دانشجویان حاضر در هویزه، اولین شهدای دفاع مقدس بودند

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، واقعه 16 دی 59 از جمله بزنگاه‌های دفاع مقدس است که با محوریت دانشجویان مومن به انقلاب اسلامی به وقوع پیوست. اما همچنان از جایگاه واقعی خود برخوردار نشده است؛ زیرا عملیات‌های بزرگی همچون فتح‌المبین، بیت‌المقدس، کربلای 5، والفجر 8 و ... باعث شد تا اولین حادثه برجسته جنگ تحمیلی در سایه بماند.
آنچه در 16 دی اتفاق افتاد، حرکتی آگاهانه به سمت شهادت بود. در این روز، عوامل بیرونی استکبار به دنبا خشکاندن نهال نوپای انقلاب اسلامی بودند و دانشجویان مسلمان برای دفاع از انقلاب نوپای خویش به شهادت رسیدند. 16 دی بسیار شبیه صحنه عاشورای سال 61 هجری است. شهدای 16 دی همانند یاران سیدالشهدا(ع) تشنه شهید شدند و پیکرهای آنان در زیر شنی‌های تانک‌های دشمن تکه تکه شد.

نکته مغفول مانده در 16 دی‌ماه
آنچه در 16 دی برجسته است، اما کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، عنصر آگاهی است. آگاهی از اهمیت و آینده انقلاب اسلامی. 16 دی صرفاً یک حرکت جنبشی و زودگذر نیست که ثبت تاریخی قیام نخبگان یک جامعه با جوهره دینی است. عنصر دین وجه تمایز 16 دی‌ماه در جریان دانشجویی ایران است. نبردی که رهبری روحانیت بر آن مشهود است و شهادت در طراز و توسط دین معنادهی می‌شود.
روز 16 دی توسط مجلس پنجم جمهوری اسلامی ایران به عنوان «روز شهدای دانشجو» نامیده شده است، اما متاسفانه هنوز در تقویم تاریخ جمهوری اسلامی این مناسبت یافت نمی‌شود. رسالت دانشجویان مسلمان این است که این حماسه دانشجومحور را در عرصه دانشگاه معرفی کنند.
جهت‌گیری این معرفی باید به سمتی باشد که همگان بدانند نخبگان علمی کشور اولین شهیدان دفاع مقدس هستند و نسبت دانشجویان شهید کشور نسبت به شهدای اقشار دیگر بیشتر است و این افتخار در پرونده انقلاب اسلامی ثبت است که پیشگامان شهادت، دانشجویان بوده‌اند.

اتفاق‌هایی که در 16 دی روی داد
همه ماجرا در یک نیم روز و در دشت‌های پیرامونی هویزه رخ داد. 16 دی‌ماه سال 59 بود که تقریباً 70 رزمنده با حدود 20 دانشجو در میان‌شان، به محاصره تانک‌های دشمن درآمدند و شهید شدند. تن‌شان زر شنی‌ها له شد و اجساد مطهرشان حدود 17 ماه بعد به دست سایر رزمندگان افتاد و در همان محل شهادت دفن شدند.
تن‌هایی که یکی از روی قرآنش شناسایی می‌شد و دیگری از روی بقایای پیراهن یا لوازم همراهش، هر کدام ماجرایی شنیدنی از سال‌ها مبارزه و مجاهدت داشتند. قطعاً دانشجویانی که صفت‌شان با دانش و آگاهی گره خورده است، طبیعی است که مبارزه آنان هم با فکر و تدبیر همراه بوده است.
شهیدان علی حاتمی، محمد فاضل، سیدمحمدحسین علم‌الهدی و ... در تسخیر لانه جاسوسی شرکت کردند و در آنجا انقلاب دوم را رقم زدند و با حضور در هویزه، تلاش کردند تا دستاوردهای انقلاب را حفظ کنند. آنان خط سیر از جهاد را دنبال می‌کردند که از مبارزه با رژیم پهلوی به عنوان نماد استبداد گرفته تا تسخیر لانه جاسوسی و مبارزه با استکبار و در نهایت ایستادگی خونین برای حفظ دستاوردهای انقلاب‌شان که همان مقابله با دست‌اندازی‌های ارتش بعث صدام به حریم مملکت اسلامی بود را در بر می‌گرفت.
در واقع می‌توان گفت که واقعه 16 دی در تاریخچه دفاع مقدس به خاطر وجود دانشجویان شهید که در خود دفاع مقدس و پس از آن منشأ آگاهی و بصیرت در جامعه بودند، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. اما یکی از نکات بارز کربلای هویزه، سخنان متعدد مقام معظم رهبری درباره شهدای این واقعه تاریخی و به ویژه شهید علم‌الهدی است.

بیانات رهبر معظم انقلاب درباره شهیدان هویزه
رهبر معظم انقلاب بارها درباره این شهدا بیانات مهم و منحصر به فردی داشته‌ا‌ند. «وقتی خبر شهادت سیدحسین علم‌الهدی را شنیدم. اولین مطلبی که به ذهنم آمد، شهادت حافظان قرآن در صدر اسلام بود.» این جملات بخشی از سخنان مقام معظم رهبری درباره شهید علم‌الهدی است که شاید بتوان گفت ابراز چنین سخنان و اطلاق چنین صفاتی به یک شهید از سوی رهبری، کمتر دیده شده است.
این سخنان نیز ماجرای خود را دارد. در همان اولین سال شروع جنگ وقتی که رهبر معظم انقلاب به عنوان نماینده امام در شورای عالی دفاع برای دیدار با رزمدگان به جبهه شوش می‌روند، بیان می‌کنند که «در سفری که با هم از شوش بر می‌گشتیم، به دیدار رزمندگان رفتیم و نماز جماعت خواندیم و بعد از نماز، رزمندگان دور من جمع شدند و هر کس با من سخنی می‌گفت. بعد از چند دقیقه، نگاه کردم دیدم سیدحسین قرآنی در دست گرفته است و عده زیادی از رزمندگان هم دور او جمع شده‌اند و ایشان به قدری زیبا از آیات قرآن و استقامت در جنگ و ... صحبت می‌کرد که من تعجب کردم. در حالی که در خط مقدم بودیم و حتی یک لحظه توقف در آنجا مشکل بود، او بدون اعتنا به خطر، آیات قرآن را تشریح می‌کرد.»
همچنین در سخنانی دیگر، مقام معظم رهبری فرموده‌اند که «من در آن روزی که این شهدا به سمت جایگاه شهادت و فداکاری حرکت می‌کردند، آنها را از نزدیک دیدم؛ در نزدیکی کرخه نور، شهید عزیز حسین علم‌الهدی و بقیه جوانانی که همراه او بودند و با دست خالی، بدون تجهیزات اما با دلی سرشار از عشق و ایمان، با قلبی استوار از اتکا و توکل به پروردگار به این طرف می‌آمدند، واقعاً انسان یک بار دیگر صحنه صدر اسلام را، صحنه عاشورای امام حسین(ع) را و کربلا را به چشم خود مشاهده می‌کرد.»
شهدای 16 دی‌ماه نماد حق‌طلبی، عدالت‌خواهی، دینداری، وطن‌دوستی، شجاعت و سلحشوری هستند که جان خود را فدای آئین و ناموس و خاک این ملت کردند.