استاد نواهای قرآنی، نوای آخر را خواند

استاد ابراهیم پورفرزیب که با عنوان استاد مولایی شناخته می‌شود از 17 مرداد در بیمارستان مهر تهران بستری بود؛ ایشان که تنها دو هفته‌ای بود از بیمارستان مرخص و به خانه رفته بود، روز گذشته، 22 مهر چشم از جهان فرو بست.
استاد مولایی که لقب «اکبرالقراء ایران» را از رهبر معظم انقلاب گرفته بود به دلیل نوآوری‌هایی که در برپایی جلسات قرآن و آموزش قرآن به سبک نوین داشت، بنیان‌گذار علم قرائت نوین هم لقب گرفته بود و از ایشان همواره به عنوان استادالاساتید قرآن کریم کشورمان یاد می‌شد.
ابراهیم پورفرزیب، قدیمی‌ترین استاد قرآنی کشور بود که آموزش قرآن را به سبک نوین و نه سبک‌های سنتی قدیمی که در هیئت‌ها و جلسات قرآنی بود، راه‌اندازی کرد.
بارها و بارها از زبان شاگردان استاد مولایی، شنیده‌ شده که استادالاساتید قرآن کشورمان، خستگی‌ناپذیر، باحوصله و خوشرو بود. چیزی که در کلاس‌های استاد مولایی نمود زیادی داشت این بود که استاد در کلاس‌ها و جلسات قرآنی خود تشویقات پی‌درپی و مستمری داشت و اگر پیشرفتی مشاهده می‌کرد و می‌دید که قرآن‌آموزان کار را با جدیت دنبال می‌کنند و در کار خود نیز موفق هستند آنها را مورد تشویق فراوان قرار می‌داد؛ این تشویق‌ها هم لفظی و هم مالی بود.
استاد نواهای قرآنی، حافظ قرآن نبود اما مشاور و تشویق‌کننده خوبی بود تا جایی که شاگردان استاد مولایی همواره از جلسات ایشان به عنوان جلساتی شیرین، جذاب و دلچسب یاد می‌کنند؛ تأثیرگذاری جلسات استاد مولایی در قرائت قرآن کشورمان به قدری بوده که از ایشان به عنوان یکی از بنیان‌گذاران و پایه‌گذاران نهضت جدید قرآنی شکل گرفته در کشور یاد کرده‌اند.
ابراهیم پورفرزیب فقط یک معلم قرآن نبود و در تمامی امور اجتماعی، فرهنگی و خدماتی، حضور فعالی داشت؛ از منابع مالی خود برای احسان به افراد و کمک به آحاد جامعه استفاده می‌کرد؛ کمک‌ها و حمایت‌هایی که بر هیچکس پوشیده نبوده است تا جایی که جامعه قرآنی و حتی دوستان و بستگان ایشان زمانی که نام ایشان به میان می‌آمد به یاد حمایت‌های مالی ایشان از نیازمندان می‌افتادند، حمایت‌هایی که از طریق «صندوق اندوخته نیکان» که استاد بنیان‌گذار آن بود، انجام می‌شد.
استادالاساتید قرآن کشورمان که ساعاتی است که از میان ما کوچ کرده، سال 1306 هجری شمسی در منطقه سنگلچ تهران دیده به جهان گشود؛ دوران ابتدایی تحصیلات خود را در دبستان عنصری تهران گذراند و مقطع دبیرستان خود را در خیابان سعدی تهران پشت سر گذاشت. وی که در اولین دوره‌های دانشگاه تهران و در رشته ادبیات و ادبیات عرب تحصیل کرده بود زمانی که پای جلسه قرآن بود و کلمات وحی جاری می‌شد غرق در شور و شعف می‌شد.
استاد پورفرزیب 70 سال از عمر خود را در خدمت قرآن گذراند بیش از 60 سال در مساجدی از جمله؛ مسجدالرضا(ع)، مسجد شیخ فضل‌الله‌ نوری، مسجد لاله‌زار، مسجد گلوبندک، مسجد حجت‌ ابن‌ الحسن(عج) و ... به تعلیم قرآن و تربیت انسان‌هایی پرداخت که هر کدام از آنها امروز برای خود استاد قرآن شده‌اند.
مولف کتاب «تهذیب القرائه» در طول هفته چندین جلسه داشت، شب‌های ماه مبارک رمضان در مسجد شیخ فضل‌الله نوری واقع در خیابان بهشت تهران قرار دارد محافل قرآنی برگزار می‌کرد؛ جلسات قرآنی ایشان در ماه مبارک رمضان شامل دو قسمت بود، قسمت اول برای کسانی که تازه به مباحث قرائت قرآن راه یافته و مبتدی بودند و قسمت دوم جلسات نیز برای شاگردان استاد بود که قرائت قرآن را به صورت تخصصی دنبال می‌کردند.
جلسه قرآن در مسجدالرضای تهران نیز از دیگر جلسات استاد مولایی بود که این جلسه نیز روزهای جمعه برگزار می‌شد. خیلی از یادگاران استاد مولایی که در محضر استادالاساتید قرآن تلمذ کرده‌اند و حالا به عنوان اساتید مسلم قرآن کریم کشورمان هستند از همین جلسات قرآن مسجدالرضای تهران پرورش یافتند. این جلسات بیش از 50 سال برگزار می‌شد.
جلسات دعای کمیل اکبرالقراء ایران که قدمتی بیش از 50 سال داشت با تلاوت آیاتی از قرآن توسط یکی از اعضای جلسه آغاز می‌شد و پس از آن ابراهیم پورفرزیب به قرائت دعای کمیل از حفظ می‌پرداخت تا حال و هوای دیگری را برای قرآنیان و اعضای حاضر در جلسه رقم بزند؛ حال و هوایی که پس از گذشت سال‌ها، هنوز در دل و جان شاگردان استاد مانده است هرچند که استاد دیگر نیست تا دوباره این حال و هوا را رقم بزند.
استادی از جنس قرآن که توانست قرآن را نه فقط در قرائت که در عمل نیز به منصه ظهور برساند؛ شاگردانی تربیت کرد که هر کدام از آنها حالا برای خود استادی شده‌اند تا هر آنچه نزد استادالاساتید آموخته‌اند به دیگران بیاموزند و شاگرد خلفی برای اکبرالقراء ایران باشند.
همه چیز درباره او در اوج خودش بود، استادی متین و موقر که شاگردانش لبخندهای زیبای ایشان را هیچگاه از یاد نمی‌برند، همان لبخندهایی که عامل جذب بچه‌های قرآنی آن روزها و اساتید قرآن امروز می‌شدند و امروز دیگر نیست تا آن لبخندها را تکرار کند.

لیلا محمدی