موضوع جنگ مرا در نویسندگی رها نمی‌کند
گروه جهاد و حماسه ــ شهلا آبنوس، نویسنده داستان‌های اجتماعی و دفاع مقدس در نشست «دیدار با نویسنده» در فرهنگسرای کتاب در نمایشگاه کتاب گفت: من حتی در داستان‌های اجتماعی که نوشتم نیز اشاراتی به جنگ داشته‌ام، چرا که موضوع جنگ مرا رها نمی‌کند.
به گزارش ایکنا به نقل از روابط عمومی مراکز فرهنگی هنری منطقه ۸ و فرهنگسرای گلستان؛ نشست «دیدار با نویسنده» روز یکشنبه هشتم اردیبهشت‌ماه با حضور شهلا آبنوس نویسنده داستان‌های اجتماعی و دفاع مقدس به همت فرهنگسرای گلستان در فرهنگسرای کتاب واقع در نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران برگزار شد.
آبنوس در این نشست با شرح انگیزه‌هایش برای نویسندگی بیان کرد: من حدود سه سال به عنوان امدادگر داوطلب در بیمارستان‌ها در کنار مجروحان بودم و شنیدن دغدغه‌ها و صحبت‌های رزمندگان، روی من تأثیر زیادی می‌گذاشت. تصمیم گرفتم برای انتقال این لحظه‌های ناب به مردم، سراغ داستان‌نویسی و خاطره‌نویسی بروم. از سال۶۷ با خاطره‌نویسی درباره دفاع مقدس کارم را در مطبوعات آغاز کردم و پس از آن کتاب‌هایی در حوزه ادبیات دفاع مقدس و اجتماعی به انتشار رساندم.
وی با معرفی کتاب‌هایی که نوشته است، بیان کرد: سال گذشته یک کتاب پژوهشی در زمینه نظریه باختین با عنوان «تک صدایی و چندصدایی» چاپ کردم. یکی دیگر از کتاب‌های من «آن ۱۸ ماه و ۷ روز» نام دارد که به خاطرات من در شهر دزفول و خدمت در بیمارستان این شهر مربوط است. دزفول در خط مقدم جبهه قرار داشت و مورد هجوم زیادی واقع می‌شد. در این کتاب سعی کردم ۱۸ ماه و ۷ روز حضورم به عنوان امدادگر را شرح دهم. البته این کتاب صرفا خاطره‌نویسی نیست و با استناد به خاطرات، از عناصر داستانی کمک گرفته تا تبدیل به داستان شود و بهتر بتواند مخاطب را جذب کند.
آبنوس درباره دلیل پرداختن به موضوع دفاع مقدس گفت: من مثل بقیه آدم‌ها دوستدار جنگ نیستم و به دلیل تلخی‌ها و مشکلاتی که جنگ به بار می‌آورد، دل خوشی از آن ندارم. اما کشور ما ناخواسته درگیر این ماجرا شد و جنگ را به ما تحمیل کردند، در نتیجه نمی‌توان جنگ را به عنوان یکی از بخش‌های مهم تاریخ معاصر کشور نادیده گرفت. من حتی در داستان‌های اجتماعی‌ای که نوشتم نیز اشاراتی به جنگ داشته‌ام، چرا که موضوع جنگ مرا رها نمی‌کند.
وی در پایان درباره راهکار‌های ترویج مطالعه گفت: من فکر می‌کنم دوره اینکه به بچه‌ها امر کنیم که کتاب بخوان، گذشته است و باید به نوعی الگوی عملی فرزندان باشیم. اگر بچه‌هایمان ما را در حال کتاب خواندن ببینند، به سمت کتاب خواندن کشیده می‌شوند، اما اگر خودمان بیشتر وقتمان را در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بگذرانیم، نمی‌توانیم توقع داشته باشیم فرزندمان گوشی را کنار بگذارد و کتاب در دست بگیرد.
انتهای پیام
