۷۲ پله تا ملاقات خدا/ حصارهایی که با توسل فروریخت
کانون خبرنگاران نبأ: علیرضا که ۴۰ سال است در یکی از محلات جنوبی تهران در یک اتاق ۶ متری زندگی می‌کند، اسیر زندان معلولیتی مادرزاد بود؛ اما ظلمت این کم‌توانی در پرتو استماع آیات پرفروغ قرآن کریم در هم فروریخت.
به گزارش کانون خبرنگاران نبأ وابسته به خبرگزاری ایکنا، علیرضا مانند بسیاری از کم‌توانان و معلولان از محدودیت دائمی در زمینه‌های مختلف جسمی و حسی رنج می‌برد. حتی حمایت‌های بی‌دریغ خانواده نیز نتوانسته بود دنیای سیاه زندگی وی را تغییر دهد. علیرضا در یک اتاق 6 متری زندگی می‌کند و برای رسیدن به اتاقش باید 72 پله را با وجود محدودیت‌های شدید حرکتی طی کند.
او هم مانند تمامی افرادی که دچار معلولیت می‌شوند، به طور طبیعی ابتدا احساس افسردگی و اضطراب فراوان می‌کرد و آینده‌ای هم برای او قابل تصور نبود. تاثیر روانی معلولیت، علیرضا را هم مانند دیگر معلولان به ورطه گوشه‌گیری و انزوا کشانده بود.
۶ سال پیش پزشکان به دلیل ابتلای او بیماری شدید عفونی از بهبود وضعیتش قطع امید کرده و پیش‌بینی می‌کردند در مدت کوتاهی عفونت تمامی ارگان‌های بدن او را از بین خواهد برد.
علیرضا که در انتظار روزهای پایانی عمر محصور در معلولیت بود، روزی با شنیدن تلاوت سوره «الرحمن» با صدای استاد عبدالباسط منقلب شد و از امام رضا(ع) برای بهبود بیماری خود مدد خواست.
او تمامی روزهای در انتظار مرگ را به اتاق خود پناه برد و سردی روزهایش را تلاوت‌های استاد «شحات انور» و استاد «عبدالباسط» از سوره‌های یونس، بقره و آل‌عمران گرم کرد.
او که 34 سال را در انزوا گذارنده بود حالا دیگر تنها نبود و از مرگ نمی‌هراسید؛ «هُوَ الَّذِی أَنْزَلَ السَّکِینَةَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لِیَزْدَادُوا إِیمَانًا مَعَ إِیمَانِهِمْ وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ وَکَانَ اللَّهُ عَلِیمًا حَکِیمًا؛ اوست خدایی که آرامش را در دلهای مؤمنان فرو فرستاد،تا ایمانی را بر ایمانشان بیافزاید و تمام سپاهیان آسمانها و زمین از آن خداست و همانا خداوند دانا و فرزانه است».
علیرضا هر روز خود را برای قرار عاشقانه‌ای آماده می ساخت و دیگر روزهای سیاه او روشن بود. حالا ۶ سال از آن روزها گذشته است و نوای قرآن زندگی روزانه او پر کرده است.
علیرضا می‌دید که خداوند تمام مخلوقات در آسمان و زمین را ساجد پرودگار معرفی می‌کند، آنجا که در آیه 18 سوره حج می‌فرماید: «ألم تَرَ أنّ اللّهَ یسجُدُ لَهُ مَن فِی السّماواتِ وَ مَن فِی الأرضِ وَ الشّمس وَ القَمَر وَ النُّجُومَ وَ الجِبالَ وَ الشّجَرَ وَ الدَّوابِّ وَ کثیر مِن النّاسِ وَ کثیر». خود نیز هنگامی که ترنم حقیقت وحی را با گوش دل شنید عاشقانه به سجده رفت؛ «إِذَا یُتْلَى عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلاَْذْقَانِ سُجَّداً»
و این گونه بود که حصارهای معلولیت علیرضا با توسل و نوای قرآن شکست و از فرش و بستر کوچک زمینی خود، مسیری روشن دید که تا عرش الهی امتداد دارد. چه زیبا امام سجاد (ع) فرمود: «خدایا من در کلبه فقیرانه خود چیزی را دارم که تو در عرش کبریایی خود نداری من چون تویی را دارم».
امیرالمؤمنین(ع) درباره قرآن فرمودند: «قرآن بهار دل‌هاست و از نور آن شفا و بهبودى خواهید که شفاى سینه‌هاى بیمار است» و در جاى دیگرى مى‌فرمایند: «بدانید که در قرآن علم آینده و حدیث روزگاران گذشته است، شفادهنده دردهاى شما و سامان‌دهنده امور فردى و اجتماعى شما است». از رسول گرامى اسلام(ص) نیز نقل شده است که: «قرآن، شفاى هر دردى است، امراض‌تان را با صدقه مداوا کرده و از قرآن شفاى خود را بخواهید.» رمز این مسئله این است که تنها آرامش قلوب با یاد الهی محقق می‌شود؛ «أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ».
*مینا حیدری
چقدر سخت و دردناک بوده برای علیرضا تا به سپیدی برسه... امیدوارم بازهم لحظات شیرین تر و سپید تری در انتظارش علیرضا باشد.
ممنون از زحمات شما عزیزان. موفق باشید
مطلب بسیار خوب و تاثیر گذاری بود و نشان می دهد که چطور انسان می تواند با وجود معلولیت جسمی به عبادت و راز و نیاز بپردازد و جسم او در زمین باشد و ورح او در آسمان پرواز کند.
با تشکر از خانم حیدری برای نوشتن این مطلب بسیار خوب