دست‌های پنهان در جنگ نفتی ميان سودان و سودان جنوبی
گروه بين‌الملل: لازم است برای تحليل حوادث و جنگ‌ها در كشورهای دارای منابع نفتی نظير سودان، به دست‌های پشت پرده نيز توجه داشت؛ دست‌هايی كه با مسلح كردن گروه‌های مختلف سعی دارند به نوعی منافع خود را در كشورهای هدف تامين كنند. در همين راستا، پايگاه خبری «ميدل ايست آنلاين» در مطلبی به بررسی علل درگيری‌ها در سودان و سودان جنوبی پرداخته است.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا)، پايگاه خبری «ميدل ايست آنلاين» در مطلبی نوشت: قدرت‌نمايی سودان جنوبی ابتكار عمل كاملاً مستقلی نيست. در واقع تهاجمات مرزی اخير اين كشور اقدامی حساب شده است، كه هدفش كشاندن سودان به جنگی عظيم‌تر است.
بعد از تسخير هجليج، عمر البشير، رييس‌جمهور سودان در جمع كثيری از مردم اعلام كرد هجليج نه تنها پايان كار نيست، بلكه آغاز راه است. وی حتی وعده داد مردم سودان جنوبی را از دست حكومت متشكل از «حشرات» آزاد خواهد كرد. او تاكيد كرد «سودان جنوبی جنگ را آغاز كرده اما پايان آن را ما اعلام می‌كنيم». اما در اين ميان، بيانيه‌های صادر شده از سوی سودان جنوبی حساب شده‌تر بود و مخاطبان بين‌المللی را مد نظر داشت. سالوا كئير، رييس‌جمهور سودان جنوبی صرفا گفت به دنبال درخواست جامعه بين المللی، نيروهای او منطقه را ترك كرده‌اند.
حقيقت اين است كه هر جا نفت وجود دارد، انگيزه‌های سياسی نمی‌تواند به اين سادگی باشد. سودان درگير منازعات چندجانبه نظير تجارت اسلحه، بی‌ثباتی داخلی و جنگ‌های داخلی است. اين‌ها همه موانعی بر سر راه تلاش برای اصلاح اوضاع هستند. هر دو كشور درگير جنگ با گروه‌های شورشی هستند و به رغم عدم وجود مواد غذايی در اين منطقه، انبوهی از تسليحات در اين دو كشور يافت می‌شود.
در بيانيه‌ای كه جولای گذشته منتشر شد، سازمان عفو بين‌الملل از كشورهای عضو سازمان ملل متحد خواست حمل و نقل سلاح به سودان و سودان جنوبی را تحت كنترل قرار دهند. اين سازمان، آمريكا، روسيه و چين را به تحريك خشونت در درگيری‌های سودان آنهم از طريق تجارت اسلحه متهم كرد. البته حمايت آمريكا از سودان جنوبی كاملا مشهود است. شبكه خبری «راشا تودی» چندی پيش با اشاره به اسناد ديپلماتيك سال 2009 كه توسط ويكی ليكس منتشر شده بود، اعلام كرد: طبق گزارش‌ها آمريكا سالانه يك صد ميليون دلار به ارتش آزادی بخش خلق سودان كمك نظامی می‌كند. در واقع، منافع آمريكا در سودان جنوبی، اتفاقی و يا در راستای مسائل بشردوستانه نيست. به علاوه، برخی گزارش‌ها از كمك تسليحاتی اسرائيل به سودان جنوبی حكايت دارد.
البته حمايت نظامی اسرائيل و آمريكا از سودان جنوبی پديده جديدی نيست. جنگ داخلی سودان از سال 1983 تا 2005 كه منجر به كشتن شدن 2.5 ميليون نفر شد، نمی‌توانست بدون حمايت نظامی مستمر تا اين اندازه ادامه يابد. هر دو كشور اكنون گرفتار بن‌بستی كشنده شده‌اند؛ نه می‌توانند راه خود را كاملا از يكديگر جدا كنند و نه می‌توانند بدون خطر بروز جنگ در هر برهه، به‌طور موفقيت‌آميز با يكديگر همكاری كنند.
درگيری با اين ابعاد را نمی‌توان با ژست‌های توخالی و صدور بيانيه حل‌و‌فصل كرد. كشورهای قدرتمندی چون آمريكا، روسيه و چين و نيز اسرائيل و برخی بازيگران عربی و آفريقايی، در صورت امكان، در راستای منافع خود از اين درگيری بهره‌برداری می‌كنند. به علاوه انتظار داشتن از شورای امنيت برای اقدام در اين زمينه نيز بسيار خوشبينانه است. به خاطر داشته باشيد كه آمريكا از سودان جنوبی حمايت می‌كند و آن را مجهز به تسليحات می‌كند و روسيه و چين نيز از سودان حمايت می‌كنند و اين امر نشان می‌دهد داخل سازمان ملل هم رقابت وجود دارد. اما رقابت ميان آمريكا، چين و روسيه نمی‌تواند به هزينه ملتی تمام شود كه ميان قحطی و جنگ‌های داخلی به دام افتاده‌اند. از اين رو، لازم است دست‌های پنهانی كه به نقض تعهدات سودان ادامه می دهند، افشا و سپس منزوی شوند.
