یک عمر گریه امام سجاد(ع)؛ روایتگری از ظلم واقعه عاشورا

حجت‌الاسلام والمسلمین امیرحسین ملک پور، پژوهشگر مؤسسه علمی و فرهنگی دارالحدیث در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، به تبیین برخی ابعاد زندگی امام سجاد(ع) پس از حادثه عاشورا پرداخت و گفت: این امام بزرگوار پس از قیام خونین عاشورا تا پایان عمر گریه می‌کردند، به نحوی که در جلد چهارم کتاب مناقب ابن شهر آشوب آمده است که خادم، ظرف آبی به حضرت ارائه می دهد و ایشان چنان گریه می کنند که قسمت های خالی این ظرف آب با اشک امام سرریز می شود و هنگامی که خادم عرض می کند که شما با این گریه ها خودتان را از بین می برید می فرمایند، خودم را می کشم و گریه می کنم.

علل گریه‌های امام سجاد(ع)

وی به بررسی علل گریه فراوان امام سجاد(ع) پس از حادثه عاشورا پرداخت و اظهار کرد: هر یک از امامان معصوم(ع) به نحوی به مبارزه با ظالمان و جاهلان زمان می پرداختند، امام سجاد(ع) نیز با گریه و بیان اتفاقات کربلا روایت‌گر ظلمی بودند که در حادثه کربلا رخ داد.

این پژوهشگر دینی ادامه داد: وقتی ایشان به شدت گریه می کردند و از امام سوال میشد برای چه گریه می کنند، می فرمودند پدرم را لب تشنه کشتند و این نوعی روایتگری از حادثه عاشورا بود.

وی افزود: در سند زیارت امین الله در کتاب اقبال الاعمال آمده است که امام باقر(ع) می فرمایند: پدرم امام زین العابدین(ع) بعد از شهادت پدرش خیمه ای از جنس مو در بیایان زدند و چندین سال در آنجا سکنی کردند چرا که دوست نداشتند با مردم بی وفایی که چنین جنایتی را در حق پدرشان و بهترین یارانشان انجام دادند زندگی کنند. این دوری از مردم نیز نوعی انزجار از رفتار منفور مردم زمان به واسطه اعمالشان در کربلا بود.

عظمت مصیبت

وی عظمت مصیبت را از دیگر علل گریه های مداوم امام سجاد(ع) برشمرد و عنوان کرد: در حدیثی از کتاب علل الشرایع آمده است که از امام صادق(ع) سوال می شود که چرا روز عاشورا این چنین روز مصیبت و غم و اندوه و عزادارى شده است؟ اما روز وفات پیامبر اکرم(ص) و امیرمؤمنان(ع) و فاطمه زهرا(س) و امام مجتبى (ع) که با زهر مسموم شد این چنین نشد؟ امام صادق(ع) فرمود: «ان یوم الحسین أعظم مصیبة من جمیع سایر الایام... فکان ذهابه کذهاب جمیعهم ...» روز حسین(عاشورا) از لحاظ مصیبت از تمام روزها عظیم‏ تر است، زیرا حسین(ع) تنها باقى مانده اصحاب پنج گانه کساء است که رفتن او، مثل رفتن همه آنهاست».

وی وجود پنج تن آل عبا را نوعی دلداری و تسلی دانست و گفت: در زمان وفات پیامبر(ص)، حضرت زهرا(س) و امام علی(ع) و حسنین(ع) نیز حضور داشتند و بار غم و اندوه به واسطه حضور ایشان کمتر می شد، همچنین در هنگام شهادت امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) نیز هنوز حضور حسنین تسلی بود، اما در هنگام شهادت امام حسین(ع) هیچ یک از پنج تن ال عبا زنده نبودند تا برای سایرین مایه دلداری و آرامش خاطر شوند.

حجت الاسلام ملک پور ادامه داد: این امر برای مردم عوام قابل درک نیست ولی امام زین العابدین(ع) به عنوان حجت خدا از این خلاء بسیار رنج می بردند. همچنان که در زیارت منسوب به امام زمان(عج) نیز آمده ست که «اگر نبودم عاشورا کمک کنم صبح و شب برایت گریه می کنم و بجای اشک خون گریه می کنم». این امر نیز به درک ایشان از واقعه عاشورا باز می گردد که عموم مردم از درک آن عاجز هستند.

وی در پایان سخنان خود به نمازها و سجده های طولانی امام سجاد(ع) اشاره و عنوان کرد: سید الساجدین از جمله القابی است که از زبان پیامبر(ص) نیز در مورد ایشان بکار برده شده است.