توفیق نسبی سریال‌های ماه رمضان در گروی بازی بازیگران تئاتری بود
گروه هنر: اگر در مجموع سریال‌های پخش شده از رسانه ملی توفیق نسبی را در جذب مخاطبان شاهد بودیم، یکی از دلایل اصلی آن روانی بازی بازیگران آنها بوده است؛ بازیگرانی که خود را وامدار تئاتر می‌دانند.
تئاتر مادر هنرهای نمایشی است؛ هنرهای نمایشی که با پیشرفت فناوری و استفاده از بسیاری وجوه خلاقه هنری بسط و گسترش فراوانی پیدا کرده است، اما پایه و اساس آنها تئاتر است و چکیده همه آنها در چیزی به نام بازیگری خلاصه می‌شود.
اصول و مبنای بازیگری تئاتر کاملاً علمی و بر اساس شیوه‌ها و متدهای رایج جهانی تبیین می‌شود که هر بازیگر تئاتری چه به شکل آکادمیک آن را خوانده باشد و چه به شکل غریزی علاقه‌مند به بازیگری تئاتر باشد باید خود را ملزم به ممارست در مسیر یکی از این متدهای بازیگری کند؛ تربیت حس، تربیت بدن و رفلکس‌های حسی که در مواجهه با پدیده‌های پیرامون یک بازیگر تئاتر از طریق حالت چهره(mimik) و یا زبان بدن (bodylanguage) او بروز می‌یابد جزئی از قواعد اصلی و تغییرناپذیر بازیگری است که در طول دوارن حرفه‌ای یک بازیگر خود را برای رسیدن به شکل ایده‌آل و باورپذیر آن آماده می‌کند.
قطعاً با توجه به مختصات تئاتر و مدیوم تعریف شده برای آن که معمولاً تماشاگر در نزدیکترین موقعیت به صحنه اجرای تئاتر نیز چند متری با اشخاص بازی فاصله دارد، بروز چنین حالات و واکنش‌هایی از سوی بازیگر تئاتر در شکل اغراق شده خود اتفاق می‌افتد که به این واسطه می‌توان گفت تئاتر برای بازیگر همچون ورزش دو و میدانی برای یک ورزشکار است که دقایقی پیش از ورود به میدان ورزشی با انجام آن خود را آماده و اصطلاحاً گرم می‌کند.
مسلماً بازیگر تئاتری که در طول سالیان سال فعالیت حرفه‌ای خود با توسل به شیوه‌های به روز شده تئاتر خود را در سطحی قابل قبول نگاه داشته است، حال که برای گونه‌ای دیگر از بازیگری، آن هم بازیگری در جلوی دوربین تلویزیون و سینما انتخاب می‌شود تنها کافی است در به کار بردن حالات چهره و زبان بدن خود که نوعی واکنش و ری‌اکشن به حوادث جاری در داستان فیلم و سریال است درصدی از این جلوه را بازنمایی کند، آن زمان است که با توجه به قاب‌بندی موجود در سینما و تلویزیون که به غیر از نماهای باز، اغلب نماهای متوسط و بسته است، بازی بازیگر بسیار دلنشین‌تر خواهد بود.
امسال و در ایام ماه رمضان شاهد تنوع خوبی از نظر موضوع و ژانر در تولید آثار نمایشی تلویزیونی بودیم که به این واسطه ذائقه اغلب بینندگان تلویزیونی را تأمین می‌کرد و موجب می‌شد تا اغلب اعضای خانواده روزه‌دار ایرانی پس از افطار ساعاتی از شب را در کنار هم به تماشای سریال مورد علاقه خود بنشینند.
«پایتخت4» با فضایی طنز و با در اختیار داشتن بازیگران محبوب فیلم‌ها و مجموعه‌های کمدی، «گاهی به پشت سر نگاه کن» با یک داستان پرتعلیق پلیسی که کشش خوب دراماتیک را در همراهی مخاطبان موجب می‌شد و «دردسرهای عظیم 2» یک ملودارم اجتماعی با رگه‌هایی از طنز بازیگران همگی هر چند ممکن است در مقاطع بسیار ناچیز، اما توانستند رضایت نسبی مخاطبان را با خود همراه سازند.
اما بی‌تردید براساس آن چیزی که به آن اشاره شد برگه برنده مجموعه‌های تلویزیون ماه رمضان امسال، حضور بازیگران موفق تئاتری با پشتوانه خوب حرفه‌ای و عملی آنها حاصل سال‌ها فعالیت در عرصه اجراهای زنده تئاتری بود؛ همواره تغذیه شدن تلویزیون و سینما از سوی بازیگران کارکشته و متبحر تئاتری که اصطلاحاً خاک صحنه خورده‌اند توانسته است موجب آبرومندی سینما و تلویزیون حتی با وجود تولید مجموعه‌های تلویزیونی کمتر جذاب شود.
حضور بازیگرانی همچون احمد مهرانفر، علیرضا خمسه و محسن تنابنده که تجربیات تئاتری خود را در طنازی هر چه بیشتر «پایتخت» به ارمغان آورند تا بازی خیره کننده سعید چنگیزیان از جمله بازیگران قدرتمند تئاتر در سریال «گاهی به پشت سر نگاه کن» و البته حضور یک پیشکسوت تئاتر همچون امین تارخ در آن، در کنار محبوبیت شخصیت‌های سریال «پایتخت» و داستان پرکشش «گاهی به پشت سر نگاه کن» توانست توفیق نسبی این سریال‌ها را دوچندان سازد.
حتی در سریال «دردسرهای عظیم» هم که به نسبت دو سریال ذکر شده کمتر مورد توجه مخاطبان قرار گرفت، فخامت سریال بیشتر به واسطه حضور فریده سپاه منصور، مهدی هاشمی و حسین محب‌اهری بود؛ بازیگرانی که همچنان با وجود آنکه در اوج محبوبیت و معروفیت هستند اما قلب‌شان برای تئاتر می‌تپد.
و سخن آخر اینکه مسئولان باید بدانند که تئاتر علاوه بر اینکه هنری فاخر است برای سینما و تلویزیون ما نیز سرمایه محسوب می‌شود که باید بیش از پیش به آن توجه کرد، آن را مورد حمایت قرار داد تا از مهجوریت خارج شود.
