بزرگی است که هر جزئی از اجزایش نمازگزار و تسبیح‌گوی و سجده‌گزار است. چنین نگاه و بینشی انسان را در زندگی کمک می‌کند و او را تشویق می‌کند تا با کاروان ازلی و ابدی هستی به سوی خدا حرکت کند اما حرکت انسان به سوی خدا به معنای دوری از وظایف او در هستی نیست. [امام موسی صدر، کتاب حدیث سحرگاهان ]

«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ‎﴿سوره بقره: ١٨٦﴾» این آیه در وسط آیات روزه است. بنابراین، آشکارا میان دعا و استجابت دعا و روزه ارتباط وجود دارد. بنابراین، ماه رمضان زمان استجابت دعاست. و دعا در این حالت، حال صفای قلب، حال دوری آدمی از کینه‌ها، حال بینش انسان و احساس کردن مسائل دیگران و صبر اوست. در این حالت است که شرایط دعا فراهم است و دعای آدمی مستجاب می‌شود؛ و در نتیجه ماه رمضان‌مان در سرنوشتمان تأثیر می‌گذارد. بدین اعتبار که رسیدن آدمی به درجه‌ای عالی از مقام استجابت دعا عادتا در دهه آخر (ماه رمضان) است چرا که زمان طولانی از روزه گذشته است.‏ [امام موسی صدر؛ کتاب حدیث سحرگاهان ]

امام موسی صدر در کتاب «حدیث سحرگاهان» درباره بخشش مال می‌گوید: از انسان مؤمن به خدا خواسته شده که خودخواه نباشد و همه چیز را برای خود نخواهد. هرچه دارد در حقیقت امانتی از جانب خدا در دست اوست. هر چه مال یا مقام داریم، نتیجه تلاش گروهی گذشتگان و حاضران و آیندگان در گذشته و حال و آینده است.