انحصار نمایش‌های دینی در روایت مصائب اهل بیت(ع)
گروه هنر: وقتی صحبت از نمایش دینی و مذهبی می‌شود فوراً اذهان تولیدکنندگان نمایش و مخاطبان به سمت گونه‌ای از نمایش که روایتگر مصائب وارد آمده به اهل بیت(ع) است معطوف می‌شود؛ در حالی که ما در تاریخ مذهب شاهد وقایع خوشایند زیادی هستیم که از پرداختن به آنها غافل هستیم.
ابوالفضل حاج‌علیخانی، نویسنده و کارگردان تئاتر در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: متأسفانه در عرصه فرهنگ و هنر نهادها و سازمان‌های متولی در شرایط کنونی در حال انجام مجموعه‌ای از کارها و فعالیت‌های موازی هستند و کمتر فعالیت و تولید اثر را شاهد هستیم که به ویژه در حوزه هنر دینی و ارزشی حرف نو و تازه‌ای برای گفتن داشته باشد.
وی ادامه داد: بدون تعارف فعالیت‌های انجام شده در حوزه فرهنگ و هنر دینی و البته از آنجا که در این مقال صحبت در حوزه هنرهای نمایشی است، آثار تولید شده در این عرصه بدون توجه به نیاز و خواست مخاطب در حال تولید هستند و گویا تنها چیزی که برای مسئولان به ویژه بانیان فرهنگ و هنر دین‌مدار و ارزشی ما در این زمان مهم است اینکه تنها به فکر ارائه آمار کمی از فعالیت‌هایی باشند که در دوران مدیریت آنها به وقوع می‌پیوندد.
نویسنده و کارگردان نمایش «فین به روایت جن جین» تصریح کرد: غفلت از بسیاری از مقاطع زمانی مناسبتی که هر یک از آنها مصداق بهجت و سرور دینی هستند و تمرکز فعالیت این نهادها و سازمان‌ها به انجام و اقدام در زمینه مجموعه‌ای از کارها و تولیدات که دربردارنده مقاطع و مناسبت‌هایی عرفی و آشناست که بیشتر به ایام سوگواری مذهبی و اقامه عزا در دهه‌های مذهبی مربوط می‌شود بیانگر این موضوع است که نهادها و سازمان‌های متولی فرهنگ و هنر کشور به جای آنکه به دنبال انجام کارهایی مؤثر و هدفمند در ترویج و فرهنگسازی دینی باشند، با انجام کارهایی سطحی و بی‌هدف تنها به دنبال هیاهوی رسانه‌ای و مطرح ساختن خود هستند.
حاج‌علیخانی در ادامه گفت: وقتی صحبت از پرداختن به وجوه شادمانه و سرور در تولید آثار مذهبی و دینی می‌شود که بیشتر در آثار نمایشی ویژه اعیاد مذهبی نمود پیدا می‌کند، ناخودآگاه این تفکر به اذهان مسئولان و مدیران فرهنگی متبادر می‌شود که ممکن است با پرداختن به این مقولات در قالب تولید و ارائه آثار نمایشی مصادیق وهن به ساحت ائمه اطهار(ع) بروز پیدا کند، در حالی که آنچه ممکن است یک هنرمند تئاتر در اثر خود که دارای رگه‌های طنز و شادی باشد به آن بپردازد، همگی عین به عین روایات تاریخی است و چیزی اضافه بر آن از برداشت‌های خود اضافه نمی‌کند.
بازیگر نمایش عاشورایی«برگزین» افزود: نکته مهم این است که بنا به ملاحظاتی که همچنان دلیل آن هم مشخص نیست ما از بسیاری از این مقاطع و رویدادهای تاریخی مذهب که اتفاقاً روایت بی‌کم و کاست آن بدون دخل و تصرف بر صحنه نمایش می‌تواند موجب شادی و بهجت مخاطب تئاتر شود غافل هستیم، در غیر این صورت تنها نمایش دینی و مذهبی پرداختن به مقاطعی از تاریخ که جنبه‌های مصیبت و سوگ در آنها بارز است نیست؛ مواردی که اصرار و پافشاری در پرداختن به آنها به مرور منجر به انزجار مخاطبان از تئاتر دینی شده است.
حاج‌علیخانی تأکید کرد: ما حتی در وقایع منتهی به روز عاشورای اباعبدالله الحسین(ع) به عنوان یکی از وقایع خونبار و مصیبت‌بار تاریخ اسلام با برهه‌های زمانی خاصی مواجه هستیم که حتی اگر لبخند و شادمانی را برای مخاطب به ارمغان نیاورند حداقل موجب خشنودی، غرور و رضایتمندی مخاطبان تئاتر دینی به آئین و کیش خود خواهند شد؛ نمی‌دانم چرا از روایت نمایشی چنین وقایعی غفلت می‌کنیم؟ واقعه مباهله، اشتیاق دیدار اویس قرنی با پیامبر(ص) و ... از جمله وقایعی هستند که روایت نمایشی آنها در این ایام که نزدیک به مبعث رسول اکرم(ص) است خوشایند بوده و یا رویداد خوشایند ازدواج حضرت علی(ع) با حضرت زهرا(س)؛ به واقع چرا چنین مقاطع دینی در تولید آثار نمایشی ما جایی ندارد و وقتی صحبت از نمایش دینی می‌شود فوراً اذهان به این سمت و سو می‌رود که باید سر بریده‌ای روی نیزه‌ای دیده شود و یا از مصائب بانوی پهلوشکسته صحبت به میان آید و صحنه نمایش را تبدیل به روضهخوانی و مداحی مجالس عزا کنیم؟
