داستان حضرت یوسف(ع)، بالاترین داستان کوتاه در عالی‌ترین سطح ممکن است

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، حسن رحیم‌پور ازغدی، پژوهشگر حوزه علوم اسلامی در ششمین دوره جایزه ادبی «یوسف» (داستان کوتاه دفاع مقدس) که پیش از ظهر امروز، 30 بهمن در تالار اسوه برگزار شد، به تشریح چاپ و نشر کتب در زمینه ادبیات دفاع مقدس پرداخت و افزود: عرصه دفاع مقدس به ویژه در حوزه چاپ و نشر، نقطه اوج هجمه‌های جنگ نرمی است که دشمن آن را به راه انداخته.

وی ادامه داد: جریان‌سازی رسانه‌ای علیه نیروهای مکتبی به شدت اوج گرفته و دشمن سعی دارد تا با هدف قرار دادن این قشر، به سیاه‌نمایی و تخریب چهره نظام اسلامی بپردازد. چاپ کتاب‌ با مضمون دفاع مقدس و انقلاب اسلامی، سدی در مقابل یاوه‌گویی‌های مستکبران است.

این پژوهشگر، داستان کوتاه را به پیامک در برابر پیام تشبیه کرد و افزود: داستان کوتاه تنها اسمش کوتاه است و اما نوشتن یک داستان کوتاه موفق، به مراتب سخت‌تر از داستان طولانی است. در نقاط مختلف جهان نویسندگان صاحب اثر و نامی، ابتدا به نوشتن داستان‌های بلند اهتمام می‌ورزند و سپس به تدوین داستان کوتاه مشغول می‌شوند.

وی با بیان اینکه داستان کوتاه و بلند، مزایا و معایب خاص خود را دارد، اظهار کرد: نوشتن هر نوع داستانی، مهارت‌های ویژه خود را می‌طلبد. در داستان‌های کوتاه، دست نویسنده بازتر است و می‌تواند در جای جای کتاب، اشتباهات خود را جبران کند. البته این نوع داستان نیز سختی‌های خود را دارد و نوشتن داستانی بلند که خواننده را مجاب کند که کتاب را به پایان برساند و مانع از خستگی مخاطب شود، بسیار سخت و دشوار است.

رحیم‌پور ازغدی اظهار کرد: نوشتن داستانی کوتاه، اما قوی و توانمند که بتواند حق مطلب را ادا کند و نیاز مخاطب را برآورده سازد، دشوارتر دانست. در هر دو نوع داستان، نویسنده باید مخاطبان را در نظر بگیرد و با تمامی توان سعی کند که خواست خواننده را در کتاب برآورده سازد.

وی با تأکید بر اینکه در جای جای قرآن، داستان کوتاه و بلند در بهترین نوع آن وجود دارد، تصریح کرد: داستان حضرت یوسف(ع)، بالاترین داستان کوتاه در عالی‌ترین سطح ممکن است. این داستان، خواننده را مشتاق می‌کند که آن را کامل خوانده و از آن درس و پند بگیرد. داستان حضرت یوسف با آنکه نکته بسیار حساسی را در خود نهفته دارد، اما به هیچ وجه مانع گمراهی مخاطب نمی‌شود و حق مطلب را کامل ادا می‌کند. داستان‌های کوتاه در داخل کشور نیز باید از همین نکته پیروی کنند.

ازغدی با بیان اینکه تمامی نویسنگان در جهان با جهت‌گیری خاصی دست به قلم می‌برند، اظهار کرد: هر نویسند‌های در نوشته خود، جهت‌گیری خاص خود را مورد نظر داشته و بر همان اساس کتاب می‌نویسد، ولو اینکه در نوشته‌اش هیچ اشاره‌ای به دیدگاهش نداشته باشد. با مطالعه آثار نویسندگان می‌توان به جهت‌گیری مکتبی، سیاسی، فلسفی و هنری آنان پی برد.

وی اذعان کرد: در زمینه تدوین کتب نیز، داستان بدون محتوا و مضمون وجود ندارد. هیچ نویسنده‌ای نمی‌تواند بگوید که نوشته‌اش بی‌مضمون است. تنها بحث بر این است که کدام نوشته از کدام مکتب حمایت می‌کند. نویسنده در جای جای نوشته‌اش پیش فرض‌ها، دیدگاه‌ها، علائق، دغدغه‌ها و مسائل فکری خود را منتقل می‌‌کند و در آخر با ژستی روشنفکرانه، آن را به کل جامعه تسری می‌دهد و با این دید که مسائل مطرح شده مربوط به کل جامعه است، به اثر خود اعتبار می‌بخشد.

رحیم‌پور ازغدی در ادامه سخنان خود به تشریح و توصیف داستان‌های کوتاه «صادق هدایت» پرداخت و وی را پدر داستان کوتاه کشور نامید و افزود: شاید از نظر سبک نوشتاری، صادق هدایت، آثار قابل توجهی داشته باشد، اما خودش نمی‌داند که چه می‌گوید. وی از لحاظ روانی مشکل داشته و در جای جای کتاب‌هایش این مشکل به وضوح نمایان است. از جنبه فنی به خصوص با توجه به اینکه او آغازکننده بوده به او احترام می‌گذاریم، اما اینکه او چه می‌نویسد و از چه می‌نویسد مهم است. این نویسنده یک بیمار روانی است.

وی ادامه داد: هدایت زیبا بحث می‌کند و تکنیک زیبایی دارد، اما چه چیزی دارد که به ما بگوید؟ در مقابل، بچه مسلمان‌هایی هم هستند که آدم‌های خوب و درستی محسوب می‌شوند، ولی نوشته‌هایشان مثل انشای دبستانی‌هاست و می‌گویند دیگران لقمه حرام خورده‌اند و کلام من در آنها اثر ندارد، به همین دلیل هنر اسلامی را نمی‌بینند.