حوزه‌های علمیه توجه زیادی به حفظ و قرائت قرآن دارند

حجت‌الاسلام والمسلمین ابراهیم اکبری، مدیرکل مرکز خدمات حوزه‌های علمیه استان تهران، در گفت‌وگو با خبرنگار ایکنا، درباره انتقاداتی که گاهی توسط فعالان و پژوهشگران قرآنی  مبنی کم‌توجهی به قرآن در حوزه‌های علمیه و اولویت‌ دادن به مسائل فقهی و مخصوصاً کم‌توجهی به حفظ و قرائت قرآن مطرح می‌شود، اظهار کرد: معتقدم چنین نگاهی که از جانب برخی از افراد مطرح می‌شود درست نیست. آیات‌الاحکام ما که صریحاً در قرآن کریم آمده است پانصد مورد بیشتر نیستند و بقیه آنها را فقیه استنباط و استخراج می‌کند و اصلی‌ترین منبع ما در فقه هم قرآن است اما چون کاربردی و اجرایی کردن و سرریز آن در فقه است بنابراین اینگونه تصور می‌شود که توجه حوزه‌های علمیه بیشتر به فقه است اما سؤال این است که مگر فقه ما از کجا آمده است؟

وی ادامه داد: منبع اصلی فقه ما قرآن است. بیشتر احکام فقه ما فردی نیست بلکه اجتماعی است که از دل قرآن درآمده است و فقها زحمت کشیده‌اند این موارد را با مبانی فقهی استخراج کرده‌اند بنابراین نباید ظواهر را مورد توجه قرار دهیم و دقت نکنیم که فقهای ما از قعر قرآن کریم، اقدام به استنباط این مبانی فقهی کرده و در اختیار عموم مردم قرار داده‌اند. باطن این موارد را خواص به خوبی می‌بینند و در جریان هستند که هرچه در فقه هست همان قرآن است.

 

وضعیت حفظ قرآن در حوزه‌های علمیه

حجت‌الاسلام اکبری در پاسخ به سؤالی درباره وضعیت حفظ قرآن و برگزاری مسابقات در حوزه‌های علمیه بیان کرد: خدا را شاکریم که در حوزه‌های علمیه ما توجه زیادی به حفظ و قرائت قرآن صورت گرفته است و در شرایط کنونی، هم قاریان و هم حافظان خوبی داریم. همچنین حوزه‌های علمیه در مفاهیم و علوم قرآنی در عرصه‌های مختلف به خوبی ورود پیدا کرده و مشغول فعالیت‌های دینی و قرآنی هستند.

مدیرکل مرکز خدمات حوزه‌های علمیه استان تهران یادآور شد: وضعیت کنونی توجه به حفظ و قرائت قرآن در حوزه‌های علمیه اصلاً قابل مقایسه با اول انقلاب نیست و بسیار بیشتر شده است؛ گرچه ما خودمان شاکی هستیم و شاکی بودن ما هم از این جهت است که هرچه به قرآن کریم بپردازیم کم است لذا باید توجه بیشتری به قرآن صورت گیرد چراکه همه ما مدیون قرآن هستیم.

 

وی تصریح کرد: البته توجه به قرآن کریم دارای مراتبی است که باید مورد توجه قرار گیرد. گاهی ما ظاهر قرآن را می‌فهمیم و گاهی معنای آن را درک می‌کنیم اما گاهی تدبر می‌کنیم تا به عمق آن دست پیدا کنیم. می‌توان اینگونه تصور کرد که شخصی در ساحل اقیانوس نشسته و فقط از نسیم آن بهره می‌برد اما گاهی یک غواص در دل اقیانوس است و از قعر اقیانوس بهره‌هایی می‌برد. ما نباید در مورد قرآن صرفاً به نسیمی که در ساحل آن وجود دارد اکتفا کنیم بلکه باید همانند افرادی نظیر علامه طباطبایی و دیگران، به قعر اقیانوس قرآن برسیم تا بتوانیم از معارف ناب آن بهره‌مند شویم.

حجت‌الاسلام اکبری در پاسخ به این سؤال که چگونه می‌توانیم به معارف عمیقی که در قرآن کریم وجود دارد پی ببریم؟ بیان کرد: لازمه تحقق این موضوع این است که باید از ظاهر قرآن به باطن آن برسیم. البته باید گام به گام جلو برویم که به ترتیب شامل روخوانی، روان‌خوانی، ترجمه، تفسیر قرآن و عمل کردن آن و در نهایت اجرایی کردن احکام نورانی قرآن کریم در جامعه است.

 

وی در پایان تأکید کرد: البته ما نیازمند جامعه قرآنی و انسان و زندگی قرآنی هم هستیم. وقتی این موارد تحقق پیدا کند در واقع توانسته‌ایم به قعر اقیانوس قرآن برسیم که همان عمل کردن به قرآن است؛ چراکه اگر کسی به خوبی به قرآن عمل کند عروج دارد یعنی به خدا می‌رسد.