یک پله بالاتر؛ خدایا روزه راستین و عبادت بی‌ظرف روزیمان کن
گروه جامعه: محدودیت، بزرگ‌ترین اندوه بشری است اما خداوند برای بندگی، هیچ محدودیت و ظرفی قرار نداده. همیشه می‌توان بالاتر رفت و از بیهودگی گریخت.
خیلی‌هایمان روزه می‌گیریم، نماز می‌خوانیم، عبادت می‌کنیم؛ همچنین خیلی‌هایمان کار می‌کنیم، حرف می‌زنیم، بازی می‌کنیم، کنش و واکنش اجتماعی داریم و ... خلاصه خیلی‌هایمان فکر می‌کنیم زندگی می‌کنیم اما اگر با دقت به آنچه می‌کنیم نگاه کنیم می‌بینیم که به جز بیهودگی هیچ نمی‌کنیم.
اگر با نگاهی ژرف به زندگیمان نگاه کنیم می‌بینیم که به جز اتلاف زندگی و شاید فقط گذراندن و شب را روز کردن و روز را به شب رساندن هیچ کار مفیدی در زندگیمان نکرده‌ایم و این در حالی‌ست که امروز مسلمان با فردایش باید فرق کند، البته نه به سمت نزول که به سمت صعود.
کار می‌کنیم؛ اما همیشه فراموش می‌کنیم که یک مسلمان کار را باید به حد اعلای خود انجام دهد؛ اگر روزه می‌گیرد، روزه بگیرد به تمام اعضا و جوارح، اگر نماز می‌خواند، نماز بخواند به قوت قلب، اگر کار می‌کند، به راستی کار کند و کار را به نقطه مطلوبش برساند.
اما ما زندگی می‌کنیم اما نه زندگی که بر اساس برنامه و نظم در امور ما را به سمت خلیفه‌اللهی پیش ببرد، فقط زنده‌ایم.
بیهودگی؛ گناه بزرگی است که فقط باید از آن به خدا پناه برد؛ خدا؛ اگر همیشه خدا به یادمان باشد؛ خدا با تمام عظمتش، قدرتش، رأفتش، جلال و جبروت و جلال و جمالش و خدای با منظور و مقصود آفرینش و خلقتش، یقیناً بیش از گذشته انسان خواهیم بود، آدم‌وار خواهیم زیست. البته به توفیق و راهنمایی تنها هدایت‌گر راستین گمراهان.
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللهمّ اعنّی فیهِ على صِیامِهِ وقیامِهِ وجَنّبنی فیهِ من هَفَواتِهِ وآثامِهِ وارْزُقْنی فیهِ ذِکْرَکَ بِدوامِهِ بتوفیقِکَ یا هادیَ المُضِلّین؛ خدایا یارى کن مرا در این روز بر روزه گرفتن و عبـادت و برکنارم دار در آن از بیهودگى و گناهان و روزیم کن در آن یادت را براى همیشه به توفیق خودت اى راهنماى گمراهان».