بعد از تسخير هجليج، عمر البشير، رييس‌جمهور سودان در جمع كثيری از مردم اعلام كرد هجليج نه تنها پايان كار نيست، بلكه آغاز راه است. وی حتی وعده داد مردم سودان جنوبی را از دست حكومت متشكل از «حشرات» آزاد خواهد كرد. او تاكيد كرد «سودان جنوبی جنگ را آغاز كرده اما پايان آن را ما اعلام می‌كنيم». اما در اين ميان، بيانيه‌های صادر شده از سوی سودان جنوبی حساب شده‌تر بود و مخاطبان بين‌المللی را مد نظر داشت. سالوا كئير، رييس‌جمهور سودان جنوبی صرفا گفت به دنبال درخواست جامعه بين المللی، نيروهای او منطقه را ترك كرده‌اند.
حقيقت اين است كه هر جا نفت وجود دارد، انگيزه‌های سياسی نمی‌تواند به اين سادگی باشد. سودان درگير منازعات چندجانبه نظير تجارت اسلحه، بی‌ثباتی داخلی و جنگ‌های داخلی است. اين‌ها همه موانعی بر سر راه تلاش برای اصلاح اوضاع هستند. هر دو كشور درگير جنگ با گروه‌های شورشی هستند و به رغم عدم وجود مواد غذايی در اين منطقه، انبوهی از تسليحات در اين دو كشور يافت می‌شود.
در بيانيه‌ای كه جولای گذشته منتشر شد، سازمان عفو بين‌الملل از كشورهای عضو سازمان ملل متحد خواست حمل و نقل سلاح به سودان و سودان جنوبی را تحت كنترل قرار دهند. اين سازمان، آمريكا، روسيه و چين را به تحريك خشونت در درگيری‌های سودان آنهم از طريق تجارت اسلحه متهم كرد. البته حمايت آمريكا از سودان جنوبی كاملا مشهود است. شبكه خبری «راشا تودی» چندی پيش با اشاره به اسناد ديپلماتيك سال 2009 كه توسط ويكی ليكس منتشر شده بود، اعلام كرد: طبق گزارش‌ها آمريكا سالانه يك صد ميليون دلار به ارتش آزادی بخش خلق سودان كمك نظامی می‌كند. در واقع، منافع آمريكا در سودان جنوبی، اتفاقی و يا در راستای مسائل بشردوستانه نيست. به علاوه، برخی گزارش‌ها از كمك تسليحاتی اسرائيل به سودان جنوبی حكايت دارد.
البته حمايت نظامی اسرائيل و آمريكا از سودان جنوبی پديده جديدی نيست. جنگ داخلی سودان از سال 1983 تا 2005 كه منجر به كشتن شدن 2.5 ميليون نفر شد، نمی‌توانست بدون حمايت نظامی مستمر تا اين اندازه ادامه يابد. هر دو كشور اكنون گرفتار بن‌بستی كشنده شده‌اند؛ نه می‌توانند راه خود را كاملا از يكديگر جدا كنند و نه می‌توانند بدون خطر بروز جنگ در هر برهه، به‌طور موفقيت‌آميز با يكديگر همكاری كنند.
درگيری با اين ابعاد را نمی‌توان با ژست‌های توخالی و صدور بيانيه حل‌و‌فصل كرد. كشورهای قدرتمندی چون آمريكا، روسيه و چين و نيز اسرائيل و برخی بازيگران عربی و آفريقايی، در صورت امكان، در راستای منافع خود از اين درگيری بهره‌برداری می‌كنند. به علاوه انتظار داشتن از شورای امنيت برای اقدام در اين زمينه نيز بسيار خوشبينانه است. به خاطر داشته باشيد كه آمريكا از سودان جنوبی حمايت می‌كند و آن را مجهز به تسليحات می‌كند و روسيه و چين نيز از سودان حمايت می‌كنند و اين امر نشان می‌دهد داخل سازمان ملل هم رقابت وجود دارد. اما رقابت ميان آمريكا، چين و روسيه نمی‌تواند به هزينه ملتی تمام شود كه ميان قحطی و جنگ‌های داخلی به دام افتاده‌اند. از اين رو، لازم است دست‌های پنهانی كه به نقض تعهدات سودان ادامه می دهند، افشا و سپس منزوی شوند.
مطالب مرتبط
