خاطره‌ای از یک مدافع
شوق پرواز او را آسمانی کرد/ انگشتری که به دست صاحبش رسید
گروه جهاد و حماسه: قبل ازعملیات باهم قرار گذاشته بودیم که اگر شهید یا مجروح شدیم وسایل مهم مثل بی سیم جی پی اس همدیگر را برداریم، همین‌طور ساعت‌ها وانگشترها و ازهمه مهمتر انگشترها بود.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) شهید مسعود عسکری متولد شهریور 1369 بود. وی ابتدا در رشته الکترونیک و سپس حقوق را برای تحصیل انتخاب کرده اما میل و عشق به پرواز در وجود او قوی‌تر از این رشته‌ها بود به همین خاطر پرواز را به‌جای تحصیلات برگزید. شهید عسکری 21 آبان ماه سال گذشته طی عملیات مستشاری در حلب به درجه شهادت نائل آمد. پیکر پاکش 22 آبان ماه به کشور بازگشت و طی مراسم باشکوهی در 24 آبان‌ماه تشییع و در قطعه 26 گلزار شهدای بهشت زهرا(س) به خاک سپرده شد.
در ادامه خاطره یکی از همرزمان این شهید را می‌خوانیم:
قبل ازعملیات باهم قرار گذاشته بودیم که اگر شهید یا مجروح شدیم وسایل مهم مثل بی سیم جی پی اس همدیگر را برداریم، همین‌طور ساعت‌ها وانگشترها و ازهمه مهمتر انگشترها بود.
وقتی بانگ توپ بیست‌وسه بلند شد و مسعود و همرزم‌هایش روی زمین افتادند، رسیدم بالاسرش بی‌سیم و جی پی اسش را برداشتم مسعود را کشیدم عقب و سوار بر ماشین به سمت درمانگاه رفتم، در درمانگاه صحرایی اشک تو چشم‌هام جمع شد و یاد حرف‌هامان افتادم.
خواستم انگشترش را دربیاورم، انگشت را کمی حرکت دادم اما دلم نیامد، انگشت‌ها، دست‌ها و بدن مسعود پر از ترکش بود و من دلم نیامد انگشتر را از روی زخم‌ها به زور خارج کنم، دوباره سوار برماشین بعدی به سمت قسمت شهدا برگشتیم.
خیلی پیگیر انگشتر مسعود بودم با دعوا وارد قسمت شهدا شدم و ازمسئولش پرسیدم: انگشتر شهید عسگری کجا است؟ گفت نگران نباش به دست صاحبش می‌رسد. وقتی به ایران آمدیم و انگشتر را دست مادرش دیدم دلم آرام گرفت. انگشتر و پلاک و آغشته به خونِ قمر منیر گردان فاتحین استاد خلبان پاسدار بود.
در ادامه خاطره یکی از همرزمان این شهید را می‌خوانیم:
قبل ازعملیات باهم قرار گذاشته بودیم که اگر شهید یا مجروح شدیم وسایل مهم مثل بی سیم جی پی اس همدیگر را برداریم، همین‌طور ساعت‌ها وانگشترها و ازهمه مهمتر انگشترها بود.
وقتی بانگ توپ بیست‌وسه بلند شد و مسعود و همرزم‌هایش روی زمین افتادند، رسیدم بالاسرش بی‌سیم و جی پی اسش را برداشتم مسعود را کشیدم عقب و سوار بر ماشین به سمت درمانگاه رفتم، در درمانگاه صحرایی اشک تو چشم‌هام جمع شد و یاد حرف‌هامان افتادم.
خواستم انگشترش را دربیاورم، انگشت را کمی حرکت دادم اما دلم نیامد، انگشت‌ها، دست‌ها و بدن مسعود پر از ترکش بود و من دلم نیامد انگشتر را از روی زخم‌ها به زور خارج کنم، دوباره سوار برماشین بعدی به سمت قسمت شهدا برگشتیم.
خیلی پیگیر انگشتر مسعود بودم با دعوا وارد قسمت شهدا شدم و ازمسئولش پرسیدم: انگشتر شهید عسگری کجا است؟ گفت نگران نباش به دست صاحبش می‌رسد. وقتی به ایران آمدیم و انگشتر را دست مادرش دیدم دلم آرام گرفت. انگشتر و پلاک و آغشته به خونِ قمر منیر گردان فاتحین استاد خلبان پاسدار بود.
