خداوند متعال بارها و بارها در قرآن کریم، انسان را به مطالعه و درس گرفتن از طبیعت و آثار گذشتگان سفارش کرده است و چه زمانی بهتر از بهار که خود آغازی دوباره است و این هشدار را به انسان میدهد که پس از مرگ طبیعت، رستاخیزی دیگر در راه است؛ در کنار این هشدار طبیعت آیا بهتر نیست که انسان نیز در عملکرد خود تجدید نظر کند و راهی نو در پیش بگیرد و به بازآفرینی بپردازد که البته یکی از این اقدامات لازم در زمینه روشهای مطالعاتی است.
ربالعالمین که بخشنده و مهربان بودنش از تمام صفات او بارزتر است، با اشارات مختلف در کتاب مقدس ما مسلمانان و در 100 آیه از بهار یاد کرده و در آیه 95 سوره مبارک انعام میفرماید: «خدا شکافنده دانه و هسته است، زنده را از مرده و مرده را از زنده بیرون میآورد.»
بهار هر سال کارنامه خود را ورق میزند و دوباره سرسبزی آغاز میکند تا به انسان تازه شدن و شروع دوباره را بیاموزد؛
«نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است حیف باشد که ز کار همه غافل باشی»
آری انسان که جزئی از خلقت شکوهمند الهی است، بینصیب از تحویل سال و احوال نمیماند و در آغاز بهار ناخودآگاه دچار تغییرات کم و بیش میشود و به قول مولانا؛
«باغها و سبزهها در عین جان بر برون عکسش چو در آب روان
باغها و میوهها اندر دل است عکس لطف آن بر این آب و گل است»
اینجاست که از معجزه آیات قرآن مجید انگشت حیرت به دندان میگزیم که چه بجا ما را به تفکر در پیرامونمان، به گردش ظاهراً ساده و کماهمیت روز و شب، خوب و بیداری و خشک شدن و سرسبزی دوباره درختان، به آب، دریا و حیوانات دعوت میکند و خوشا به حال اهالی کتاب و قلم که این جلوهها را با هشیاری دریافت میکنند و به آسانی از آنها به عنوان کلید درهای معرفت بهره میگیرند.
آری بهار را باید به فال نیک گرفت که با مهربانی دست ما را میگیرد و به کوچههای معرفت میبرد تا ارمغان روزهایی که گذشت، آرامشی از جنس خدا باشد. پس بهتر است از هر قشر و گروه، با هر سلیقه و آرمان در آغاز سال نو، خانه دل را نیز غبارروبی کنیم که این خانه، گرد و خاک میگیرد؛
«این جسد، خانه حسد آمد بدان از حسد آلوده باشد خاندان
گر جسد خانه حسد باشد ولیک آن جسد را پاک کرد الله نیک
طهرا بیتی بیان پاکی است گنج نور است ار طلسمش خاکی است»