جايگاه ابوذر غفاری از نگاه ياران و اصحاب حضرت علی(ع)
ابوذر، انسان نمونه و الگوی والايی است، برای همه آنان كه می‌خواهند در مكتب اسلام و در تربيت دينی، چگونه بودن را بياموزند. در اين نوشتار بوذر را از نگاه ياران و اصحاب حضرت علی(ع) می‌نگريم.
استادش محمد است (صلوات الله عليه و آله)، كتابش قرآن، دوره آموزشش طول عمر و رشته آموزشی‌‌اش انسانيت.
بی شك، آنچه ابوذر از پيامبر می‌آموزد، درس‌هايی است متعالی‌تر از آنچه ديگران در فكر فرا گرفتن آنند.
خوبست كه ما هم اين درس را بياموزيم و به كار گيريم تا زندگی‌مان معنی پيدا كند و حياتمان هدف‌دار شود و حركتمان جهت‌دار و جهت حركتمان به سوی خدا شود، كه ...الی اللّه المصير
ابوالاسود دوئلی، يكی از ياران خالص علی عليه‌السلام و شيعيان پاك و مدافعان سرسخت و وفادار ولايت، می‌گويد: در ايامی كه ابوذر غفاری اين يار محبوب پيامبر و صحابی انقلابی و شورگستر آن حضرت در ربذه تبعيد بود، پيش او رفتم.
ابوذر گفت: روزی در مسجد، خدمت رسول گرامی رسيدم. در مسجد، جز پيامبر اسلام و علی عليه‌السلام كسی ديگر نبود. خلوت مسجد را مغتنم شمردم و پيش رسول‌اللّه رفته، گفتم:
ای رسول خدا! پدر و مادرم فدايت ... مرا وصيت و سفارشی كن، تا خداوند مرا به خاطر آن سود دهد.
فرمود:چه خوب، ای ابوذر!
تو از مايی. تو از خانواده مايی و تو را سفارش می‌كنم كه آن را خوب فراگيری، وصيت و توصيه‌ای كه در بردارنده تمام راه‌ها و روش‌های خير و خوبی است. اگر آن را بياموزی و پاسدارش باشی؛ به منزله دو بالی خواهد بود كه تو را در پرواز مدد كند...
از اينجا، سخنان پيامبر به ابوذر شروع می‌شود. رسول خدا، شاگردی ممتاز و گوشی پندنيوش و قلبی آگاه را در پيش و رو به رو دارد و می‌داند كه پيام و سخنش بر دل خداشناس خواهد نشست. می‌داند كه نصيحت و توصيه‌هايش، تباه نخواهد شد و هدر نخواهد رفت.
محمد (ص) و ابوذر، رو به روی هم‌اند. رسول خدا سخن می‌گويد ابوذر، گوش جان را به اين چشمه‌سار زلال معرفت و تعليم گشوده است.
پيامبر، سخن را از خدا آغاز می‌كند:
ای ابوذر! خدا را آنگونه عبادت كن كه گويا او را می‌بينی.
اگر تو او را نمی‌بينی، او تو را می‌بيند.
بدان كه سرآغاز عبادت و خداپرستی، معرفت و شناخت است. او قبل از هرچيز، اوّل است و چيزی پيش از او نبوده است.
او يكتايی است كه دوّمی ندارد.
پاينده‌ای است كه نهايت ندارد.
آسمان‌ها و زمين و آنچه در آنهاست، پديد آمده از قدرت اوست.
او. آگاه و توانا است ... (2)
********************************************************************
پی‌نوشت‌ها:
1-از جمله در كتاب “مكارم الاخلاق “ طبرسی، ص 458 و بحارالا نوار، علامه مجلسی، ج 74 (چاپ بيروت ) ص 74.
2-ا أ باذَرّ! اُعبُدِاللّهَ كَأ نَّك تَراهُ فإ نْ كُنتَ لا تَراهُ فإ نَّهُ یَراكَ. وَاعْلَمْ أ نَّ أ وَّلَ عِبادَةِ اللّهِ الْمَعْرِفةُ بِهِ فَهُوَ الا وَّلُ قَبْلَ كُلِّ شَیْءٍ، فَلا شَیْءَ قَبلَهُ، وَالْفَرْدُ فَلا ثانِیَ لَهُ، وَالْباقِی لا إ لی غایَةٍ، فاطِرُ السَّماواتِ و الاْ رْضِ وَما فِيهِما وَما بَیْنَهُما مِنْ شَیْءٍ وَهُوَ اللّهُ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ وَهُوَ عَلی كُلِّ شَیْءٍ قَدِيرْ.
