جایگاه رشد معنوی در موفقیت/ چطور تجربه پروانه شدن را احساس کنیم

خودت بزرگترین دستاوردی!

خیلی‌ها دست به کاری نمی‌زنند مگر اینکه برایشان کاملا مشخص گردد که نتیجه و دستاورد نهایی آن کار برایشان چیست؟ اگر ببینند که این کار سود و نفع قابل و با ارزشی برایشان ندارد، اصلا وارد گود نمی‌شوند و از همان ابتدا خود را کاملا کنار می‌کشند.

این عده همان کسانی هستند که وقتی فرد نیازمندی را گوشه‌ای افتاده ببینند نزدیکش نمی‌شوند و خود را به ندیدن می‌زنند و می‌گذرند؛ آنها زمانی که پدرومادر شان پیر و از کارافتاده می‌شود به دنبال خانه سالمندان می‌گردند و هنگامی که تاریخ مصرف دوستان و همکارانشان گذشت، با توجیهی به زعم خود منطقی آنها را کنار می‌گذارند و دنبال یاران و همراهان سودرسان جدیدی می‌روند.

اما نکته اینجاست که خالق هستی بسیاری از دستاوردها و جوایز و پاداش‌های طلایی را نه در مقصد بلکه در فرآیند رسیدن به مقصد قرار داده است. یعنی درست شبیه کرم ابریشمی که باید درون پیله رشد کند و بزرگ شود تا اینکه با زور و زحمت پیله را بشکافد و بیرون آید، موقع بیرون آمدن از پیله است که متوجه بال‌های بزرگ و تجربه پریدن و پروانه شدن می‌شود؛ پروانه شدن دستاوردی است که کرم بعد از روزها تلاش و تقلا درون پیله بدست می‌آورد.

افراد موفق هم تجربه مشابهی را از سر می‌گذرانند. آنها هم مثل بقیه برای بدست آوردن نتیجه تلاش می‌کنند، اما تفاوتشان با بقیه این است که جدا از منافع مادی و نتایج دنیوی، برای آنها رشد و توسعه‌ای که در وجودشان تجربه می‌کنند و استعدادها و ظرفیت‌هایی که در مسیر تلاش نصیبشان می‌شود، بسیار ارزشمندتر از دستاوردهای مادی است.

موفق‌ها روی رشد مثبت توانایی‌ها و آگاهی خود بسیار حساس‌ هستند؛ به‌ قدری که بسیاری اوقات کارهای پرمنفعت را، به دلیل اینکه برایشان رشد معنوی و باطنی ندارد کنار می‌گذارند و برعکس گاهی روی اموری پافشاری می‌کنند که نتیجه مادی‌اش ناچیز اما دستاوردهای معنوی‌اش فوق‌العاده است. ناگفته نماند که در گذر زمان این رشد و تعالی معنوی و شخصیتی است که باعث می‌شود موفق‌های برجسته به چشم بیایند و به یک الگوی موفق برای بقیه تبدیل شوند.

احمد حلت