الهی‌قمشه‌ای پل ارتباطی ادبیات و قرآن کریم بود
گروه ادب: استاد موسوی بلده تصریح کرد: مهدیه الهی‌قمشه‌ای انس زیادی با قرآن داشت و در تمام جلسات ادبی که برگزار می‌کرد از تلاوت آیات قرآن استفاده می‌شد و می‌توان گفت که وی پل ارتباطی ادبیات و قرآن کریم بود.
سیدحسین موسوی بلده، پیشکسوت قرآنی در حاشیه مراسم تشییع پیکر بانو مهدیه الهی قمشه‌ای، در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با بیان اینکه مهدیه الهی‌قمشه‌ای انس زیادی با قرآن داشت و در تمام جلسات ادبی که برگزار می‌کرد از تلاوت آیات قرآن استفاده می‌شد و می‌توان گفت که وی پل ارتباطی ادبیات و قرآن کریم بود، عنوان کرد: خانواده الهی‌قمشه‌ای مشهور به فعالیت بارز در عرصه ترجمه و تفسیر قرآن هستند و پدر مهدیه الهی قمشه‌ای مفسر بزرگ قرآن بود.
موسوی بلده افزود: این افتخار را داشتم که در محافل درس و سخنرانی‌های بانو الهی قمشه‌ای حضور پیدا کنم و از نزدیک شاهد تسلط وی به شعر و ادبیات و عرفان و ارتباط دادن آن به آیات قرآن کریم بوده‌ام.
وی با تاکید بر اینکه مهدیه الهی‌قمشه‌ای بسیار مانوس با قرآن کریم و شیفته آیات کلام‌الله بود، گفت: در بیشتر جلسات ادبی که ترتیب می‌داد ابتدا یا وسط جلسه را به تلاوت قرآن اختصاص می‌داد و از آیات قرآن در کلام شیرینش در نقل حکایات ادبی استفاده می‌کرد.
موسوی بلده افزود: بنده با اینکه خود در حوزه فعالیت‌های قرآنی مشغول هستم و تبحری در ادبیات ندارم نسبت به قدرت ادبی و مقام عرفانی این بانوی بزرگ ادای احترام می‌کنم. وی تلاش می‌کرد جوانان را با انسانیت، قرآن، آزادگی و ارزش‌های اسلامی پیوند بزند و به خوبی دین خود را به قرآن و اسلام ادا کرد.
وی تصریح کرد: بانو الهی قمشه‌ای به راستی خادم بزرگ قرآن کریم بود و تمام عمر خود را صرف تدریس و پژوهش در آیات کلام‌الله کرد و از ذوق ادبی و هنر شاعری خود برای انتقال مفاهیم و پیام‌های آسمانی کلام‌الله به جامعه مخاطبانش استفاده کرد.
موسوی بلده افزود: می‌توان گفت رمز محبوبیت کلام الهی قمشه‌ای پیوند سخنانش با آیات قرآن و استفاده از مفاهیم دقیق این کتاب آسمانی بود. وی به عمق حقایق عبارات و آیات قرآن پی برده بود و خود مظهر عمل به آنها شده بود.
وی تصریح کرد: امیدواریم که شاگردان بانو الهی‌قمشه‌ای راه وی را ادامه دهند و جوانان امروز گفتارها و سخنان شیوا و آسمانی وی را به خاطر بسپارند. وی معلمی بزرگ، مخلص و وارسته بود که سخنش از جان برمی‌آمد و برجان می‌نشست.
