سبک زندگی ایرانی - اسلامی در اغلب تولیدات سینما جایی ندارد
گروه هنر: در اغلب فیلم‌های ایرانی سبک زندگی ایرانی را نمی‌بینیم و فیلم‌ها بومی نیستند. فیلم‌ها باید به‌گونه‌‌ای باشند که بیننده با دیدن آن‌ها به سبک زندگی و تعاملات فضای زندگی شهری ایرانی دست پیدا کند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) به نقل از روابط عمومی جشنواره فیلم شهر، محمدرضا شرف الدین، مدیرعامل انجمن انقلاب و سینمای دفاع مقدس بیان کرد: هر فیلمی نیاز به هماهنگی‌ها و ساختارهای مناسب تولید دارد که با توجه به مختصات تولیدش خود به خود این هماهنگی‌ها انجام می‌شود و این تهیه‌کننده است که قبل از شروع و بعد از مدتی از پایان کار درگیر این هماهنگی‌ها است، اما آن‌چه مسلم است این که ساختارهای تولید در هر کشور تعریف خود را دارد. در ایران هم این مهم با توجه به توانمندی هر تهیه‌کننده در ساختار تولید تعریف می‌شود.
وی ادامه داد: کارهای شهری در پروسه تولید به مراتب ساختار مشکل‌تری از گونه‌های مختلف سینما دارند. برخلاف عده‌ای که تولید فیلم شهری را آسان و ساده تلقی می‌کنند و وقتی بحث برآورد فیلم شهری می‌شود از آن به عنوان فیلمی سهل و ممتنع یاد می‌کنند، به این نکته باید توجه کرد که هر فیلمی مشکلات خاص خود را دارد.
شرف الدین بیان کرد: مزاحمت‌هایی که در ساخت فیلم شهری برای شهروندان بوجود می‌آوریم و مزاحمت‌هایی که شهروندان برای ما بوجود می‌آورند تمام این دشواری‌ها و بایدها و نبایدها برای گروه تولید و تهیه تعریف می‌شود. تا وقتی که فیلم در بخش آپارتمان تولید می‌شود راحت است، اما وقتی پا به عرصه شهر گذاشته می‌شود و دوربین به سطح شهر می‌آید آنجا است که مشکلات نمود پیدا می‌کند.
تهیه‌کننده فیلم سینمایی «فرزند صبح» متذکر شد: ایجاد مزاحمت، شرایط تهیه و تولید و هماهنگی‌ها جهت برداشت تصویر و امنیت بازیگران، همه و همه مشکلاتی است که برای فیلم شهری تعریف می‌شود. در این میان هم فیلم‌های شهری ما تصویری واقعی از شهر ارائه نمی‌دهند و نباید فراموش کرد که در روایت یک قصه اجتماعی شهری صرف نظر از تعریف قصه باید آموزش‌های زندگی شهرنشینی به مردم ارائه شود.
وی ادامه داد: کارگردان‌های بزرگ دنیا در نشان دادن و ارائه تصویر شهرشان با حفظ چهارراه ضوابط از پیش تعیین شده، مشکلات، آسایش و رفتار مردم شهرشان را به درستی به تصویر می کشند به طوری که هر بیننده با دیدن فیلم به شناخت نسبی از آن شهر می‌رسد و ارزیابی نسبی و شمای کلی از تاریخ آن شهر بدست می‌آورد، اما در فیلم‌های ایرانی این حس و حال به دست نمی‌آید. مگر این‌که مخاطب با مراجعه به ذهن و حافظه شخصی خود حس شهر مربوطه را بدست بیاورد. چنین فیلم‌هایی تنها مصرف داخلی پیدا می‌کنند و در چهارچوب مرزها و حتی در مواردی منطقه جغرافیایی باقی می‌مانند حتی قابلیت این‌که در شهرهای دیگر ایران نمایش داده شود را ندارند.
این تهیه‌کننده سینما بیان کرد: به نظر من «باشو غریبه‌ای کوچک» یک نمونه مناسب فیلم شهری سینمای ایران است که از مختصات فرهنگ و تعاملات و فضای شهری مطلوب برخوردار است، اما در اغلب و برخی فیلم‌های ایرانی سبک زندگی ایرانی را نمی‌بینیم و فیلم‌ها بومی نیستند. فیلم‌ها باید به گونه‌ای باشند که بیننده با دیدن آن‌ها به سبک زندگی و تعاملات فضای زندگی شهری ایرانی دست پیدا کند.
مدیرعامل انجمن سینمای دفاع مقدس در پایان بیان کرد: به عقیده من در لایه‌های زیرین یک فیلم شهری، آموزش‌های لازم شهروندی به مخاطب ارائه شود نه این‌که برای ارزان تمام کردن فیلم به ریزه کاری‌های یک زندگی توجه نکنیم. چطور فیلمسازان ما در یک اثر برای سیاه‌نمایی مشکلات شهر، به ریزترین جزئیات توجه می‌کنند، اما در مورد یک زندگی شهری مطلوب به جزییات توجه نمی‌کنند.
