محمدعلی دشت‌گلی تصریح کرد:
راهکارهایی برای رواج تئاتر دینی خودجوش و حرفه‌ای/ آفت کار در شتابزدگی و نگاه مناسبتی است
گروه هنر ــ رئیس سازمان بسیج هنرمندان سپاه محمد رسول‌الله(ص) تهران بزرگ گفت: راهکار برای رواج تئاتر دینی این است که در قدم اول سالن‌های مجزا برای این‌گونه نمایش در نظر بگیریم تا علاقه‌مندان این دست آثار بدانند در طول سال همیشه می‌توانند نمایش‌های مورد نظر خود را ببینند و از دو آفت شتابزدگی و نگاه ضرفاً مناسبتی بپرهیزیم.
محمدعلی دشت‌گلی، رئیس سازمان بسیج هنرمندان سپاه محمد رسول‌الله(ص) گفتوگو با خبرنگار ایکنا با بیان این‌که تئاتر دینی را نباید منحصر به مناسبت‌های مذهبی کرد، اظهار کرد: ظلم بزرگی است که نمایش‌های دینی را تنها در ایامی چون؛ محرم، ماه رمضان، هفته دفاع مقدس و... روی صحنه ببریم، زیرا این دست تولیدات باید در طول سال روی صحنه رود، اما متأسفانه این اتفاق در کشور ما رخ نمی‌دهد. این مسئله در شرایطی است که کشور ما از یک نظام دینی بهره می‌برد و طبیعتاً باید میزان این دست آثار بالا باشد، اما وقتی چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد، باید ریشه آن را در عملکرد مسئولان وزارت ارشاد و هنرمندان جستجو کرد.
سرپرست و معاون سابق هنر‌های نمایشی وزارت ارشاد افزود: درباره نقش هنرمندان باید بگویم، آن‌ها با تولید کار‌های با کیفیت قادرند مردم را نسبت به این دست آثار مشتاق کنند نه این‌که با کار‌های سفارشی باعث شوند مردم بیش از بیش از این دست کار‌ها دور شوند. مسئولان هم همان‌گونه که گفته شد تنها به فکر پر کردن تقویم هستند، یعنی کار‌هایی را حمایت کنند که با داشتن ظاهری دینی برای آن‌ها رزومه باشد. برای همین در ماه محرم، صفر و رمضان کار‌های مورد نظر در سالن‌های دولتی به‌شدت باب می‌شود بدون این‌که مخاطبی آن‌ها را تماشا کند، البته مدیران سعی می‌کنند با اهدای بلیط‌های میهمان، محصولات خود را پرمخاطب نشان دهند، اما این قبیل کار‌ها سال‌هاست تاریخ مصرفشان به پایان رسیده و هیچ‌گونه دست آورد به همراه ندارد.
سالن‌هایی ویژه به آثار دینی اختصاص دهیم
رئیس سازمان بسیج هنرمندان تهران با تأکید بر این‌که نمایش دینی باید برای خود سالنی داشته باشد، بیان کرد: راهکار من برای رواج تئاتر دینی این است که در قدم اول سالن‌های مجزا برای این‌گونه نمایش در نظر گیریم تا علاقه‌مندان این دست آثار بدانند در طول سال همیشه می‌توانند نمایش‌های مورد نظر خود را ببینند. در این میان توجه به یک نکته الزامی است. سالنی که به نمایش دینی اختصاص داده می‌شود از نظر موقعیت شهری یا نمایشی به‌گونه‌ای نباشد که تماشاگران تئاتر نتوانند به آنجا روند، بلکه کار‌های مورد نظر باید در بهترین موقعیت باشند تا سیاستی تشویقی هم برای این دست‌کار‌های باشد. برای درک بهتر بگذارید از سینما مثال بزنم. ما پیشتر سالن‌هایی داشتیم که به فیلم‌های کودک اختصاص داده شده بود، اما عملاً آن سالن‌ها بی‌استفاده بود. برای همین به‌مرور سینما‌های مربوطه نتوانست هزینه‌های خود را تأمین کند و در نهایت تعطیل شد.
این کارگردان تئاتر در پاسخ به این سؤال که چرا سفارش‌دهنده نمایش‌های دینی تنها باید دولت باشد؟ گفت: به مطلب درستی اشاره کردید، چون شکلی دولتی نمایش‌های دینی کیفیت کار‌های مورد نظر را پایین آورده، زیرا سازنده وقتی دغدغه‌ای بابت بازگشت سرمایه ندارد، سعی می‌کند به ساده‌ترین شکل ممکن پیام مورد نظر خود را تبلیغ کند. برای همین هم عموماً کار‌های این‌چنینی بسیار شتاب‌زده تولید می‌شود تا تنها در مناسبت‌ها اجرا شود، اما اگر بخش خصوصی با سیاست‌های تشویقی و هنری به سمت چنین کار‌های سوق پیدا کند مطمئن باشید اتفاقات خوبی در این حوزه رخ خواهد داد.