منابع: نای حكمت، جوادمحدثی، تبيان.
بی شك، آنچه ابوذر از پيامبر می‌آموزد، درس‌هايی است متعالی‌تر از آنچه ديگران در فكر فرا گرفتن آنند.
خوبست كه ما هم اين درس را بياموزيم و به كار گيريم تا زندگی‌مان معنی پيدا كند و حياتمان هدف‌دار شود و حركتمان جهت‌دار و جهت حركتمان به سوی خدا شود، كه ...الی اللّه المصير
ابوالاسود دوئلی، يكی از ياران خالص علی عليه‌السلام و شيعيان پاك و مدافعان سرسخت و وفادار ولايت، می‌گويد: در ايامی كه ابوذر غفاری اين يار محبوب پيامبر و صحابی انقلابی و شورگستر آن حضرت در ربذه تبعيد بود، پيش او رفتم.
ابوذر گفت: روزی در مسجد، خدمت رسول گرامی رسيدم. در مسجد، جز پيامبر اسلام و علی عليه‌السلام كسی ديگر نبود. خلوت مسجد را مغتنم شمردم و پيش رسول‌اللّه رفته، گفتم:
ای رسول خدا! پدر و مادرم فدايت ... مرا وصيت و سفارشی كن، تا خداوند مرا به خاطر آن سود دهد.
فرمود:چه خوب، ای ابوذر!
تو از مايی. تو از خانواده مايی و تو را سفارش می‌كنم كه آن را خوب فراگيری، وصيت و توصيه‌ای كه در بردارنده تمام راه‌ها و روش‌های خير و خوبی است. اگر آن را بياموزی و پاسدارش باشی؛ به منزله دو بالی خواهد بود كه تو را در پرواز مدد كند...
از اينجا، سخنان پيامبر به ابوذر شروع می‌شود. رسول خدا، شاگردی ممتاز و گوشی پندنيوش و قلبی آگاه را در پيش و رو به رو دارد و می‌داند كه پيام و سخنش بر دل خداشناس خواهد نشست. می‌داند كه نصيحت و توصيه‌هايش، تباه نخواهد شد و هدر نخواهد رفت.
محمد (ص) و ابوذر، رو به روی هم‌اند. رسول خدا سخن می‌گويد ابوذر، گوش جان را به اين چشمه‌سار زلال معرفت و تعليم گشوده است.
پيامبر، سخن را از خدا آغاز می‌كند:
ای ابوذر! خدا را آنگونه عبادت كن كه گويا او را می‌بينی.
اگر تو او را نمی‌بينی، او تو را می‌بيند.
بدان كه سرآغاز عبادت و خداپرستی، معرفت و شناخت است. او قبل از هرچيز، اوّل است و چيزی پيش از او نبوده است.
او يكتايی است كه دوّمی ندارد.
پاينده‌ای است كه نهايت ندارد.
آسمان‌ها و زمين و آنچه در آنهاست، پديد آمده از قدرت اوست.
او. آگاه و توانا است ... (2)
********************************************************************
پی‌نوشت‌ها:
1-از جمله در كتاب “مكارم الاخلاق “ طبرسی، ص 458 و بحارالا نوار، علامه مجلسی، ج 74 (چاپ بيروت ) ص 74.
2-ا أ باذَرّ! اُعبُدِاللّهَ كَأ نَّك تَراهُ فإ نْ كُنتَ لا تَراهُ فإ نَّهُ یَراكَ. وَاعْلَمْ أ نَّ أ وَّلَ عِبادَةِ اللّهِ الْمَعْرِفةُ بِهِ فَهُوَ الا وَّلُ قَبْلَ كُلِّ شَیْءٍ، فَلا شَیْءَ قَبلَهُ، وَالْفَرْدُ فَلا ثانِیَ لَهُ، وَالْباقِی لا إ لی غایَةٍ، فاطِرُ السَّماواتِ و الاْ رْضِ وَما فِيهِما وَما بَیْنَهُما مِنْ شَیْءٍ وَهُوَ اللّهُ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ وَهُوَ عَلی كُلِّ شَیْءٍ قَدِيرْ.
منابع: نای حكمت، جوادمحدثی، تبيان.
مطالب مرتبط
