محمود تلخابی

محمود تلخابی ، عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان در بخش آخر گفت‌وگو با ایکنا درباره مسئولیت بزرگسالان نسبت به کودکان گفت: مسئولیت بزرگسالان، درست کردن امکانی برای کودکی کردن کودکان است. کودکی کردن یعنی محروم نکردن کودکان از تجربه بلاواسطه جهانی که در آن زندگی می‌کنند. ما قرار نیست جهان را به فرزندان معرفی کنیم و چنین مأموریتی در حوزه تربیت آن‌‌ها نداریم. والدین در تربیت باید تسهیل‌‌گری کرده و اجازه دهند تا فرزندان با دنیای پیرامون خود مواجهه داشته و طبیعت را لمس کنند. فرزندان باید جهان اجتماعی را تجربه کنند و کار والدین نیز مراقبت از رشد آن‌ها است.

عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان ورود بزرگسالان به دنیای کودکان را بسیار ناشیانه و پر از آسیب می‌داند و معتقد است: این حق طبیعی کودکان است که کودکی کنند و بتوانند جهان را تجربه و لمس کرده و بدون واسطه با جهان مواجه شوند. والدین باید کودکان را برای زیستن در این جهان و لذت بردن از زندگی آماده کرده و حق کودکی را به کودکان خود بازگردانند.      

محمود تلخابی ، عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان در گفت‌وگو با ایکنا ضمن بیان این نکته که کودکان در فضای تربیتی نامتجانس اتفاقات ناگواری را تجربه می‌کنند، گفت: به طور طبیعی ما تحمل تناقض را نداریم و برایمان فرصت‌های آزار دهنده‌ای است. ما علاقه داریم در دنیایی زندگی کنیم که پیوستگی و انسجام بین پدیده‌ها وجود داشته باشد. وقتی برای کودکان مدرسه انتخاب می‌کنیم صرفا فضای فیزیکی آن را نباید بررسی کنیم بلکه باید به این توجه کنیم که در این مدرسه چه تعاملاتی اتفاق می‌افتد و اینکه نگاه مدرسه به کودک چیست. اگر دنیای خانواده با دنیای مدرسه به لحاظ مناسبات فرهنگی و اجتماعی نزدیک باشد، قدرت تربیتی افزایش پیدا می‌کند. بنابراین انسجام و هماهنگی بسیار مهم است که به موقع اتفاق بیفتد.

محمود تلخابی ، عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان به مناسبت هفته کودک در گفت‌وگو با ایکنا درباره درهم‌تنیدگی ویژگی‌های شناختی و هیجانی کودکان می‌گوید: اگر شایستگی‌های کودک را به دو گروه شناختی و هیجانی تقسیم کنیم؛ همه ویژگی‌هایی‌ که با واژه دانستن و بلد بودن همراه است، ویژگی‌های شناختی کودک است که برای ما مهم است؛ مانند دانستن محاسبات ریاضی، توانایی حل مسئله و تفکر. در واقع همه توانایی‌های کودک قابلیت‌های شناختی اوست اما سیستم هیجانی او را که به رسمیت نمی‌شناسیم و برایش برنامه نداریم؛ در انسجام ویژگی‌های شناختی نقش دارد. موفقیت سیستم شناختی وابسته به سیستم هیجانی است و اگر این سیستم مختل شود، سیستم شناختی نیز به درستی کار نمی‌کند.