فراخوانی برای مهربانی به هموطنان کرمانی/
بیداد فقر و محرومیت در جازموریان
گروه جامعه ــ جازموریان یکی از مناطق محروم کشور است؛ مردم اینجا با فقر، محرومیت، کمبود امکانات بهداشتی، نبود آب آشامیدنی سالم، کم‌خونی و سوء تغذیه زندگی می‌گذرانند. جازموریان با آسودگی زندگی شهری من و تو فرسنگ‌ها فاصله دارد.
جازموریان زمانی یکی از زیباترین دریاچه‌های ایران بود، اما اکنون خشکی و فقر نماد این منطقه از کشور است؛ اگر کرمان را از سمت جنوب شرقی به سیستان و بلوچستان ترک کنید، در نقطه مرزی این دو استان روستا‌ها و ده‌کوره‌هایی نمایان می‌شوند که محرومیت، نداری و بی‌آبی ویژگی شاخص آن‌ها هستند.
زهکلوت یکی از شهر‌های منطقه جازموریان و شهرستان کهنوج است؛ با وجود ۵۰ هزار نفر جمعیت، از شهر بودن تنها نامش را یدک می‌کشد؛ اینجا روستایی بزرگ است، شهری که حتی از وجود برخی ادارات مانند ثبت احوال محروم است. این شهر خود ۱۷ مجموعه روستا و آبادی دارد که مجموعه روستاهای چهار چاهه از جمله این روستا‌ها هستند.
چهارچاهه‌ای که کودکانش از فرط بی‌آبی یا بهتر بگوییم از نبود آب آشامیدنی سالم در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ هستند، نوزادانی که در همان سال اول زندگیشان در اثر نوشیدن آب آلوده و در پی آن ورم روده حیاتشان به خطر می افتد؛ همه درگیر کم‌آبی و خشکسالی هستند؛ آری ایرانی عزیز! وضعیت عده‌ای از هموطنانمان این گونه است. شاید تصور آن در خاطر شهری من و تو نگنجد!
بیکاری، نبود راه ارتباطی مناسب، فقدان آب آشامیدنی، خط دهی نامناسب تلفن همراه، سوء تغذیه و باز هم فقر ویژگی غالب مردم این شهر و روستاهایش را رقم زده است.
فقر کلیدواژه زندگی اهالی این منطقه زیبای سرزمینمان است. مردمی که در به دست آوردن قوت روزانه با مشکل مواجه هستند و قهر هامون و جازموریان زندگی تیره آنان را سیاه‌تر کرده است.
مردمی که همچنان استوار قناعت پیشه می کنند، اما مرگ نیز در کمین کودکان آنان است؛ چرا که آب آشامیدنی آن‌ها ناسالم و آلوده است، روستا‌هایی که حمام، ظرفشویی، آبشخور حیوانات و دستشویی آن‌ها یکی بوده و جز بیماری دلخوشی دیگری به ساکنانش نمی‌بخشد.
وقتی کرمان را به مقصد استان جنوبی‌اش ترک می کنیم، در شهرستان رودبار پس از آخرین ایست و بازرسی، یک کیلومتری مانده به پایان حوزه استحفاظی استان دوراهی‌ای وجود دارد که یک راه آن شما را به سوی روستای ۳۶۰ خانواری پنگ میرساند. البته این تنها یک روستا نیست، بلکه یک شعاع ۱۵ کیلومتری از آبادی‌های ۵۰ تا ۷۰ خانواری است که آن را پنگ می‌گویند.
پنگ ۸ آبادی است در کنار هم، هر روستا یک چاه آب دارد و یک حمام در کنار آن که هم محل ظرفشویی است و هم آبشخور حیوانات. در واقع حمامشان قطعه‌ای گِلی است در کنار چاه‌های نیمه خشک و با سیمان آن را پوشانده و از آن استفاده می‌کنند.
در هر یک از روستا‌ها هر ۵۰ نفر یک سرویس بهداشتی دارند و آن هم با آبی غیربهداشتی برای نظافت. اخیراً نهاد‌هایی چندین باب سرویس بهداشتی برای این روستا‌ها ساخته‌اند، اما تأمین آب آن‌ها هنور با مشکل روبه‌روست.
هر سه خانواده در این روستا‌ها یک موتورسیکلت را برای رفت و آمد در جاده‌ای خاکی و ناهموار برای رفت و آمد خود تهیه کرده و چنانچه بیماری داشته باشند، باید با این موتور سیکلت آن را به مرکز درمانی برسانند که هر بار بیمار رنج مصدومیت ناشی از به زمین افتادن بر روی موتور را هم به جان می‌خرد. در واقع دردی بر دردهای دیگرش نیز اضافه می‌شود.
