پیشاپیش ورزشکاران به تأسی از شهید چمران و سردار سلیمانی حرکت کنید

به گزارش خبرگزاری ایکنا؛ سال‌هاست که ورزشکاران ایرانی با بهره‌گیری از اخلاق پهلوانی حاضر به رقابت ورزشی با نمایندگان رژیم کودک‌کش و غاصب صهیونیستی نیستند، اقدامی پسندیده که از دو جهت حائز اهمیت است؛ یک این که نشان می‌دهد مردم ایران و نظام بر آمده از آنان به هیچ وجه رژیم غاصب و نمایندگان آن را به رسمیت نمی‌شناسند و دوم این که به خوبی اخلاق پهلوانی ورزشکاران ایرانی را که وارث پوریای ولی‌ها و تختی‌ها هستند را به رخ جهانیان می‌کشد، ورزشکار ایرانی نه فقط برای سلامت جسم که برای اخلاق به میدان رقابت می‌رود و حاضر نیست با منتسبان به رژیم سلاخ اخلاق، بازی کند.

در این میان اما لابی‌های آمریکایی و صهیونیستی بیش از هر زمان دیگری در عرصه ورزش فعال شده‌اند و این اعتقاد و حق انتخاب ورزشکاران ایرانی برای رقابت نکردن با نمایندگان صهیونیستی را مورد فشار قرار داده‌اند، به گونه‌ای که کمیته ملی المپیک و فدراسیون‌های جهانی مجازات‌های سنگینی را برای ورزشکارانی که صریحاً اعلام کنند حاضر به رقابت با نمایندگان رژیم صهیونیستی نیستند، در نظر گرفته است. از این روی، گاهی ورزشکاران یا مربیان ایرانی، باخت اختیاری را انتخاب می‌کنند تا در مرحله بعدی با رقیب اسرائیلی مواجه نشوند.

دو ماه قبل نیز کناره‌گیری اختیاری علیرضا حیدری از مسابقات جهانی کشتی برای عدم رویایی با حریف اسرائیلی واکنش‌های متفاوتی را در فضای جامعه و فضای مجازی پدید آورد؛ علی رغم تلاش‌های بی‌وقفه مسئولان فدراسیون کشتی و ریاست آن، فدراسیون جهانی کشتی محرومیت‌هایی را برای ورزشکار و مربی ایرانی لحاظ کرد و طبق حکم اعلام شده در صورت تکرار چنین اتفاقاتی فدراسیون کشتی ایران با محرومیت‌هایی سنگین و غیرقابل جبران مواجه می‌شود. سرانجام چند روز قبل، رسول خادم، رئیس فدارسیون کشتی به دلیل آنچه که انفعال مسئولان ورزشی در برابر سیاست‌‌گذاری‌های کلان مطرح شد، از سمت خود استعفا کرد و به دنبال آن، رؤسای تمام هیئت‌های استانی کشتی و معاونان فدراسیون از سمت خود استعفا کردند، چالشی که احتمالاً مسئولان ورزشی جمهوری اسلامی را با دو راهی مهمی مواجه می‌کند: ادامه مسیر انفعال و تعلیق کشتی یا تحرک دیپلماسی و شجاعت در سیاست‌گذاری.

اولین بیانیه خادم پس از استعفا؛ صریح با مسئولان ورزش

سه روز پس از استعفای رسول خادم و موج استعفا در این حوزه مهم ورزشی، صبح امروز، 12 اسفندماه، بیانیه‌ رئیس مستعفی فدارسیون کشتی در رسانه‌ها منتشر شد که صحبتی صریح با مسئولان ورزش کشور تلقی می‌شود، متن این بیانیه در ذیل ارائه می‌شود:

«ضمن تشکر از محبت همه اعضای عزیز و محترم خانواده بزرگ کشتی ایران نسبت به این حقیر، به عنوان عضو کوچک این خانواده پرافتخار، تقاضا دارم در کنار کشتی بمانید و لحظه‌ای آن را رها نکنید. کشتی به اندازه کافی تنها است، حکایت من هم داستان خسته شدن و تسلیم شدن نیست
بگذریم...

نکته دیگر اینکه، در این چند روز در مواجه با برخی از اظهار نظرهای مقامات محترم وابسته به نهادهای سیاسی و بعضا نظامی درباره صحبت‌های اعلام شده از سوی بنده درباره رقابت ورزشکاران ایرانی با نمایندگان رژیم صهیونیستی، بسیار متعجب شدم. این عزیزان یا واقعا متوجه موضوع نمی‌شوند و یا خود را به ندانستن می‌زنند.

بنده هیچ مرجعیت و مسئولیتی در قبال اینکه ورزشکاران ایرانی با چه کشوری مسابقه بدهند یا ندهند، نداشته و ندارم، اینگونه موضوعات مراجع خود را دارد، تمام سخن من به عزیزانی که نام «رژیم صهیونیستی» آن‌ها را به یاد خط قرمز نظام سیاسی می‌اندازد این است که، اگر به آنچه می‌گویید به عنوان یک اصل در مواضع نظام سیاسی کشور اعتقاد دارید، به شهید مصطفی چمران و سردار قاسم سلیمانی تأسی نمایید، سلاح بردارید و پیشاپیش ورزشکاران ملی پوش حرکت کنید. نه اینکه قهرمانان ملی را سپر بلای خود قرار دهید.

