سفینةالبحار

در روایتی که در سفینة‌البحار آمده است که پیغمبر اکرم(ص) فرمودند: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) الْأَمَلُ رَحْمَةٌ لِأُمَّتِي» آرزو، رحمت برای امت من است. ممکن است کسی بگوید: مُراد از امل، آرزوی معنوی است؛ اما این‌گونه نیست؛ چون در ادامه روایت می‌فرماید: «وَ لَوْ لَا الْأَمَلُ» اگر آرزو نبود، «لَوْ لَا» -آمده است- یعنی بر فرض محال، نمی‌شود که نباشد، «وَ لَوْ لَا الْأَمَلُ مَا رَضَعَتْ وَالِدَةٌ وَلَدَهَا» اگر آرزو نبود، هیچ مادری فرزندش را شیر نمی‌داد، «وَ لَا غَرَسَ غَارِسٌ شَجَراً»؛ و هیچ باغبانی درختی را نمی‌نشاند. [آیت‌الله مجتبی تهرانی(ره)]

داستانی را در سفینة البحار دیدم که نقل می‌کند: روزی حضرت عیسی(ع) دیدند پیرمردی کُلنگ دستش بود و داشت زمین را برای زراعت شخم می‌زد. حضرت عیسی(ع) یک جمله دعا فرمود که دعایش این بود «...اللَّهُمَّ انْزِعْ مِنْهُ الْأَمَلَ »؛ خدایا -به اصطلاح ما- آرزو را از دلش بِکَن! تا حضرت این را فرمود، بلافاصله دیدند که پیرمرد کُلنگ را برداشت و پرت کرد و دراز به دراز خوابید. ساعتی گذشت. بعد حضرت این جمله را فرمود: «...اللَّهُمَّ ارْدُدْ إِلَيْهِ الْأَمَلَ ...» خدایا آرزو را به او برگردان! اوّل، آرزو را از دلش بردار و بکَن، دوّم آرزو را برگردان! یک وقت دیدند پیرمرد بلند شد، کلنگ را برداشت و شروع به کندن زمین کرد.‌ [آیت‌الله مجتبی تهرانی(ره)]

گروه ادب: پسر از قرضی یاد می‌کند که پدرش در سال 1317 برای چاپ کتاب « سفینةالبحار » به شیخ عباس قمی داد و همین موضوع راهگشای ورود خاندان وی به حوزه نشر قرآنی شد.