دشت‌گلی در پاسخ به سؤالی دیگر مبنی بر این که به‌عنوان یک فعال دینی در حوزه تئاتر، برای روی صحنه بردن نمایش‌های خود عموماً با چه مشکلاتی دست‌به‌گریبان هستند، تأکید کرد: هر آنچه از آن‌ها نام بردم مشکلاتی است که همه هنرمندانی که در پی کار دینی کردن هستند با آن درگیر هستند که من هم یکی از آن‌ها هستم. برای ما معمولاً همه‌چیز عجله‌ای است. وقتی سالنی در اختیار‌مان قرار می‌گیرد، زمانش کوتاه است و در آن زمان اندک هم، دائماً به ما بابت پایان کار استرس وارد می‌شود، در صورتی که هنرمند باید با فراغ بال، کار خود را انجام دهد تا اثرش آن چیزی نباشد که امروز در برخی اجرا‌ها شاهدش هستیم.
تئاتر قرآنی، تنها آن چیزی نیست که امروز شاهدش هستیم
وی با بیان این‌که نمایش قرآنی آن چیزی نیست که امروز از آن حرف زده می‌شود، اظهار کرد: باب شده تئاتر دینی به‌عنوان اثری شناخته شود که در آن آیاتی قرائت شود یا قصه‌ای از قصص قرآن روی صحنه رود. این شکل از کار، بخشی از نمایش قرآنی را در برمی‌گیرد، اما تمام آن نیست، ولی، چون تمام‌کار‌های این حوزه در این شکل خلاصه‌شده، دیگر تماشاگر نسبت به آن اشباع شده است. لازم به ذکر است عده‌ای معتقدند که وسعت دادن کار‌های قرآنی به آثار اخلاقی نوعی دم‌دستی کردن آن است. من این گفته را قبول ندارم و از آن به‌عنوان دیدگاهی نام می‌بریم که باعث به حاشیه رفتن هنر دینی و قرآنی در کشورمان شده است.
این دبیر جشنواره‌های تئاتر، درباره تعلقات قلبی کارگردان و تأثیر آن در اثرش گفت: پیرامون این حرف، زیاد سخن گفته شده و همگی هم روی یک مطلب تأکید دارند. برای همین تکرار مکررات نمی‌کنم و تنها به یک جمله بسنده خواهم کرد؛ هر چه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند.
وی در انتهای این گفتوگو تأکید کرد: برخلاف کم مهری‌هایی که به نمایش دینی می‌شود، تصوری رایج شده که کار‌های مربوطه آثاری هستند که به بشکه‌های نفت وصل هستند. این باور به نظرم از آنجا نشئت می‌گیرد که نمایش‌های دینی تنها در مناسبت‌ها روی صحنه می‌رود. برای همین وقتی در یک مقطعی تعدادشان زیاد می‌شود این‌گونه به نظر می‌آید که از آن‌ها حمایت‌های ویژه صورت می‌گیرد.
سرپرست و معاون سابق هنر‌های نمایشی وزارت ارشاد افزود: درباره نقش هنرمندان باید بگویم، آن‌ها با تولید کار‌های با کیفیت قادرند مردم را نسبت به این دست آثار مشتاق کنند نه این‌که با کار‌های سفارشی باعث شوند مردم بیش از بیش از این دست کار‌ها دور شوند. مسئولان هم همان‌گونه که گفته شد تنها به فکر پر کردن تقویم هستند، یعنی کار‌هایی را حمایت کنند که با داشتن ظاهری دینی برای آن‌ها رزومه باشد. برای همین در ماه محرم، صفر و رمضان کار‌های مورد نظر در سالن‌های دولتی به‌شدت باب می‌شود بدون این‌که مخاطبی آن‌ها را تماشا کند، البته مدیران سعی می‌کنند با اهدای بلیط‌های میهمان، محصولات خود را پرمخاطب نشان دهند، اما این قبیل کار‌ها سال‌هاست تاریخ مصرفشان به پایان رسیده و هیچ‌گونه دست آورد به همراه ندارد.