شما می‌توانید رسما و با صدای بلند مواضع نظام سیاسی ایران را در ارتباط با عدم انجام مسابقه با حریفان رژیم صهیونیستی به کمیته بین‌المللی المپیک اعلام کنید و در این مسیر از توان دیپلماتیک خود نیز استفاده نمایید. مطمئنا اگر به اهمیت کسب افتخارات ملی از سوی قهرمانان ملی کشور، اعتقاد داشته باشید، می‌توانید کمیته بین‌المللی المپیک را در تعاملات دیپلماتیک خود از فضای یکطرفه امروز که متأثر از لابی آمریکا و رژیم اشغالگر قدس علیه این سیاست ایران است، به تعادلی مناسبتر برسانید، تا ضمن حفظ خط قرمز مورد نظرتان، قهرمانان ملی‌مان نیز بتوانند از هجمه محرومیت‌های سنگین و تعلیق‌ها در امان باشند و یا شاید به راهکارهای جدید دیگری نیز برسید. لازمه ایجاد این فضای متعادل برای تیم‌های ورزشی ما در کمیته بین‌المللی المپیک این است که دستگاه دیپلماسی جلو حرکت کند و قهرمانان ملی در سایه حمایت دستگاه دیپلماسی و در هماهنگی کامل با آن‌ها پشت سر.

حال، ما قهرمان ملی را منفعلانه و مظلومانه جلو می‌فرستیم، بدون هیچ حمایت دیپلماتیکی؛ بعد مجبور می‌شویم برخلاف ادعایمان از ورزشکار بخواهیم پیش از مواجه با رژیم صهیونیستی، ببازد و یا مریض شود.

آیا این مسئله از موضوع برجام پیچیده‌تر است؟ آیا مسئله هسته‌ای را کارشناسان امور هسته‌ای ما دنبال کردند؟ یا قدرترین تیم‌های دیپلماسی مان؟ در حال حاضر مناسبات سیاسی حاکم بر کمیته بین‌المللی المپیک فرق کرده و قدرت سیاسی غالب بر این نهاد بین‌المللی، آمریکایی- رژیم اشغالگر قدس است، به همین دلیل محرومیت‌ها و جرائم سنگین شده و عملا کمیته بین‌المللی المپیک افتاده دنبال ایران، دیگر بازی زودتر بباز یا مریض شو جواب نمی‌دهد.

هر چه سریعتر شورای امنیت ملی باید دستگاه دیپلماسی را مسئول پیگیری موضوع مواضع نظام سیاسی ایران در کمیته بین‌المللی کند. دستگاه دیپلماسی هم باید با تشکیل تیم‌های مجرب هم از مواضع سیاسی ایران در ورزش دفاع کند و هم با تعاملات خود فشارهای سیاسی طرف مقابل را تعدیل کند. به گونه‌ای که قهرمان ملی کمترین آسیب را متحمل شود، بدیهی است تیم دیپلماسی به هر نتیجه‌ای برسد قهرمانان ملی همان را اجرا خواهند کرد. هیچ راهی جز این نداریم.

اما متاسفانه گویا قهرمانان ملی و اهمیت افتخاراتی که برای مردم ایران کسب می‌کنند، برای رجال مسئول یک نوع سرگرمی اجتماعی است، که بود و نبود آن چندان هم فرقی نمی‌کند.از این روست که به راحتی قهرمان ملی را بدون هیچ حمایتی به میدان جنگ می‌فرستیم. قهرمان ملی در واقع پیاده نظامی‌ست که هیچ پشت و پناهی ندارد. این بسیار ناجوانمردانه است که به ویژه در شرایط موجود و اوج گیری مناسبات آمریکایی- رژیم اشغالگر قدس در کمیته بین المللی المپیک، از قهرمانان ملی‌مان بخواهیم بار این مسئولیت را به تنهایی بر دوش بکشند. چطور وقتی شما مسئول هستید و باید موضوع را از کمیته بین‌المللی المپیک دنبال کنید، خود را کنار کشیده‌اید؟ می‌دانید این گم بودن شما چه معنایی دارد؟ یعنی حسن رحیمی، سعید عبدولی، کمیل قاسمی، حسن یزدانی، علی گرایی، حسین نوری و... پس از مواجه شدن با قرعه رژیم صهیونیستی، با توجه به حساسیت‌ها و محرومیت‌های جدید، باید بپذیرد که خودش محروم شود (محرومیتی که حتی می‌تواند مادام العمر باشد). مربی‌اش هم محروم شود، کشتی ایران تعلیق شود، افکار عمومی داخل و خارج کشور بعضا او را ترسو، بزدل و مزدور بخوانند و تا تاریخ پا بر جاست، حرکت او را عامل محرومیت کشتی ایران معرفی کنند و از همه جالب تر اینکه، در زمان تحلیل موضوع، شما هم در کنار سایرین می‌ایستید و قهرمانان ملی، مربیان و فدراسیون‌های آن‌ها را متهم به بی‌عرضگی می‌کنید که نتوانسته‌اند مدیریت کنند تا ما به رژیم صهیونیستی نخوریم.

