«بوی پیراهن یوسف» الگویی برای سینمای امید است

شیرین بینا در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با بیان این‌که یکی از رسالت‌های سینما، دادن امید به مخاطب است، گفت: اگر فلسفه سینما را بررسی کنیم، جدا از نقش سرگرمی، ایجاد انگیزه، شاخصه مهمی دیگری است که برای سینما می‌توان متصور شد. این انگیزه را نیز می‌شود به نوعی امید معنا کرد. در این میان با آمدن دولت تدبیر و امید انتظار می‌رود سینما بتواند به طرز بهتری در این حوزه ایفای نقش کند.

وی افزود: وقتی درباره امید در سینما بحث می‌کنیم، شکل پرداختن به این موضوع بسیار مهم و حائز اهمیت است. برای این گفته مثالی می‌زنم؛ در فیلم «بوی پیراهن یوسف» به بحث انتظار و امید توجه شده بود. انتظار پدری که امید به بازگشت فرزندش داشت و خواهری که به امید یافتن بردارش به ایران بازگشته بود. این تصویری به اندازه‌ای زیبا مجسم شده بود که تماشاگر به‌راحتی آن را باور می‌کرد. برای همین هم هنوز دیدن این فیلم پس از سال‌ها خالی از لطف نیست.

نگاهی ظاهری به دین در کارهای سینمایی و تلویزیونی

بازیگر فیلم «بوی پیراهن یوسف» در بخش دیگری از سخنان خود گفت: موضوع دیگری که در بحث‌ فیلم‌ها یا سریال‌های دینی مورد توجه قرار گیرد، بار مفهومی کار است که معمولاً مغفول می‌ماند و تنها ظاهر و پوسته کار مورد توجه قرار می‌گیرد. برای همین هم کمتر تماشاگری جذب آن می‌شود؛ درصورتی که با نگاه دقیق و کارشناسانه به موضوعات دینی می‌شود کارهای خوبی خلق کرد. برای این گفته سریال «مسافری از هند» را مثال می‌زنم که با پرداختی زیبا و جذاب هم در مفهوم نگاهی کارشناسانه به حوزه دین داشت و هم اینکه مخاطبان آن را پذیرفته بودند.

این بازیگر به مطلب فوق اضافه کرد: در آن سریال استفاده خوبی از کارشناسان دینی شده بود. همین موضوع سبب شده تا سریال نگاهی دقیق به برخی دغدغه‌های نسل جوان داشته باشد، حتی در این فیلم به برخی سؤالات و شبهات به شکلی مناسب پاسخ داده شده بود. این خصیصه نیز تنها در شکل کلامی به وجود نیامده بود، بلکه قهرمان داستان که بی‌دین بود در روندی تدریجی به ایمان رسید. در این مسیر هم به بسیاری از پرسش‌هایش پاسخ داده شد.

وی در پاسخ به این سؤال که آیا نگاه به موضوعات دینی تنها باید در ظاهر کارهای جدی به مخاطب عرضه شود، گفت: این سؤال بارها جواب داده شده است، بدین‌ معنا که تمامی ژانرها قادرند به حوزه دین بپردازند، اما مسلما کارهای جدی که کمی هم بار احساسی در آن قوی است، می‌تواند محمل مناسب‌تری برای فیلم و سریال‌های دینی باشد، چون تماشاگر در کار دقیق می‌شود و اجزای فیلم را با دقت دنبال می‌کند، اما در کار طنز ممکن است که تماشاگر کمی از موضوع داستان منحرف شود.

جایگاه اعتقاد در نقش‌آفرینی یک بازیگر

بینا با اشاره به این امر که شکل نقش‌آفرینی در فیلم یا سریالی دینی به دغدغه بازیگر ارتباط پیدا می‌کند، تأکید کرد: شاید برخی‌ معتقد باشند که بازیگر با داشتن توانایی‌های فنی می‌تواند هر نقشی را جان بخشد، اما از نگاه من بازیگری که نقشی دینی را ایفا می‌کند با اعتقاد خود قادر است بر کیفیت کارش بیفزاید. این گفته تنها در سینمای ما روی نمی‌دهد، بلکه در سینمای جهان من نمونه‌هایی می‌شناسم که کارگردان برای نقشی به‌خصوص سراغ بازیگری با اعتقادت خاص رفته است.

وی در پایان بیان کرد: در انتهای سخنان خود، باید بگویم که من سینمای ایران را سینمایی شریف می‌دانم که در آن توجه به اخلاقیات نقش و جایگاهی ویژه دارد، البته نقاط ضعفی نیز در این زمینه وجود دارد، اما آنچه مسلم است مسیری است که در حال پیموده شدن است و می‌تواند با حمایت مسئولان  و مردم ما را به سمت کمال هدایت کند.