فنای جسم حسین(ع) در بقای روح اسلام؛ نشانه‌ای برای آنان که می‌اندیشند
گروه دانشگاه: رئیس جهاد دانشگاهی واحد علامه طباطبایی در یادداشتی عنوان کرد: شایسته است عاشقان حسین(ع) با این امید که نالیدنشان راهی به‌سوی بالیدنشان شود، آموزه‌های عملی آن واقعه را به کار گیرند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، عبدالرحیم نیکخواه، رئیس جهاد دانشگاهی واحد علامه طباطبایی در آستانه فرا رسیدن تاسوعا و عاشورای حسینی یادداشتی را در این باره در اختیار ایکنا قرار داده است که متن آن در ادامه می‌آید:
بسم الله الرحمن الرحیم
امام حسین(ع) به‌عنوان اسطوره آزادی‌خواهی، آرمان‌طلبی و اعتدال، سفیر تدبر و تفکر و شهید تعقل و آگاهی مطرح است. فنای جسم حسین در بقای روح اسلام، نشانه‌ای است برای آنان که می‌اندیشند و نه آنان که راه و رسمش را فدای اسمش کرده‌اند.
رسم حسین(ع) دین‌داری و آزادگی است و حتی آزادگی بدون دین؛ آنجا که می‌گوید: «اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید». رسم حسین(ع) آرمان خواهیست، تلاش برای رسیدن به آرمان‌های اجتماعی به دور از دلواپسی‌های دنیای فانی؛ تصویر این عشق عارفانه در سطر سطر دعای شریف عرفه متبلور است. رسم حسین(ع) اصلاح‌طلبی است، آنجا که می‌گوید: من برای اصلاح دین جدم قیام کرده‌ام.
واقعه عاشورا، یک جنگ معمولی در میان هزاران جنگ تاریخ بشر نیست. همین که امام با وجود غیرت قبیله ی بنی‌هاشم نمی‌خواهد آنها را رو در روی امویان قرار دهد و یک جنبش آرمان‌خواهانه را حتی با وجود احتمال پیروزی تا حد یک نزاع قبیله‌ای تنزل نداد، نشان از ژرفای نگاه و وسعت دید آن حضرت دارد.
اگر قیام امام حسین(ع) نبود اسلام، اسلام اموی بود
این جنبش خالص و شفاف که از رهگذر بینش امام می‌گذرد از دیدگاه کلی از دو بخش اصلی تشکیل شده است: اول، اعلام ناروایی وضع موجود و دوم، قیام علیه این ناروایی و حرکت به سمت وضعیت مطلوب. چه بسا اگر قیام باشکوه امام حسین(ع) نبود امروز اسلام، اسلام اموی بود و آزادگی حتی، شکل دیگری داشت.
ایستادگی امام در برابر تهمت و افتراهای ناروا و گوناگون درس بزرگی از این واقعه باشکوه است، عده‌ای او را خارجی می‌خواندند و عده‌ای فتنه‌گر، گروهی حسین(ع) را قدرت‌طلب نامیدند و گروهی او را از این حیث که فریب کوفیان را خورد، ساده‌لوح می‌انگاشتند. حال آنکه حسین(ع)، حسین(ع) بود و در توصیفات و تعاریف ناقص بشر نمی‌گنجید.
شایسته است هر ساله موسم محرم، عاشقان حسین(ع) به پاسداشت آزادی‌طلبی، آرمان‌خواهی و اعتدال‌گرایی او و با این امید که نالیدنشان راهی به‌سوی بالیدنشان شود و با شوری از سر شعور، در دستگاه عزای حسین(ع) ابتدا تعلم، سپس توسل و در نهایت تبرک یابند؛ از دیدگاه معرفتی، آموزه‌های عملی آن واقعه را به کار گیرند و با توسل به جایگاه وی در دستگاه خلقت، از برکت وجود امام و مراسم عزای او بهره‌ها ببرند.
اشتباه عرض ارادت کردن و باقی ماندن در شور بدون شعور، یعنی عظمت قیام امام حسین(ع) را در سنج و دمام و طبل و زنجیر دیدن و یا به نام مداحی، هر چه خواهی گفتن. باید بپذیریم تکرار هر ساله این مراسم از نوع «اعاده» است، نه «عود». به قول «دکتر شریعتی» در کتاب «حسین وارث آدم»، «حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود». بکوشیم برای تشنگی حسین(ع) ... .
عبدالرحیم نیکخواه
رئیس جهاد دانشگاهی واحد علامه طباطبایی