رجال محترم، نمی‌دانم متوجه‌اید چه می‌گویم یا نه؟ ما هشت مسابقه جهانی از تیرماه تا انتهای مهرماه سال ٩٧ داریم که در تمامی آن مسابقات، تیم‌های کشتی رژیم صهیونیستی که بعضا از دیگر کشورها به استخدام درآمده اند، کامل تر از همیشه شرکت می‌کنند. قهرمانان ملی مان در تمامی تنگناهای اقتصادی و اجتماعی جامعه، مایه غرور، امید و نشاط اجتماعی هستند. دقت کنید، دانشمندان هسته‌ای بر روی چشمان ما جای دارند اما عامه مردم ما با آن‌ها زندگی نمی‌کنند. با شما رجال سیاسی هم زندگی نمی‌کنند. اما با حسن یزدانی که بچه روستاست و بعد از قهرمان المپیک شدنش هم در همان روستا، در همان خانه و در کنار همان مردم روستایی زندگی می‌کند و منزلش را به خیابان‌های الف، ب و جیم نیاورده، زندگی می‌کنند. جامعه امروز ما بیش از همیشه به قهرمانان ملی اش نیاز دارد.

شما باید برای حفظ این قهرمانان ملی برای مردم کشورمان بجنگید، نه اینقدر بی‌تفاوت و بی‌ارزش با چنین سرمایه‌های اجتماعی بزرگی برخورد کنید. من به عنوان یک مربی، چگونه بپذیرم در حالی‌که مسئولین مستقیم این موضوع، خود را کاملا کنار کشیده‌اند، به قهرمان ملی مردمم بگویم «باید ببازی»
به شما می‌گویم، شما هم باید به میدان بیایید و اگر قرار به باختن است «با هم ببازیم...»

بی تفاوتی شما نسبت به جایگاه قهرمانان ملی و ناراستی در رفتار و گفتارتان که هم شعار عدم مسابقه با ورزشکاران رژیم صهیونیستی را به عنوان خط قرمز و پیام انقلاب سر می‌دهید و هم پشت سر، تلاش می‌کنید ورزشکاران ایرانی از طریق گواهی پزشکی و یا به حریف قبلی باختن، به گونه‌ای تدبیر کنند که کسی متوجه عدم رویارویی آن‌ها، با رژیم صهیونیستی نشود، آدمی را به این نتیجه می‌رساند که، شما به آنچه می‌گویید اعتقاد ندارید. شما با بی تفاوتی و عدم حمایت از قهرمانان ملی این ملت، هدفی را دنبال می‌کنید که دشمنان سرزمین ما خواستار آن هستند.

باید که ز داغم خبری داشته باشد
هر مرد که با خود جگری داشته باشد
حالم چو دلیری است که از بخت بد خویش
در لشکر دشمن پسری داشته باشد

 باختن تعمدی با شجاعت تناقض دارد

چندی پیش نیز مصطفی هاشمی‌طبا، دبیرکل اسبق کمیته ملی المپیک ایران در گفت‌وگو با خبرنگار ایکنا درباره حواشی پیش‌آمده در خصوص باختن تعمدی علیرضا کریمی به رقیب روسی به جهت عدم مواجهه با ورزشکار اسرائیلی گفت: باختن تعمدی، تناقضی است که در رفتار ما وجود دارد و اگر کاری انجام می‌دهیم، باید شجاعانه باشد و نباید به نسخه دکتر و امثال آن متوسل شویم، علیرضا کریمی متاسفانه تعمدا به رقیب روسی باخت و صدای مربی او هم ضبط شده است که فکر می‌کنم این مساله محرومیت‌هایی را برای کشتی ایران در پی داشته باشد.

وی تصریح کرد: باید تبعات اقداماتی که کرده‌ایم را بپذیریم، چون همه دنیا می‌داند که ورزشکاران ما از رقابت با نمایندگان رژیم اشغالگر قدس خودداری می‌کنند، بعضی‌ها چشم روی هم می‌گذارند و نسخه پزشکی را قبول می‌کنند اما بعضی وقت‌ها حساس می‌شوند و تصمیم به محرومیت می‌گیرند، مسئولان ما شجاعت آن را ندارند که محرومیت را قبول کنند یا تدبیری دیگر اتخاذ کنند.

هاشمی‌طبا در ادامه با اشاره به این که همین نظرات کنونی را در گذشته هم افرادی داشتند و طی سه دهه اخیر، تغییری در نگاه جامعه نسبت به این موضوع رخ نداده است، گفت: بسیاری از ورزشکاران که مثلا 10 سال برای حضور در یک رقابت جهانی تلاش می‌کنند، وقتی به نماینده رژیم صهیونیستی برخورد می‌کنند و مجبورند کنار بکشند، سرخورده می‌شوند.

گزارش از مجتبی اصغری

انتهای پیام/