پایان شاهنامه را در تئاتر ببینید!/ نمایشی آیینی که دانشجویان بازیگرانش هستند

به گزارش ایکنا، باشگاه خبرنگاران جوان نوشت: شاهین گل کار نویسنده و کارگردان نمایش «شاهنامه آخرش خوشه؟» گفت: باید بگویم سه عامل مهم در شکل گیری ایده این نمایش به من کمک کرد، اولین و مهم‌ترین عامل، علاقه من به شعر خصوصا ادبیات کهن مانند اشعار سعدی، حافظ، مولانا، خیام و فردوسی و اثر ارزشمند شاهنامه  است که روی کار من نیز تاثیر دارد. این دومین یا سومین باری است که من از شعر به صورت مستقیم برای شکل گیری و تولید یک نمایش استفاده می‌کنم. دومین عامل انیمیشن جام جمشید بود، این انیمیشن با خمیر ساخته شده بود و من هر چند بار به تماشای آن می‌نشینم. این انیمیشن دوبله و لحن بسیار زیبایی داشت و این مورد نیز بی تاثیر بر نمایش من نبوده است.

وی افزود:سومین عامل در بخش اجرایی کار بود که مرا متوجه شاهنامه و ظرفیت‌های بالای آن کرد، اجرای بیضایی محمد مساوات در سال ۹۳ من را تحت تاثیر قرار داد و در حال حاضر می توانم تاثیر غیر مستقیم از آن اجرا را در کار خود ببینم، آن اجرا به دور از کلیشه بود و اجرایی که بیان متفاوتی نسبت به اجرا‌هایی داشت که پیش از این کار کرده و از کلیشه دور بوده اند. محمد مساوات بر روی  فرم و تصویر اجرایی خود  بیشتر کار کرده بود.

گل کار با اشاره به اینکه علاقه زیادی به نمایش‌های آیینی سنتی دارم، گفت: نمایش‌های آیینی سنتی از ریشه و اصالت ما سرچشمه می‌گیرد و از این طریق راحت‌تر می‌توان با مخاطب ارتباط برقرار کرد. من در شاخه‌های مختلف نمایش‌های آیینی سنتی از جمله روحوضی، نقالی، تعزیه خوانی ورود و همه را تجربه کردم. برخلاف این که دیگران فکر می‌کنند این گونه از نمایش‌ها قدیمی شده و کارکرد خود را از دست داده و کسی سراغ آن نمی‌آید، اما در نمایش  «شاهنامه آخرش خوشه؟» من تمامی توانایی خود را به کار گرفتم تا برخلاف این تفکر حرکت کنم.

وی افزود: محور نمایش «شاهنامه آخرش خوشه؟» را داستان رستم و شغاد و مرگ رستم در نظر گرفتم و این را موازی با رو به زوال رفتن نمایش‌های آیینی و سنتی در نظر گرفتم، چیزی که در حال حاضر درصد قابل توجهی از نیروی جوان تئاتر ما به آن فکر می‌کند. چرا دانشجویان تئاتر سراغ نمایش‌های آیینی سنتی نمی‌روند یا این اتفاق کمتر رخ می‌دهد؟ چرا آن چنان که باید برای آن فعالیت نمی‌کنند؟ من این دو مسائل را با هم موازی کردم و تمام تلاش من نیز بر ضد محتوای اثر است یعنی تلاش می‌کنم که با دست در دست هم گذاشتن، اثر و بیانی متفاوت به مخاطب معاصر ارائه دهیم.

گل کار در خصوص انتخاب بازیگران نمایش «شاهنامه آخرش خوشه؟» بیان کرد: ما دانشجویان دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد تهران مرکز هستیم. انتخاب بازیگران نمایش بر اساس ویژگی‌های خاصی بوده و البته گروه ما تلاش بسیاری کرده تا بتواند خاص بودن را در شخصیت‌های نمایشی و روایت داستان نشان بدهد. من به عنوان کارگردان ویژگی‌های بدنی و بیانی یعنی ویژگی‌هایی که این نمایش  می‌طلبد را طراحی کردم که  می‌توان گفت از نقطه‌های قوت کار بوده است و در این طراحی قابلیت‌های بازیگران و حتی عوامل گروه مشخص شد برای نمونه بازیگری داشتم که از لحاظ بدنی و بیانی قدرت دارد بنابراین هم در روایت و هم در کنش‌ها از او استفاده کردم و بازیگرانی که قدرت بیانی بالا داشتند در نقل وبازیگری که قدرت بدنی بالایی داشته در حرکات در نظر گرفته شده تا بتواند در این قسمت پیام بهتری به مخاطب خود بدهد.

کارگردان نمایش «شاهنامه آخرش خوشه؟» با اشاره به اینکه هنر با مشکلات بسیاری مواجه بوده خصوصا در کشور ما که به آن به چشم تفریح  نگاه می‌شود تا یک شغل و حرفه، ادامه داد: مشکلات مالی در هنر خصوصا در تئاتر وجود دارد. گروهی باید از طریقی خود را تامین مالی کند و بعضا باید دو الی سه تمرین در کنار هم داشته باشد تا تامین مالی شود و در کنار آن به کار مورد علاقه خود بپردازد زیرا هنر تئاتر، تامین مالی بالایی ندارد؛ هنر نمایش تامین مالی ندارد، ولی چیزی که آن را نجات می‌دهد نیرو‌های یاری دهنده و عشق به این کار است. به نظر من این عشق است که هنر تئاتر را زنده نگه داشته و در ادامه راه هم همین خواهد بود. امیدوارم این مشکلات تاحدودی حل شود تا هنرمند تئاتری با فراغ بال بیشتری به این کار بپردازد.

گل کار در خصوص کار‌های آتی خود گفت: تلاش دارم نمایشی بی کلام و تکیه بر تکنیک‌های نمایش ماین برای فصل پاییز تولید کنم. در کنار این نمایش، نمایشنامه‌ای دارم که به زودی روی آن کار خواهم کرد. در آینده مجدد به سراغ آثار شاهنامه خواهم رفت و درباره داستان‌های جذاب آن نمایش خواهم ساخت.

انتهای پیام