دوخت بزرگترین پته جهان برای ضریح مطهر سیدالشهدا(ع)

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، به نقل از روابط عمومی ستاد بازسازی عتبات عالیات، پته دوزی، هنر بانوان کرمانی است که قدمت دیرینه دارد و با ورود انواع و اقسام هنرهای صنعتی، هنوز جایگاه خود را به عنوان یک هنر اصیل و سنتی از دست نداده است.

پارچه‌ ساده‌ای که با سوزن‌ دوزی از سادگی به زیباترین نقش و نگارها در می‌آید، حاصل هزاران بخیه‌ای است که دست هنرمند زنان کرمانی آن را نقش می‌زند. پته در زندگی مردم این استان جایگاه خاصی دارد و آن را در جهیزیه دختران در قالب جانماز، جلد قرآن، سجاده، سفره، روبالشی، رومیزی و … می‌توان مشاهده کرد.

بنابر این گزارش، این بار بانوان هنرمند کرمانی حاصل سوزن دوزی خود را نقش پارچه‌ای کرده‌اند که قرار است بر ضریح شش گوشه ابا عبدالله(ع) بنشیند.

به بهانه دوخت پته برای ضریح مطهر امام حسین(ع) گفت‌وگویی با دو نفر از بانوانی که در این کار زیبا و ارزشمند نقش آفرینی کرده‌اند صورت گرفته است.

نجمه فلسفی درباره چگونگی انجام کار می‌گوید: اواخر سال ۱۳۹۱ در کلاس درس برای دانشجویان در مورد رودوزی پارچه‌ خانه‌ خدا توضیح می‌دادم که ناگاه جرقه‌ای در ذهنم زده شد که کار هنرمندانه‌ای برای ضریح ائمه(ع) انجام دهیم. همان‌جا از دانشجویان خواستم روی پیشنهاد من که برای یکی از ائمه معصومین(ع) کار هنری خوبی انجام دهیم فکر کنند که با استقبال همه‌ دانشجویان مواجه شدم. وقتی پیشنهاد دادم که برای حرم مطهر امام حسین(ع) کاری انجام دهیم، اشک شوق و حسرت از دیدگان بچه‌ها جاری شد به گونه‌ای که کلاس از رسمیت افتاد.

وی ادامه می‌دهد: وقتی در مورد ابعاد کار برای ضریح مطهر سیدالشهدا(ع) به اینترنت مراجعه کردم، با یافتن ابعاد کار، جا خوردم و فهمیدم کار بسیار عظیمی است اما بچه‎ها قبول کردند. با مسئول ستاد بازسازی عتبات عالیات در کرمان موضوع را مطرح کردم که ایشان هم استقبال کردند و گفتند آماده‌ همکاری هستیم، به این ترتیب کار آغاز شد.

به گفته فلسفی، دوخت پته‌ها به طور تقریبی ۱۸ ماه طول کشید و زودتر از آن چه تصور می‌‌شد پایان یافت. کاری که ابتدا با تعدادی دانشجو شروع شده بود، با مشارکت جمع کثیری که بعضا از شهرها و استان‌های دیگر حتی در حد دوخت چند بخیه همکاری کردند، خاتمه یافت. به طور ثابت ۱۲۱ نفر پای کار بودند و مابقی در حد ابراز عشق و ارادت به ساحت اباعبدالله(ع) دستی رساندند و کمک کردند. برای انجام این پروژه ۵۵ متر مربع دوخت مفید حاصل که در هر سانتیمتر مربع آن ۱۳ بخیه کوک زده شد.

فلسفی افزود: در مسیر دوخت پته برای ضریح مطهر امام حسین(ع) عنایت‌های بسیاری در عالم خواب و بیداری نصیب دوزندگان و مجریان شد که فرصت مجزایی برای بیان می‌خواهد. زیارت کربلای معلی و نجف اشرف یکی از پاداش‌هایی بود که نصیب بانوان مجری طرح شد و ان شاء الله از شفاعت اهل‌بیت(ع) بی‌بهره نمانیم. در حال حاضر نیز کار دوخت پته برای حرم حضرت ابوالفضل العباس(ع) با پنج قطعه در سه سایز در حال انجام است.

همچنین بتول میرشکاری یکی از هنرمندان و عضو ثابت این طرح نیز در خصوص نحوه‌ انجام کار ‌گفت: یک جفت گوشواره نذر حرم امام حسین(ع) کرده بودم و روزی که برای ادای نذرم به ستاد بازسازی عتبات عالیات کرمان مراجعه کردم، شنیدم که دوخت پته برای ضریح حرم مطهر سیدالشهدا(ع) در حال انجام است. مشتاقانه اعلام آمادگی کردم که در این کار سهمی داشته باشم، اوائل کار بود که توفیق همکاری نصیبم شد.

وی ادامه داد: اواخر اردیبهشت‌ماه سال ۹۲ بود که رسما کار دوخت پته‌ها آغاز شد. ۲۵ نفر بودیم که از شش صبح کار را شروع می‌کردیم. ۱۶ تکه‌ پته با نقش پیوسته قرار بود برای ضریح مطهر امام حسین‌(ع) تهیه شود. جفت کردن تکه‌ها کار سختی بود باید بین دوخت‌ها و نقش‌ها هماهنگی کامل حاصل می‌شد، کار سختی بود. گاهی از ساعت شش  تا 23 کار می‌کردیم. همه با دل و جان کار می‌کردند. حتی اسباب پذیرایی را خودمان مهیا می‌کردیم.

وی اظهار کرد: ضمن کار، گاهی نذر و نذوراتی هم داشتیم مثلا پول روی هم می‌گذاشتیم و برای سلامتی امام زمان(عج) گوسفند قربانی می‎کردیم، آش می‌پختیم و برای نزول باران نذر می‌کردیم.