برکت در کار و زندگی به عنایت خداوند

به گزارش ایکنا؛ در دعای روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم: «اَللّهمَّ افتَح لی فیه ابوابَ فَضلکَ وَ اَنزل عَلَیّ فیه بَرَکاتکَ وَوَفّقنی فیه لموجبات مَرضاتک واسکنّی فیه بحبوحات جَنّاتکَ یا مجیبَ دَعوَه المضطَرّینَ»: پروردگارا در این روز بر من درهای فضل و کرمت را بگشا و بر من برکاتت را نازل فرما و بر موجبات رضا و خشنودیت موفقم بدار و در وسط بهشت‌هایت مرا مسکن ده، ای پذیرنده درخواست ناچاران!.

حجت‌الاسلام و المسلمین جواد محدثی در کتاب «سینای نیاز» می‌نویسد: فضل، آن نعمت‌ها و احسان‌هایى است كه خارج از حدّ استحقاق انسان، خداوند به او روا مى‌دارد. افضال هم انعام و نعمت بخشى است. بشر، از خدا طلبكار نيست. نه در روزى، نه در نعمت، نه در بهشت و پاداش آخرت، بلكه هرچه كه او بدهد، همه لطف است و فضل: «ولكنَّ اللّه ذوفضلٍ على العالمين».

درهاى فضل خدا، به روى كسى باز مى‌گردد، كه «قابليت» و آمادگى و استعداد، از خود نشان دهد. زنبور عسل، به وحى الهى در شكاف يك سنگ و كوه، عسل مى سازد. دل نيز بايد با نور معرفت شكافته شود، تا شيرينى ياد خدا و موهبت ها و «فضل» پروردگار در آن جاى گيرد. دل‌هاى بسته و سنگى، جاى نور الهى نيست.پس عبوديّت، خشوع، بندگى و طاعت، خواستن و درپى بودن، زمينه ساز گشايش درهاى فضل خداوند به روى انسان است.

برکت‌هاى خدا

بركت، ثبوت و دوام خير خداوند در يك چيز است. مبارك، يعنى بركت‌دار. آنچه داراى خير ماندگار و ثابت است، يعنى موضع خيرهاى الهى. در لغت نامه‌ها، به اين معناى ثبوت و دوام خير، در واژه بركت اشاره شده است. از جمله: «بركت»، آبى كه از آسمان فرود آمده، در قرارگاه‌هاى زيرزمينى و چشمه‌ها و قنات‌ها مى‌ماند، «بركت»، در نسل، بمعناى تداوم نسل يك انسان در اولاد. «بركت» در غذا، زياد شدن آن و كفافِ جمع بسيار، «بركت» در وقت، استفاده شايسته شدن از وقت و در نهایت «بركت»، به معنای گياهان زمين. بعضى خيرها و نعمت‌ها گذران است، همچون ابر و سايه و برخى، پايدار است و مداوم و مستمر. خواسته ما از خداوند، آن است كه بركات خويش را در اين روز و ماه بر ما فرستد و آثار خير جاودانه را براى ما عنايت كند تا مال و اولاد و وقت و عملمان، «مبارك» شود، تا «بركت» در زندگى مان افزون گردد، تا وجودمان، در هاله اى از بركت و خير مداوم و ثابت، اصالت يافته و از پوچى و هدر رفتن نيروها و هرز رفتن استعدادها، مصون بمانيم و وجودهاى مباركى باشيم.

توفيق

اين چندمين بارى است كه در دعاهاى روزانه اين ماه مبارك، از پروردگار خواسته ايم به ما توفيق دهد تا طبق رضاى او عمل كنيم و موجبات خشنودى او را فراهم كنيم. طبيعى است كه توفيق براى موجبات مرضات حق، در سايه ايمان و عمل صالح، و عشق به نيكى و علاقه به خوبى به دست مى آيد. سررشته توفيق هم در دست خداست.

در صورتى اين مهم، براى انسان جور خواهد شد كه انسان، خودش در اين خطّ و مسير حركت كند و محبت داشته باشد، آرى، «محبت». اگر انسان خدا را دوست بدارد، خدا هم او را دوست خواهد داشت، اگر خدا محبت كند، راه مى‌نمايد، هدايت مى‌كند، مى‌نوازد، مى‌پرورد، توفيق مى‌دهد، نزديك مى‌كند و مى‌پذيرد. از عشق خدا به بنده، اين‌ها همه سهل است. مهم، قرار گرفتن در شعاع آن جاذبه است.

فرجام نيك، در بهشت برين

آنگاه، هركه مورد توجّه و عنايت خدا قرار گرفت: درهاى فضل خداوند، به رويش گشوده گشت، بركات الهى بر او نازل شد، به موجبات خرسندى و رضاى خدا موفق گرديد، آن وقت است كه: در بهشت برين و نعمت مقيم، جاى مى‌گيرد.

اين مراحل و اين آغاز تا آن انجام، همه در ارتباط باهم اند و ما همه، بنده مضطر و گرفتار و نيازمند خداييم. او را مى‌خوانيم و آرزو داريم كه «دعوت مضطرين» را اجابت كند و پس از «فضل» و «بركات» و «رضا»، به «جنت» راهمان دهد، كه او برآورنده حاجات است.

انتهای پیام