سالن‌هایی ویژه به آثار دینی اختصاص دهیم
رئیس سازمان بسیج هنرمندان تهران با تأکید بر این‌که نمایش دینی باید برای خود سالنی داشته باشد، بیان کرد: راهکار من برای رواج تئاتر دینی این است که در قدم اول سالن‌های مجزا برای این‌گونه نمایش در نظر گیریم تا علاقه‌مندان این دست آثار بدانند در طول سال همیشه می‌توانند نمایش‌های مورد نظر خود را ببینند. در این میان توجه به یک نکته الزامی است. سالنی که به نمایش دینی اختصاص داده می‌شود از نظر موقعیت شهری یا نمایشی به‌گونه‌ای نباشد که تماشاگران تئاتر نتوانند به آنجا روند، بلکه کار‌های مورد نظر باید در بهترین موقعیت باشند تا سیاستی تشویقی هم برای این دست‌کار‌های باشد. برای درک بهتر بگذارید از سینما مثال بزنم. ما پیشتر سالن‌هایی داشتیم که به فیلم‌های کودک اختصاص داده شده بود، اما عملاً آن سالن‌ها بی‌استفاده بود. برای همین به‌مرور سینما‌های مربوطه نتوانست هزینه‌های خود را تأمین کند و در نهایت تعطیل شد.
این کارگردان تئاتر در پاسخ به این سؤال که چرا سفارش‌دهنده نمایش‌های دینی تنها باید دولت باشد؟ گفت: به مطلب درستی اشاره کردید، چون شکلی دولتی نمایش‌های دینی کیفیت کار‌های مورد نظر را پایین آورده، زیرا سازنده وقتی دغدغه‌ای بابت بازگشت سرمایه ندارد، سعی می‌کند به ساده‌ترین شکل ممکن پیام مورد نظر خود را تبلیغ کند. برای همین هم عموماً کار‌های این‌چنینی بسیار شتاب‌زده تولید می‌شود تا تنها در مناسبت‌ها اجرا شود، اما اگر بخش خصوصی با سیاست‌های تشویقی و هنری به سمت چنین کار‌های سوق پیدا کند مطمئن باشید اتفاقات خوبی در این حوزه رخ خواهد داد.
دشت‌گلی در پاسخ به سؤالی دیگر مبنی بر این که به‌عنوان یک فعال دینی در حوزه تئاتر، برای روی صحنه بردن نمایش‌های خود عموماً با چه مشکلاتی دست‌به‌گریبان هستند، تأکید کرد: هر آنچه از آن‌ها نام بردم مشکلاتی است که همه هنرمندانی که در پی کار دینی کردن هستند با آن درگیر هستند که من هم یکی از آن‌ها هستم. برای ما معمولاً همه‌چیز عجله‌ای است. وقتی سالنی در اختیار‌مان قرار می‌گیرد، زمانش کوتاه است و در آن زمان اندک هم، دائماً به ما بابت پایان کار استرس وارد می‌شود، در صورتی که هنرمند باید با فراغ بال، کار خود را انجام دهد تا اثرش آن چیزی نباشد که امروز در برخی اجرا‌ها شاهدش هستیم.
تئاتر قرآنی، تنها آن چیزی نیست که امروز شاهدش هستیم
وی با بیان این‌که نمایش قرآنی آن چیزی نیست که امروز از آن حرف زده می‌شود، اظهار کرد: باب شده تئاتر دینی به‌عنوان اثری شناخته شود که در آن آیاتی قرائت شود یا قصه‌ای از قصص قرآن روی صحنه رود. این شکل از کار، بخشی از نمایش قرآنی را در برمی‌گیرد، اما تمام آن نیست، ولی، چون تمام‌کار‌های این حوزه در این شکل خلاصه‌شده، دیگر تماشاگر نسبت به آن اشباع شده است. لازم به ذکر است عده‌ای معتقدند که وسعت دادن کار‌های قرآنی به آثار اخلاقی نوعی دم‌دستی کردن آن است. من این گفته را قبول ندارم و از آن به‌عنوان دیدگاهی نام می‌بریم که باعث به حاشیه رفتن هنر دینی و قرآنی در کشورمان شده است.
این دبیر جشنواره‌های تئاتر، درباره تعلقات قلبی کارگردان و تأثیر آن در اثرش گفت: پیرامون این حرف، زیاد سخن گفته شده و همگی هم روی یک مطلب تأکید دارند. برای همین تکرار مکررات نمی‌کنم و تنها به یک جمله بسنده خواهم کرد؛ هر چه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند.
وی در انتهای این گفتوگو تأکید کرد: برخلاف کم مهری‌هایی که به نمایش دینی می‌شود، تصوری رایج شده که کار‌های مربوطه آثاری هستند که به بشکه‌های نفت وصل هستند. این باور به نظرم از آنجا نشئت می‌گیرد که نمایش‌های دینی تنها در مناسبت‌ها روی صحنه می‌رود. برای همین وقتی در یک مقطعی تعدادشان زیاد می‌شود این‌گونه به نظر می‌آید که از آن‌ها حمایت‌های ویژه صورت می‌گیرد.
گفتوگو از داود کنشلو
انتهای پیام
