پیامبری که ناله انسان‌های ندار خواب را از چشمانش می‌ربود

حجت‌الاسلام والمسلمین سعید سعدی، مدرس حوزه و دانشگاه در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خوزستان، درباره معنای «رحمه للعالمین» بودن رسول خدا(ص) گفت: وقتی سخن از رحمت می‌آید در اصطلاح زمینی و متعارف ما به نعمت و خدمتی گفته می‌شود که خارج از موارد عادی به افراد داده می‌شود؛ یعنی اینکه بدون آنکه شخص استحقاق آن را داشته باشد و یا حتی منتظر آن باشد، فردی که صاحب فضل است از روی کرامت آن را به افراد ارائه می‌دهد و این عمل، فعال کردن جنبه رحمانی است.

انسان‌ها بهترین الگو را در ایشان پیدا کردند و می‌توانند به ارزش‌ها و معیارهای ارزشی عمل کنند؛ بدون اینکه نگران باشند که آیا به خطا رفتند یا نه؟

وی اظهار کرد: پیامبر نورانی اسلام(ص) برای هر دو جهان رحمت است؛ برای انسان‌ها از این جهت رحمت است که اولاً انسان‌ها بهترین الگو را در ایشان پیدا کردند و می‌توانند به ارزش‌ها و معیارهای ارزشی عمل کنند؛ بدون اینکه نگران باشند که آیا به خطا رفتند یا نه؟ چون انسان‌ها همیشه این دغدغه را دارند که آیا صحیح عمل می‌کنند یا نه؟ خدای تبارک و تعالی وجود مقدس پیامبر(ص) را به عنوان رحمه‌للعالمین به انسان‌ها تقدیم کرد و انسان‌ها با الگوگیری از پیامبر(ص) و تطبیق اعمال و افعالشان با ایشان متوجه می‌شوند اعمالشان صحیح است یا خیر.

سعدی ادامه داد: از جهت دیگر، وجود مقدس پیامبر(ص) خیر و برکت بود و هر جا که می‌رفت با خود هاله‌ای از نور، صفا، گذشت، مهربانی و عاطفه می‌برد. تواضع و فروتنی و صمیمیتی که با افراد داشتند، عنایتی که به فرودستان و فقرا داشتند، باعث می‌شد وجود مقدس پیامبر(ص) به عنوان یک وجودی که همه این ارزش‌ها را به جهان بشریت عرضه می‌نمود و آنها را تبدیل به ارزش‌های عینی می‌کرد، همه جا مطرح بود.

اگر وجود مقدس پیامبر(ص) نبود، اسلامی نبود

این مدرس حوزه با بیان اینکه اسلام، بزرگترین نعمتی است که خدا به انسان داده است، افزود: وجود مقدس پیغمبر(ص) و زحمات ایشان برای دین اسلام بر کسی پوشیده نیست؛ به شکلی که اگر ایشان نبود، اسلامی نبود. چنانکه برخی از یاران پیامبر(ص) در رجزها خطاب به ایشان می‌گفتند: «لولاک لما صلینا؛ اگر نبودی دین نداشتیم.» اگر پیامبر(ص) به قله‌ای از ارزش‌ها نمی‌رسید، خداوند هم ایشان را به پیامبری انتخاب نمی‌کرد. بنابراین وجود مقدس پیغمبر(ص) از این جهت نعمتی است که ارزش‌های انسانی را به بشر نشان داد.

شفاعت پیغمبر اسلام(ص) در قیامت

مدير مؤسسه حقوق و قضای اسلامي اهواز با اشاره به رحمت بودن رسول خدا(ص) برای جهان دیگر گفت: وجود مقدس پیغمبر(ص) در روز قیامت آن قدر از مردم شفاعت می‌کند و آنها را به بهشت راهنمایی می‌کند، که از حد و حصر بیرون است. آیه شریفه اشاره می‌کند: «فترضی» ای پیامبر(ص) خدا در آینده آنقدر به تو اجازه شفاعت می‌دهد که تو راضی شوی و پیامبر خدا هم با توجه به عاطفه و روح مهربانی که دارد قطعاً راضی نمی‌شود مگر اینکه قاطبه مردم را و خصوصاً پیروان خود را از آتش جهنم نجات دهد. پس می‌بینید در آن جهان هم پیغمبر(ص) دستگیر همه است. پس وجود سراسر نور، مهربانی، عاطفه، محبت، راهنمایی، کمک و در یک کلام همان رحمت للعالمینی است که خدای تبارک و تعالی فرمود.

وی اظهار کرد: اگر انسان بخواهد پیرو پیامبر(ص) باشد باید پا جای پای ایشان بگذارد. مهربانی و صبر و گذشت داشته باشد؛ صبر و گذشت یعنی نادیده گرفتن خطاها، گذشتن از گناهان مردم، به روی افراد نیاوردن خطاهایشان، انسان اینها را از پیامبر اعظم یاد می‌گیرد. نمونه آن رفتارهای پیامبر(ص) با دشمنانشان است: یک نمونه روشن آن کاری است که پیامبر(ص) در اوج پیروزی با مشرکان مکه انجام دادند. مشرکانی که بسیاری از آنها هنوز بت می‌پرستیدند، به ایشان بدی‌ها کرده بودند، اصحاب پیغمبر(ص) را از خانه‌هاشان رانده بودند. وقتی پیامبر خدا(ص) مکه را فتح کرد همه مشرکان خود گفتند پیامبر بر سر ما چه می‌آورد؟ پیامبر(ص) همه را در مسجدالحرام جمع کرد، وقتی دید آنها را وحشت و ترس گرفته از آنها پرسید: گمان می‌کنید با شما چه می‌کنیم؟ (ماذا تظنون) تعدادی گفتند: «انت الکریم وابن الکریم» (تو بزرگی و بزرگ‌زاده‌ای) پیغمبر اکرم(ص) با دیدن این حالت، دیگر معطل نکردند وقتی دیدند آنها گمان خوبی دارند به ایشان، فرمودند: «اذهبوا انتم الطلقاء» بروید شما آزادید.

سعدی گفت: از همین جا یک نکته متوجه می‌شویم، به این معنا که وقتی در یک نفر آثار ندامت و پشیمانی را می‌بینیم وجود مقدس پیامبر(ص) آن‌طور بود که سریع از این حالت استفاده می‌کرد و فرد را می‌بخشید. ما هم باید در این مسیر حرکت کنیم. گذشت را در برنامه زندگی‌مان داشته باشیم. از گناهان هم دیگر بگذریم، به روی هم نیاوریم، کینه‌ای نباشیم، خطاها و گناهان را به ذهنمان نسپاریم، خوبی‌های همدیگر را همیشه به خاطر داشته باشیم، محبت‌هایی که به هم کردیم همیشه به یاد داشته باشیم و خود را مدیون بدانیم. اگر اینطور باشد، مسیر، مسیر پیامبر(ص) می‌شود.

اگر کسی به ما بدی کرد و ما مرتب این بدی را به روی او آوردیم، قطع به یقین بدانیم از مسیر پیامبر اکرم(ص) فاصله گرفته‌ایم