مصطفی محمودی، عضو کانون منتقدان تئاتر ایران در گفتوگو با خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) با بیان مطالب فوق گفت: میزانسن و طراحی حرکت و نظامی که کارگردان در تولید یک تئاتر اجرا میکند ربط مستقیم و انکار ناپذیری با طراحی صحنه و دکور به عنوان یکی از اساسیترین ارکان طراحی هنری نمایش دارد.
وی ادامه داد: این مسئله به ویژه در خلق نمایشهای دینی که معمولاً برشی از یک رویداد تاریخی هستند و باید با همه جزئیات مورد نظر اجرا شوند تا در نگاه مخاطب باورپذیر جلوه کند بیشتر به چشم میخورد هر چند که به دلایل واهی همچون تئاتر مینیمال اغلب کارگردانان از طراحی و اجرای دکورهای سنگین و عظیم در صحنه اجرا سرباز میزنند که باید بگویم آنچه اتفاق میافتد تنها یک توجیه است و هیچ منشأ علمی و فنی ندارد.
یک نمایش دینی باید پیش از هر چیز از نظر بصری مخاطب را به وجد آورد
این نویسنده و منتقد تئاتر تصریح کرد: قطعاً یک تئاتر صرفنظر از محتوای موضوعی که در خود دارد و شاید به این واسطه مخاطب را جذب خود کند در درصد بیشتری با دیدگان مخاطب خود مواجه است و باید همه آنچه که به عنوان طراحی هنری در طراحی و ساخت و اجرای صحنه و دکور یک نمایش اتفاق میافتد در وهله نخست، از نظر بصری مخاطب خود را به وجد آورده و اصطلاحاً سیر کند.
وی با ریشههای این معضل در ابعاد تولید یک اثر نمایشی پرداخت و گفت: نبود بودجه کافی مهمترین علت این نقیصه در چرخه تولید تئاتر است که فشار خود را به مجموعهای از عملکردهای گروه تولید و کارگردانی تئاتر که از آن به طراحی و مدیریت هنری یک اثر نمایشی اطلاق میشود وارد میکند.
چیزی به عنوان تئاتر حرفهای در ایران نداریم
عضو انجمن جهانی منتقدان تئاتر در ادامه گفت: اگر خواسته باشیم ریشهایتر به این قضیه که چرا در جریان تولید یک نمایش اساساً چیزی به عنوان طراحی هنری وجود ندارد و همه چیز خلاصه شده و بدون رمق در پیشگاه دیدگان مخاطب قرار میگیرد بپردازیم باید به این مسئله توجه کرد که علیرغم همه احترامی که به فعالان عرصه تئاتر حرفهای قائل هستم اما در ایران مقولهای به عنوان تئاتر حرفهای وجود ندارد.
محمودی تأکید کرد: ابتداییترین مسئلهای که در زمینه تولید تئاتر حرفهای وجود دارد اینکه باید حتماً گروههای تئاتری در اختیار داشته باشیم، گروههایی که فعالیت منسجم و هدفمندی را در طول یک سال کاری به انجام برسانند در حالی که در شرایط کنونی به این شکل نیست و اغلب دوستان فعالان در عرصه تئاتر ارتزاق و زندگیشان از تئاتر نیست و از آنجا که این دغدغه وجود ندارد که باید شخصاً نسبت به همه اجزای یک اثر نمایشی خود دلسوزی و تفقد به خرج دهند، لذا اثر نمایشی آنگونه که باید و شاید حاصل نمیشود.