آب شرب روستاهای پنگ هم از چاه‌هایی تأمین می‌شود که یک موتور گازوئیلی آن را بالای چاه پمپ می‌کند، همراه این آب مواد سمی و روغنی موتور گازوئیلی وجود دارد که بدون تصفیه مصرف آن خطرناک است؛ اما امکانی برای تصفیه وجود ندارد.
علاوه بر این مسائل، طوفان شن و آتش‌سوزی درختان در اثر سوانحی مانند تصادف ماشین‌های حامل سوخت قاچاق، که مشکلات تنفسی را برای اهالی به بار می‌آورند، وجود دارد.
مصائب این بخش محروم از کشور تنها بی‌آبی و محرومیت از امکانات زندگی نیست، باید سوء تغذیه کودکان و کم‌خونی دختران و زنان ناشی از نبود غذای مقوی به دلیل فقر اهالی را هم به آن اضافه کرد. قوت غالب این افراد نان، دوغ، ماست و خرماست؛ شاید تنها سالی یک یا دو بار این هموطنانمان رنگ مواد پروتئینی مانند گوشت قرمز، مرغ یا ماهی را به خود ببینند.
وسعت مناطق و حجم محرومیت در این مناطق چنان زیاد است که یک یا دو نهاد حاکمیتی نمی‌توانند به صورت کامل به این مورد بپردازند و تمامی این مشکلات را رفع کنند. به همین دلیل نیاز است تا نهاد‌های خیریه به این مناطق ورود کنند
گرچه برخی نهادها مانند کمیته امداد و جمعیت هلال احمر در قالب برنامه‌هایی مانند نذر آب برای حل مشکلات تأمین امکانات بهداشتی و آب آشامیدنی به این مناطق ورود کرده‌اند، اما وسعت مناطق و حجم محرومیت در این مناطق چنان زیاد است که یک یا دو نهاد حاکمیتی نمی‌توانند به صورت کامل به این مورد بپردازند و تمامی این مشکلات را رفع کنند. به همین دلیل نیاز است تا نهاد‌های خیریه به این مناطق ورود کنند.
مؤسسه خیریه متوسلین به امام رضا(ع) یکی از گروه‌های خیریه‌ای است که از سال گذشته تاکنون با برنامه‌ریزی و اجرای طرحی به نام «هم‌نمک» ضمن مقابله با اسراف، به اطعام نیازمندان با حفظ ادب و احترام این عزیزان همت می‌گمارد.
با توجه به آغاز ماه محرم و وجود نذورات مختلف در این ماه، این مؤسسه خیریه تصمیم دارد طرح هم‌نمک را در مناطق محروم جازموریان اجرا کند. برای این کار نیز هدف والایی را در نظر گرفته است؛ در شهر‌های بزرگ و تهران نذورات فراوانی به ویژه در دهه اول محرم پخت و توزیع می‌شود که به جز نیازمندان، افراد غیرنیازمند هم به این نذورات دسترسی دارند، اما در بسیاری از مناطق محروم با توجه به جمعیت آن‌ها هم نذورات کمتر است و هم دسترسی افراد به غذای کافی در سایر ایام کمتر است. به همین منظور مؤسسه خیریه امام رضا(ع) در دهه اول محرم امکانات و تجهیزات خود را برای پخت و توزیع ۱۰ هزار پرس غذای گرم، به استان کرمان و شهر زهکلوت منتقل کرده تا روزانه بتواند بیش از ۲ هزار غذای گرم را میان مردم نیازمند این منطقه توزیع کند.
مؤسسه خیریه متوسلین به امام رضا (ع) بنا دارد با همکاری خیرین امکاناتی را برای توزیع ذخیره خشک غذایی پس از دهه اول محرم نیز در اختیار این هموطنان عزیزمان قرار دهد
همچنین، مؤسسه خیریه متوسلین به امام رضا (ع) بنا دارد با همکاری خیرین امکاناتی را برای توزیع ذخیره خشک غذایی پس از دهه اول محرم نیز در اختیار این هموطنان عزیزمان قرار دهد.
البته می‌طلبد که سایر افراد خیّر و گروه‌های خیریه نیز با توجه به محدود بودن امکانات دولتی، به این مناطق ورود کرده و در التیام زخم‌های مختلفی برآیند که مشکلاتی چون خشکسالی بر این اهالی وارد کرده است.
انتهای پیام
مطالب مرتبط
